1821: ΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

 

Μια γυναίκα απλή και απέριττη, καθόταν σε ένα σκαλοπάτι στη γωνία του Θεάτρου Απόλλων στη Σύρο. Στη σκιά, καθώς τα φώτα της σκηνής δεν είχαν ανάψει ακόμη. Με κοντό μαύρο μαλλί και γυαλιά, άβαφη. Κατά διαστήματα κάποιος ή κάποια την πλησίαζε, της μιλούσε, την αγκάλιαζε και τη φιλούσε. Κι εκείνη ανταποκρινόταν με ένα γλυκό χαμόγελο.

Ήταν η καθηγήτρια ιστορίας Μαρία Ευθυμίου. Γνωστή πλέον από τα μαθήματα-σεμινάρια που παραδίδει στην τηλεόραση της Βουλής αλλά και στο youtube, η Μαρία Ευθυμίου είναι πλέον μια προσωπικότητα που ξεχωρίζει. Κάτι σαν αντισταρ του πνεύματος. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας την παρακολουθούν με ιερή προσήλωση πλέον σήμερα. Κι αυτό γιατί μεταδίδει τις τεράστιες ιστορικές γνώσεις της, όχι από καθέδρας, όπως πολλοί συνάδελφοί της, αλλά σε γλώσσα απλή, καθημερινή-όχι λαϊκίστικη, χωρίς ιδεολογικά, προσωπικά, πολιτικά ή κομματικά πρόσημα-που μαζί με την γλώσσα του σώματος, κάνουν αυτά τα μαθήματα πλάσματα που ζωντανεύουν διαδρομές της ανθρώπινης ιστορίας. Και την ακούς και νομίζεις πως είσαι κι εσύ εκεί.

Και φυσικά, η Μαρία Ευθυμίου αποφεύγει τα γνωστά κλισέ με τα οποία μας βομβαρδίζουν οι διάφοροι «ειδικοί» της ανθρωπιστικής επιστήμης και των άλλων επιστημών.

Πρόκειται για φαινόμενο μεταδοτικότητας της γνώσης. Πρόκειται για ένα ταλέντο που ήρθε να μας φωτίσει και να μας διδάξει όσα δεν μας είπαν, όσα δεν γνωρίζαμε, για την ιστορία του κόσμου, αλλά κυρίως για την ιστορία της πατρίδας μας, όσα δεν μας είπαν ούτε στα σχολεία, ούτε στα πανεπιστήμιά μας.

Πρόκειται για ένα θρίαμβο της γνώσης, την οποίαν  ο κόσμος, το ελληνικό κοινό, ρούφηξε σαν μάνα εξ ουρανού. Τόσο πολύ το είχαμε ανάγκη αυτό το δώρο, που μας φέρνει ένα φως μέσα στο σκοτάδι των σκουπιδιών που μας ταΐζουν καθημερινά τα ΜΜΕ, τα σόσιαλ μήντια, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι γονείς, το κράτος, η κοινωνία μας, η κυρίαρχη υποκουλτούρα.

Είχαμε λοιπόν την τύχη να ακούσουμε τη Μαρία Ευθυμίου στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου, να μας μιλάει για τις «συνέπειες και ασυνέπειες» της ελληνικής επανάστασης του 1821, απνευστί, με πάθος, για σχεδόν τρεις ολόκληρες ώρες. Και μάθαμε πολλά που δεν γνωρίζαμε:

Δεν γνωρίζαμε ότι:

 -Η Ελλάδα, επηρεασμένη από το κίνημα του εθνισμού και του φιλελευθερισμού που κυριάρχησε τον 19^ο αιώνα,  υπήρξε το πρώτο ανεξάρτητο κράτος-και όχι αυτόνομο, όπως πολλά άλλα βαλκανικά κράτη- στην Ευρώπη. Ότι μεγάλο ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη έπαιξε ο φιλελληνισμός που έφερε η Αναγέννηση στη Δύση, με κορμό τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

-Άλλο είναι η εξέγερση, άλλο ο πόλεμος και άλλο η επανάσταση. Και όπως είπε η κ. Ευθυμίου, το 1821 ήταν μια επανάσταση που έφερε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας.

-Η ελληνική επανάσταση ήταν παιδί των επαναστάσεων του 17^ου αιώνα στην Αγγλία και του 18^ου αιώνα στην Αμερική και φυσικά της γαλλικής επανάστασης. Στα πλαίσια αυτά ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία από διανοούμενους εμιγκρέδες του εξωτερικού που είχαν γνωρίσει τις επαναστάσεις αυτές και πρέσβευαν τον εθνισμό και μια ανεξάρτητη πατρίδα με ορθόδοξη θρησκεία.

-Μετά την κήρυξη της επανάστασης συγκροτήθηκαν τρεις εθνοσυνελεύσεις στην Επίδαυρο, στο Άστρος Κυνουρίας, και στην Τροιζήνα, όπου  συμμετείχαν Έλληνες λόγιοι, οι οποίοι ήταν το μεγαλύτερο στρώμα λογίων στα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι που εμπνέονταν από το πνεύμα του φιλελευθερισμού και του εθνισμού της Ευρώπης, σηματοδοτούν την μεγάλη άνθιση της παιδείας στον ελλαδικό χώρο, με πολλά μεγάλα ελληνικά σχολεία στη Χίο, τη Σμύρνη, τα Ιωάννινα, το Πήλιο, τα Αμπελάκια, την Αθήνα, τη Δημητσάνα και αλλού.

-Σ’ αυτές τις εθνοσυνελεύσεις συγκροτήθηκε το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με το «βουλευτικόν», το «εκτελεστικόν» και το «δικαστικόν», δηλαδή τις τρεις εξουσίες που έχουμε μέχρι και σήμερα. Στις εθνοσυνελεύσεις αυτές πάρθηκαν πρωτοπόρες επαναστατικές αποφάσεις επηρεασμένες από την πεφωτισμένη Δύση αλλά και από την επικοινωνία των πρωταγωνιστών της Φιλικής Εταιρείας με την Ρωσία, εξ ού και η έδρα της Εταιρείας ήταν στην Οδησσό. Έτσι, επικράτησε μια ρωσοφιλία όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε όλα τα Βαλκάνια. Πλην όμως, όπως είπε χαρακτηριστικά η ομιλούσα, η Ελλάδα διάλεξε «να παντρευτεί τη Δύση, παρόλο που η χώρα της καρδιάς της ήταν η Ρωσία», εξ αιτίας και του χριστιανικού ορθόδοξου θρησκεύματος της χώρας αυτής.

-Το μοντέλο διοίκησης που επελέγη στις εθνοσυνελεύσεις ήταν αυτό της αμερικανικής επανάστασης, με βάση την Διακήρυξή της Ανεξαρτησία, που έδωσε πρωτοποριακά Συντάγματα και διοίκηση δυτικού τύπου στη χώρα. Ο Ρήγας μάλιστα είχε συντάξει Σύνταγμα αντίγραφο του γαλλικού μετά τη γαλλική επανάσταση. Επρόκειτο για τρία Συντάγματα ιδιαίτερα εντυπωσιακά, ενώ το Σύνταγμα της Τροιζήνας θεωρείται το ριζοσπαστικότερο στη γή! Το Σύνταγμα του 1864  είναι η βάση του Συντάγματος που έχουμε μέχρι σήμερα.

-Η Αγγλία ενδιαφερόταν από τότε για την Ελλάδα, επειδή ήταν ναυτική χώρα όπως και η δικιά μας, αλλά και η Ελλάδα έκανε την επιλογή να έχει ως σύμμαχο την Αγγλία, επειδή ήταν η κυρίαρχη, η μεγαλύτερη και δυνατότερη χώρα στον κόσμο. Η Αγγλία και η Ελλάδα ήταν σύμμαχοι διαχρονικά, μέχρι και το 1945, οπότε συμμαχήσαμε και με τις ΗΠΑ. Αυτό σηματοδοτεί τη σύνδεση της χώρας μας από τότε μέχρι σήμερα. «Παντρευτήκαμε την Αγγλία αλλά η καρδιά μας είναι με τη Ρωσσία»….

-Μετά την επανάσταση έγινε αποκοπή του ελληνικού κλήρου από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως-καθότι ανήκε στην οθωμανική αυτοκρατορία-και δημιουργήθηκε η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος.

Και φτάσαμε αισίως στις «ασυνέπειες» που έφεραν το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό….

-Κάτω από τους λόγιους που συμμετείχαν στις τρεις εθνοσυνελεύσεις, ο κόσμος ήταν αγράμματος.

-Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κατεβάζει τα στρατεύματά του από τη Ρωσία για να πολεμήσει τους Οθωμανούς. Η Φιλική Εταιρεία διάλεξε εκείνη την εποχή για να κηρύξει τον πόλεμο κατά της τουρκικής κυριαρχίας, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι οι Οθωμανοί είχαν πόλεμο κατά του Αλή Πασά. Το εγχείρημα απέτυχε και ο Ιερός Λόχος ηττήθηκε.

-Στη συνέχεια, ο Κολοκοτρώνης με τα στρατεύματά του κατήγαγε τη μεγάλη νίκη στα Δερβενάκια κι έπειτα από αυτή την επιτυχία που έσωσε τον αγώνα στην Πελοπόννησο, ο Κολοκοτρώνης αποκτά τεράστια δύναμη. Το γεγονός αυτό προκαλεί το ενδιαφέρον της Αγγλίας για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.

-Από το 1822-1823-1824, αρχίζουν οι εμφύλιες διαμάχες όπου συγκρούονται δύο πόλοι, οι «αυτόχθονες», δηλαδή οι ντόπιοι στρατιωτικοί που πολέμησαν τους οθωμανούς, με προεξάρχοντα τον Κολοκοτρώνη,  και οι «ετερόχθονες» δηλαδή οι εμιγκρέδες λόγιοι, διανοούμενοι και άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας που ήρθαν από το εξωτερικό. Κι έτσι ξεκινά ο εμφύλιος μεταξύ «στρατιωτικών» και «πολιτικών». Οι στρατιωτικοί με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας ενώ οι πολιτικοί με την ηγεσία των Φαναριωτών, του Μαυροκορδάτου, του Κοραή και στη συνέχεια του Καποδίστρια, εκλεγμένοι ως αντιπρόσωποι του νεοσύστατου ελληνικού έθνους από τις εθνοσυνελεύσεις, προσπαθούν να στήσουν μιαν οργανωμένη διοίκηση στα πόδια της κατά τα δυτικά πρότυπα.

Πριν από την άλωση της Τριπολιτσάς από τον ελληνικό στρατό, στην Πελοπόννησο υπήρχε συνδιοίκηση των προυχόντων με τον τοποτηρητή πασά. Στην διοίκηση συμμετείχαν μεγάλες πολιτικές οικογένειες, οι περισσότερες των οποίων ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας, μαζί με νησιώτες εφοπλιστές, καπεταναίους από τα νησιά ιδιαίτερα του Σαρωνικού που είχαν πάρει μέρος στην επανάσταση. Κι εκεί διημείφθη μια νέα κόντρα, μεταξύ των καπεταναίων νησιωτών με τους στεριανούς στρατιωτικούς.

Σημειώνεται ότι οι αρματωλοί διορίζονταν από τους οθωμανούς διοικητές και συγκροτούσαν ένοπλες ομάδες-μπουλούκια για να προστατεύουν τον τόπο από τους κλέφτες, οι οποίοι επίσης συγκροτούσαν ένοπλα σώματα και έκαναν γιουρούσια  για πλιάτσικο, όπου εύρισκαν ευκαιρία. Αυτά τα ένοπλα σώματα έγιναν η εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, που δεν είχε τακτικό στρατό. Όμως οι πολιτικοί προσπαθούσαν να οργανώσουν τακτικό στρατό κατά τα δυτικά πρότυπα.

Έτσι το διχαστικό σχήμα  μεταξύ στρατιωτικών-πολιτικών διευρύνθηκε.

Το 1822 στην εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου συμμετείχαν οι πολιτικοί, οι Φαναριώτες, και ο Μαυροκορδάτος, ενώ έξω από την εθνοσυνέλευση ήταν μαζεμένοι οι στρατιωτικοί με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη με το στρατιωτικό του σώμα από 800 άνδρες.

Πρόεδρος του εκτελεστικού σώματος εξελέγη ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, και έγινε  ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας. Στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας πρώτος διοικητής εξελέγη ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος εκλήθη από το  εξωτερικό για να σώσει την κατάσταση και να οργανώσει την διοίκηση του νέου ελληνικού κράτους.

Οι στρατιωτικοί μετά από αυτές τις εξελίξεις θεώρησαν ότι είχαν αδικηθεί και άρχισε να κυριαρχεί η πολιτική του μίσους του  Κολοκοτρώνη και του Ανδρούτσου για τους πολιτικούς. Ο Κολοκοτρώνης μάλιστα, κράτησε ως προπύργιο του στρατού του το Κάστρο του Ναυπλίου και την Ακροκόρινθο.

Στην εθνοσυνέλευση του Άστρους, οι στρατιωτικοί κατηγορούνται για προσπάθεια υποκίνησης στάσης και κατάλυσης της εξουσίας. Έτσι ξεσπά ο εμφύλιος μεταξύ του Κολκοτρώνη με τους ενόπλους του και της κυβέρνησης υπό τον ναύαρχο Κουντουριώτη. Στις αρχές του 1825 ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι στρατιωτικοί μετά από δίκη με την κατηγορία της συνωμοσίας, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται στις φυλακές του Ακροκόρινθου.

Οι τούρκοι βρίσκουν ευκαιρία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και αποβιβάζονται στη Μεσσηνία υπό τον στρατάρχη Ιμπραήμ. Οι Έλληνες είχαν ξεχάσει ότι ακόμα υπήρχαν οι τούρκοι…

Ο Ιμπραήμ κατακτά και κατασφάζει ολόκληρη την Πελοπόννησο, με αποκορύφωμα το Μεσολόγγι που μετά από σθεναρή αντίσταση πέφτει το 1826. Σημειώνεται ότι το Μεσολόγγι θα μπορούσε να κρατηθεί αν ο ελληνικός στόλος έκλεινε την είσοδο, αλλά πρόλαβε και το έκανε ο τουρκικός στόλος λόγω του ελληνικού εμφυλίου…

Τα τουρκικά στρατεύματα κυριαρχούν πλέον στην Πελοπόννησο, τη Στερεά, τη Ρούμελη, και μένει να αντιστέκεται μόνον η Αθήνα. Τότε γίνεται κάλεσμα σε όλους τους απανταχού Έλληνες να έρθουν για να σώσουν την επανάσταση. Ταυτόχρονα επιστρατεύονται και οι ξένες δυνάμεις με πρώτη την μεγαλύτερη δύναμη που ήταν η Αγγλία. Γιατί έπρεπε, και για συμβολικούς λόγους, να κρατηθεί η Αθήνα. Μαζεύεται ένας τεράστιος ελληνικός στρατός με επικεφαλής  των ελληνικών δυνάμεων τους Άγγλους  Τσερτς και Κόχραν. Ο Κολοκοτρώνης συμμαχεί με τους πολιτικούς του αντιπάλους, και δη με τον Δεληγιάννη, καθώς βλέπει ότι η επανάσταση κινδυνεύει να καταπνιγεί ολοκληρωτικά. Οι δυνάμεις μαζί με το ναυτικό συγκεντρώνονται στο Φάληρο όπου διεξάγεται η μεγάλη μάχη του Φαλήρου, όπου η ελληνική πλευρά ηττάται κατά κράτος από τον τουρκικό στόλο.

Ο Ιμπραήμ είναι πλέον κυρίαρχος ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας και κατακαίει και καταστρέφει ολόκληρη την Πελοπόννησο.. Τότε οι ξένες δυνάμεις στέλνουν μήνυμα στον σουλτάνο να υποχωρήσει διότι αλλιώς θα έχει δυσμενείς συνέπειες.

Το 1827 διεξάγεται η ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου νικούν οι Έλληνες. 

Στις 3 Φεβρουαρίου 1830 καλείται ο Καποδίστριας να έρθει από την Οδησσό στην Ελλάδα για να βοηθήσει στην οργάνωση της κατεστραμμένης χώρας.  Και τότε υπογράφεται η ανεξαρτησία της Ελλάδος, στην οποίαν έπαιξαν τεράστιο ρόλο οι ξένες μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα η Αγγλία και η Γαλλία αλλά ρόλο έπαιξε επίσης και η αντοχή που επέδειξαν οι Έλληνες στον αγώνα τους κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ο Καποδίστριας προσπάθησε μέσα σε πολύ μικρό διάστημα να κάνει μεγάλες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η διανομή των γαιών σε ακτήμονες και φτωχούς ανθρώπους που είχαν καταστραφεί από τους πολέμους.  Επίσης κατάφερε να πάρει ένα δάνειο από την Αγγλία για να ορθοποδήσει η χώρα.

Ωστόσο οι προύχοντες, όπως οι Μαυρομιχαλαίοι της Μάνης και οι καπεταναίοι ναυτικοί όπως οι Μιαούληδες, διεκδικούσαν μερτικό από τα ανύπαρκτα χρήματα του κρατικού ταμείου και ήταν δυσαρεστημένοι από την πολιτική του Καποδίστρια. Χαρακτηριστικά, ο Μιαούλης κατέλαβε το τελωνείο της Σύρου, το οποίο ήταν το μόνο τότε που ήλεγχε τη διέλευση των καραβιών στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, για να έχει τα έσοδα του ταμείου. Και τότε έστειλε τον γιό του Ανδρέα Μιαούλη να κάψει τον ελληνικό στόλο που ελλιμενιζόταν στον Πόρο, ως αντεκδίκηση για την άρνηση του Καποδίστρια να δώσει το υπέρογκο ποσό που του ζητούσαν.

Η συνέχεια είναι γνωστή, με την δολοφονία του Καποδίστρια και την έλευση των Βαυαρών υπό τον βασιλέα Όθωνα στην Ελλάδα…

Τον εμφύλιο πόλεμο σταμάτησαν οι Βαυαροί το 1833.

Μέσα σε 200 χρόνια, η Ελλάδα είχε 4-5 εμφυλίους πολέμους. Κι αυτός ο εφιάλτης της εθνικής φαγομάρας, του μίσους και του αλληλοσπαραγμού υποβόσκει μέχρι σήμερα…

Διαβάστε περισσότερα...

Ο μουσικός κήπος του Γιάννη Σπανού

Είναι ένας άνθρωπος απλός. Αυτό που λέμε low profile. Όταν τον βλέπεις για πρώτη φορά από κοντά, νομίζεις ότι τον ξέρεις χρόνια. Και βέβαια τον ξέρεις χρόνια. Μ’ αυτόν μεγάλωσες, μ’ αυτόν πέρασες τα εφηβικά σου ακούσματα, χωρίς να ξέρεις καν ποιος ήταν… Πως ήταν ο πατέρας του «Νέου Κύματος». Τον ακούγαμε με τη φωνή της  Αρλέτας, της Βίκυς Μοσχολιού, του Μανώλη  Μητσιά , της Δήμητρας Γαλάνη, της Χαρούλας Αλεξίου, του Πάριου, του Μπιθικώτση, όλων σχεδόν των μεγάλων τραγουδιστών που τραγούδησαν τα τραγούδια της νιότης μας. Τα τραγούδια που έγραψε για μας-και για τις επόμενες γενιές- ο Γιάννης Σπανός.

Διαβάστε περισσότερα...

«Παπάγια μάντολες» και φαί μανούλας

Για τρίτη φορά βλέπω το Γιώργο Μιχαλάκη να προκαλεί σεισμό επί σκηνής. Μόνος του, ολομόναχος, σαρώνει το σανίδι του Θεάτρου Απόλλων, ερμηνεύοντας το πρωτοποριακό μονόπρακτο με τίτλο «Παπάγια μάντολες», έργο ενός νέου θεατρικού συγγραφέα, του Αντώνη Κρυσίλα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πάχου και υπέροχα σκηνικά των Δημ. και Λάκη Καπέλλα.

Το «Παπάγια μάντολες» σαρκάζει ανελέητα την νεοελληνική πραγματικότητα, τον χυδαίο μοντερνισμό και την ανιστόρητη γκουρμεδιάρικη νοοτροπία του νεοέλληνα, γιατί ένας λαός και η κουλτούρα του,  εκτός των άλλων, φαίνεται και μέσα από το φαί που τρώει.

Διαβάστε περισσότερα...

Μαντάμα Μπατερφλάϋ: Οι περιπέτειες μιας «πεταλούδας»

Μια ένοχη θηλιά δένει, όπως φαίνεται, την ιστορία της Αμερικής με την Ιαπωνία. Ένας ανομολόγητος έρωτας που φέρνει το θάνατο, ένα αταίριαστο ζευγάρι, η εξωτική μυρωδιά της Άπω Ανατολής που γοητεύει τους ανθρώπους της δύσης, η θέση της γυναίκας στη γιαπωνέζικη κοινωνία, η ανήλικη γκέισα που αναγκάζεται να πουληθεί σε ξένους συνήθως από τους γονείς της, η εκμετάλλευση των ανηλίκων, η εκμετάλλευση του «τρίτου κόσμου» από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, δύο κόσμοι διαφορετικοί, δύο διαφορετικά σύμπαντα, είναι τα στοιχεία μιας από τις μεγαλύτερες όπερες στην ιστορία της οπερετικής παράδοσης.

Η γνωστή όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι «Μαντάμα Μπατερφλάυ», που έφτασε μέχρι τα πέρατα του κόσμου και γνώρισε τεράστια επιτυχία, πέρασε από τα σαράντα κύματα μέχρι να φτάσει μέχρι εκεί.

Διαβάστε περισσότερα...

«Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρήν»: Οι άνθρωποι πίσω από τα τείχη που έχτισαν…

Ένα θεατρικό έργο με πολλές αναφορές και νοήματα, για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά που διαλέγουμε να χτίσουμε εμείς οι ίδιοι , περιχαρακωμένοι πίσω από ιδεολογικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ή άλλες προκαταλήψεις. Τα τείχη του φανατισμού, που σκοτώνουν κάθε συναίσθημα, ακόμη και το γονεϊκό, οδηγώντας τους ανθρώπους στη μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Αυτός είναι ο πυρήνας του αριστουργηματικού έργου του Τζεφ Μπάρον, «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρήν», που είδαμε σε μια θαυμάσια παράσταση στο Θέατρο «Απόλλων» από τον Θεατρικό Πολιτιστικό Όμιλο Σύρου.

Διαβάστε περισσότερα...

Ψάξε, δημιουργέ!

Μέσα στο πολιτισμικό σκουπιδαριό, μοιάζουμε με τους άπορους που ξεψαχνίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι να φάνε. Έτσι κάνουμε κι εμείς, οι λάτρεις του ωραίου, της τέχνης, της δημιουργίας και των μεγάλων δημιουργών. Και βρίσκουμε. Είμαστε ευλογημένοι που, σ’ αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου, τη Σύρο, έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε και να ακούμε σημαντικούς καλλιτέχνες, σ’ αυτό το διαμάντι-το σπάνιο-, το Θέατρο Απόλλων.

Είμαστε ευλογημένοι που είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε ακροατές και θεατές ενός από τους σπουδαίους καλλιτέχνες, από αυτούς που ψάχνονται πάντα, που ανανεώνονται, που δεν βολεύονται πάνω στις δάφνες και τη φήμη τους, για να μας δώσουν κάτι νέο, ποιοτικό, καλύτερο.

Μιλάμε για τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Διαβάστε περισσότερα...

«Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους»

«Οι γλώσσες δεν φταίνε που είναι νεκρές αλλά εμείς που δεν ξέρουμε να τις διαχειρισθούμε έτσι ώστε να αποκτήσουν δύναμη και σημασία», λέει ο Δήμος Αβδελιώδης, ο σκηνοθέτης που τολμάει να μεταφέρει στη σκηνή και να ενσαρκώνει τεραστίου μεγέθους λογοτεχνικά κείμενα, στη πρωταρχική τους γλώσσα.

Οι παραστάσεις του ήρθαν και στο Θέατρο Απόλλων στο μικρό μας νησί, και ήταν τιμή για μας να γίνουμε θεατές και συμμέτοχοι σε έργα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως η «Πλάτωνος Απολογία Σωκράτους».

 Δέος. Μόνον αυτή η λέξη ταιριάζει σ’ αυτό που νιώσαμε

Διαβάστε περισσότερα...

Ρεμπετάνγκο: Ένα αταίριαστο ζευγάρι

«Αρκετοί έχουν επισημάνει κάποιες συγγένειες μεταξύ του τάγκο και των Ρεμπέτικων, όχι βέβαια στην μουσική αλλά στο περιεχόμενο των στοίχων και την συσχέτιση της προέλευσης με το κοινωνικό περιθώριο. Αυτές οι συγγένειες πάντως δεν πρέπει να υπερτιμώνται γιατί το τάγκο του 20ού αιώνα είναι βασικά ένα έντεχνο μουσικό είδος με διαταξική απήχηση, και οι αναφορές των στοίχων στις εμπειρίες ανθρώπων του περιθωρίου συνιστούν περισσότερο νοσταλγικό ρομαντισμό για το ήθος μιας άλλης εποχής παρά άμεση έκφραση αυτού του ήθους». (Wikipedia)

Διαβάστε περισσότερα...

Σταύρος Ξαρχάκος: Η εμπειρία!

«Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά

Για τους νεκρούς θ’ ανάψουμε λιβάνι

Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει

Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

Και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά»

Τρεις μέρες με μαέστρο και δάσκαλο το Σταύρο Ξαρχάκο, δεν είναι λίγες! Πρόβες, πρόβες, πρόβες για τη μεγάλη στιγμή, τη συναυλία προς τιμήν ενός από τους τρεις μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες της νεώτερης Ελλάδας,, το Σταύρο Ξαρχάκο, που ένας από τους συναδέλφους δημοσιογράφους αποκάλεσε «γιό του Απόλλωνα»! Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα μια τέτοια εμπειρία στο θαυμαστό αυτό νησί όπου έχω την τιμή να κατοικώ, τη Σύρο.

Διαβάστε περισσότερα...