Για τρίτη φορά βλέπω το Γιώργο Μιχαλάκη να προκαλεί
σεισμό επί σκηνής. Μόνος του, ολομόναχος, σαρώνει το σανίδι του Θεάτρου
Απόλλων, ερμηνεύοντας το πρωτοποριακό μονόπρακτο με τίτλο «Παπάγια μάντολες»,
έργο ενός νέου θεατρικού συγγραφέα, του Αντώνη Κρυσίλα, σε σκηνοθεσία Γιώργου
Πάχου και υπέροχα σκηνικά των Δημ. και Λάκη Καπέλλα.
Το «Παπάγια μάντολες» σαρκάζει ανελέητα την
νεοελληνική πραγματικότητα, τον χυδαίο μοντερνισμό και την ανιστόρητη γκουρμεδιάρικη
νοοτροπία του νεοέλληνα, γιατί ένας λαός και η κουλτούρα του, εκτός των άλλων, φαίνεται και μέσα από το φαί
που τρώει.
Το φαί, η επιβίωση, και το δήθεν, που μας έχει πλασάρει το χαζοκούτι
και τα media,
οι ταξικές διαφορές που, όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, υποβόσκουν πίσω από
τις καθημερινές μας συνήθειες, που συνεχίζουν απτόητα παρόλη την κρίση να
ισοπεδώνουν τον πολιτισμό μας μετατρέποντάς μας σε «μαϊμούδες» που καταπίνουν
αμάσητα όσα μας πλασάρουν ως κακές απομιμήσεις ξένων reality, είναι πάντα εδώ. Ζουν
και βασιλεύουν και τον φτωχό μας κόσμο κυριεύουν, αφήνοντάς μας πεινασμένους
και στερημένους μέσα στην κοινωνία της αφθονίας. Πεινασμένους για την απλότητα
και την ποιότητα που είχε κάποτε το «φαί μανούλας», που το τρώγαμε όταν ήμασταν
παιδιά και γλύφαμε τα δάχτυλά μας παρόλο που οι μερίδες δεν ήταν μεγάλες, τα
πιάτα ήταν μικρά, τότε δεν είχαμε ακόμη ξεπέσει σε ζώα βουλιμικά, όταν στα
χωριά μας τρώγαμε φασολάδα και τραχανά, και μια στις τόσες ψητό με πατάτες στο
φούρνο μαζί με ντοματοσαλάτα.
Τώρα τρώμε μαρούλι με ρόκα, κατσικίσιο τυρί και
λιαστή ντομάτα, και κάτι άλλα «κινέζικα» γκουρμέ που ο θεός ξέρει με τι είναι
φτιαγμένα, σούσι, λέει, ενώ έχουμε τις παστές μας σαρδέλες και τη ρέγκα που
συνόδευε ένα πιάτο φακές…
Τώρα χαζεύουμε στο χαζοκούτι το Master Chef. Κακέκτυπο του επιτυχημένου reality του Gordon Ramsey και
άλλων επιτυχημένων chef
που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Ο Σκαρμούτσος μαζί με έναν ελληνοϊάπωνα και
κάποιον τρίτο που δεν θυμάμαι το όνομά του, κριτές σε μια γαστρονομική «δίκη»
του Κάφκα. Μια σπεσιαλιτέ με κάτι, δεν θυμάμαι τι, και συκωτάκια πουλιών, τα
οποία ο μεγάλος chef
αφού πρώτα τα πάγωσε χρησιμοποιώντας και υγρό άζωτο (!!!), τα έβαλε έπειτα στο
μπλέντερ, τα έκανε σκόνη και τα έριξε πάνω από το φαί. Κι έβαλε τους δόλιους
διαγωνιζόμενους στη δοκιμασία να αναπαράγουν αυτή την αηδία. Αηδία που φαινόταν
από τη γλώσσα του σώματός τους. Έπειτα ήρθε ένας μεγαλύτερος chef, που διαπρέπει στην Αυστραλία,
ελλονοαυστραλός παρακαλώ, που παρουσίασε μια σπεσιαλιτέ με πάπια. Απ’ αυτή τη
γκουρμεδιά θυμάμαι μόνο κάτι πέτσες που κρέμονταν σαν ξεραμένα κουρέλια πάνω σε
κάτι ξυλάκια με σημαιούλες που έγραφαν διάφορα.
Αχ καημένη μανούλα, ευτυχώς, εσύ πέθανες νωρίς και
δεν είδες την απόλυτη παρακμή και το απόλυτο χάλι μας.
Σε καιρούς κρίσης, όταν συμπολίτες μας τρώνε από τα
συσσίτια, άλλοι τη βγάζουν με ένα σουβλάκι-βασική και διαχρονική διατροφή του
έλληνα- έχουμε χορτάσει να βλέπουμε reality διαφόρων ειδών και επιπέδων, μένοντας νηστικοί στον
αγώνα για επιβίωση. Πάντως μετά το syrvivor, έχει βγει και βούτυρο με καρύδα. «Ευτυχώς,
σκατά υπάρχουν, και δεν τα φάγαμε μαζί», όπως ανέκραξε ο ηθοποιός σε μια
ξεκαρδιστική και λίαν επίκαιρη ατάκα του.
Ευτυχώς, υπάρχει το εστιατόριο του Μουσείου της
Ακρόπολης, ο chef
του
οποίου τιμά δεόντως το «φαί μανούλας». Μελιτζάνες ιμάμ, τραχανάς με προσούτο,
ρεβίθια με βότανα και άλλες ελληνικές λιχουδιές που απολαμβάνουν οι ξένοι
τουρίστες και ζητούν πάντα και δεύτερη μερίδα. Ευτυχώς ακόμη τα ψαράδικα
πουλάνε μαριδάκι, γαύρο και γοπίτσα που συνοδεύονται από φρέσκα βλίτα και φέτα
ελληνική. Ευτυχώς οι ξένοι τουρίστες χορταίνουν με μια χωριάτικη και κρασάκι.
Ευτυχώς, ο μουσακάς, τα γεμιστά και τα λαδερά φασολάκια κυκλοφορούν ακόμη στις
κουζίνες των σπιτιών και των εστιατορίων μας. Αν και στην ανάγκη μπορούμε να
χορτάσουμε με ψωμί κι ελιά, άντε και κασέρι ή φέτα. Με συνοδεία καρπούζι ή
πεπόνι. Μανούλα, τι νοστιμιά!
Νόστιμον ήμαρ!!!
Μικρά
βιογραφικά
Ο Γιώργος Μιχαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι
απόφοιτος της δραματικής σχολής του Γιώργου Θεοδωσιάδη και μέλος του Σωματείου
Ελλήνων Ηθοποιών. Σπούδασε κλασσικό μπαλέτο, μοντέρνο χορό και φωνητική.
Πρωτοεμφανίστηκε ως μαθητής της Σχολής με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου στο «Έκτο
πάτωμα» του Ζερύ και στη «Λέσχη των τρελλών» του Κατάγιεφ. Εκτός από τον θίασο
Ντίνου Ηλιόπουλου, συνεργάστηκε με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη,
το Πειραματικό Θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη, το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο
Ληναίου-Φωτίου, με τους Αλίκη Βουγιουκλάκη-Δημ. Παπαμιχαήλ, Δημήτρη Χορν, «Νέα
Πορεία» του Γ. Χαραλαμπίδη, Β’ σκηνή «πατάρι» του Γ. Μιχαηλίδη, Εθνικό Θέατρο
κ.α. το 1981 μαζί με άλλους συναδέλφους του ίδρυσε τον «Θίασο ‘81», όπου
συνεργάστηκε ως συνθιασάρχης και ηθοποιός επί 11 χρόνια. Παράλληλα με το θέατρο
έλαβε μέρος σε πολλές κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα δίδαξε σε θεατρικές σχολές και εκπαιδευτικά
ιδρύματα κίνηση, παντομίμα, αυτοσχεδιασμό κ.α.
Ο Αντώνης Κρυσίλας γεννήθηκε στο Βόλο το 1970.
Μεγάλωσε στην Αθήνα και από το 2005 πολιτογραφήθηκε συριανός όπου ζει με τη
γυναίκα του και την κόρη του. Έχει
γράψει τα βιβλία «Μικρό ατομικό ταξίδι» (εκδ. Καστανιώτη), «Το στόμα του
διαβόλου» (εκδ. Πλατύπους) και «Μικρές Αγγελίες». Το μονόπρακτο «Παπάγια
Μάντολες» είναι το πρώτο του θεατρικό έργο.
