ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ-Η επιστροφή

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Ήρθε λοιπόν η εποχή των αναμνήσεων. Η φάση όπου «η μνήμη καίει, άκαφτη βάτος», όπως λέει ο ποιητής. Ήρθε λοιπόν η εποχή όπου νιώθω την ανάγκη για προσωπικές εξομολογήσεις, και δεν με νοιάζει καθόλου αν αφορούν κάποιους ή όχι, αν θα τις γράψω κάποτε σε βιβλίο και αν θα εκδοθεί το βιβλίο αυτό ή όχι, στο κάτω-κάτω γι αυτό υπάρχει το blog και τα social media, για να εκτονώνουμε την ματαιοδοξία μας, ξέρεις, λέω στον εαυτό μου, δεν είναι κακό αυτό, όλοι το κάνουν. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι συγγραφείς (όταν κάποια στιγμή τους τελειώνει η μεγάλη έμπνευση). Οπότε, ιδού λοιπόν, η εξομολόγησή μου ξεκινάει από σήμερα, 15-12-023, λίγες μέρες πριν το γύρισμα του χρόνου…  

1-1-2023. Βαρύς μας έπεσε ο καινούργιος χρόνος. Ήρθαμε βιαστικά στην όμορφη άσχημη πατρίδα, την πρωτεύουσα, με χίλιες δυο εικόνες, επιθυμίες, σχέδια, όνειρα, ποθώντας χίλια δυο γεγονότα, ανθρώπους και πράγματα που θα αλλάξουν τη μίζερη ζωή μας, ελπίζοντας να συναντήσουμε στο διάβα μας μέσα στους στενούς ξεδοντιασμένους δρόμους και τις βρώμικες ασφάλτους φίλους παλιούς, καλώντας τους με φοβέρες και μ’ αίματα, όπως λέει ο ποιητής, ελπίζοντας να στεριώσει η αγάπη μας σε διαμερίσματα μικρά πολυκατοικιών, κοντά στο κέντρο, κοντά στην παλιά μας ζωή, την παιδική, την εφηβική, μαζί με την αγάπη μας. Μα πέσαμε τόσο έξω!

Η ζωή εδώ έχει συρρικνωθεί σε ένα στρυμωγμένο συρτάρι με παλιά πράγματα, ριγμένα όπως όπως στο πάτωμα, φίλες που κοιμούνται αγκαλιά με αναμνήσεις ρίχνοντας στην τρύπα του τέλους την ελεημοσύνη τους, την τρυφερότητά τους, τη μητρική τους άκαρπη στοργή.

Η καινούργια μέρα του καινούργιου χρόνου έφτασε, είναι εδώ με υποσχέσεις, με παιδικά χαμόγελα, με βρεφικά κλάματα, με πυρετούς και ξενύχτια μέσα στα διαμερίσματα, δίπλα στο κρεβάτι που περιμένει αδιαφορώντας για την ξαγρύπνια μας.

Και σέρνονται τα φίδια οι αρρώστιες των πόλεων και σαρώνουν τα όνειρα και τις τρυφερές ματιές των μανάδων και τοξεύουν δηλητήριο στη βελούδινη σάρκα των νεογνών.

Κι έρχεται η δεύτερη μέρα κι έπειτα η Τρίτη. Κι ακόμα τίποτα. Θα μιλήσουμε ξανά όταν θα προδοθούμε.

Και όμως. Η μεγάλη πόλη μας αποζημίωσε. Γέννημα θρέμμα Αθηναία, λέει. Έ και λοιπόν;

Είχα την ψευδαίσθηση ότι τη γνώριζα την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Διατεινόμουν μάλιστα ότι ήξερα την κάθε γωνιά της, την κάθε κρυφή της πτυχή, ότι αναγνώριζα όλα τα μυστικά της μονοπάτια. Ψέματα!  

Τίποτα δεν γνώριζα. Εξόριστη εδώ και χρόνια στα βόρεια προάστια (Αγία Παρασκευή, Χολαργός, Μαρούσι και πάλι Αγία Παρασκευή), έπειτα εθελούσια κατοίκηση δέκα χρόνια στο Σούνιο κι έπειτα άλλα δέκα χρόνια στο νησί της Σύρου, λόγω διαφόρων συγκυριών, καλών και κακών, έν οίδα, ότι ουδέν οίδα, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών.

Ωραίο το νησάκι, ζωάρα που λένε, μακραίωνες διακοπές και μπάνια 6 μήνες το χρόνο, αλλά κάποια στιγμή, ένιωσα ξεριζωμένη σαν πρόσφυγας. Ένιωσα ξένη. Και χωρίς οικογένεια, καθώς φίλοι και γνωστοί, καθώς και ο αδερφός μου και τα ανίψια μου ζούσαν μόνιμα στην πρωτεύουσα.

Και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ξεσηκώθηκα να γυρίσω πίσω στην Αθήνα τη γενέτειρά μου, πίσω στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, κάτι σαν μια τεράστια τρύπα νοσταλγίας άνοιξε μέσα στα σωθικά μου και είπα, θα πάω να μείνω στο σπιτάκι μου που είναι ολοδικό μου, που είναι στο κέντρο της πόλης, και πέταξα πρώτα από όλα το αυτοκίνητο- έχω ευτυχώς τα ποδαράκια μου και τα ΜΜΜ) και ξεκουμπίστηκα κι έκανα τη μετακόμιση-βουνό: Είχα να κουβαλήσω δύο ολόκληρα νοικοκυριά σε ένα μικρό διαμέρισμα 56 τετραγωνικών, πού να χωρέσουν όλα αυτά τα θηρία από ξύλο καρυδιάς, καναπέδες και πολυθρόνες και τραπέζια ροτόντα και ξύλινο κρεβάτι με ουρανό, και τζάτζαλα μάτζαλα, κουζινικά, σεντόνια, παπλώματα, κουβέρτες, ριχτάρια, τραπεζομάντηλα, κλπ.κλπ.). Σε πρώτη φάση λοιπόν πήγα κι αγόρασα από το ΙΚΕΑ καινούργιο καναπέ-κρεβάτι και υπέρδιπλο κρεβάτι και μετέφερα στην νέα μου φωλίτσα τα μίνιμουμ και πιο αναγκαία.

Και νάμαι πάλι Αθηναία, στις 22 Δεκεμβρίου 2022. Ανήμερα Χριστούγεννα οικογενειακή συγκέντρωση στο σπίτι της μητέρας των ανιψιών μου, που είχε επιστρέψει κι αυτή προσφάτως από την ξενιτειά στην Αθήνα. Μαζεμένη λοιπόν όλη η οικογένεια, ο αδερφός μου, τα τρία παιδιά του κι ανίψια μου με τις γυναίκες και τις συντρόφισσές τους, με τα παιδιά τους τα μικρανήψια μου παιδάκια και βρέφη, μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά νοματαίοι, σαν τις παλιές καλές εποχές στο παλιό μας σπίτι στα Εξάρχεια με τις μαζώξεις θειών, θειάδων, ξαδέρφων, παππούδων , γιαγιάδων κλπ.κλπ., μεγάλες οικογένειες τότε, από δυό παιδιά τουλάχιστον η κάθε οικογένεια. Τόσες δεκαετίες μετά, τα Χριστούγεννα του 2022 ήταν ευλογία. Παιδιά και σκυλιά, γέλια και χαρές, αγκαλιάσματα, παιδικά πρόσωπα και βρεφικά τεράστια ολάνοιχτα μάτια να σε κοιτάζουν ασκαρδαμυκτί που λένε, χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα, και να σου τραβάνε τη μύτη να τη βγάλουν, και νάσου να ανοίγουν τα πακέτα των δώρων ο ένας για τον άλλον, και νάσου τα ξεφωνητά θαυμασμού, και νάσου οι ευχές και οι ευχαριστίες. Κι έπειτα καθισμένοι όλοι στο μεγάλο στρογγυλό ξύλινο τραπέζι να μυρίζει η ψητή γαλοπούλα και οι πατάτες στο φούρνο και τα υπόλοιπα εδέσματα.

Αχ τι όμορφα που ήταν! Ξανάγινα παιδί, γύρισα πίσω τα ρολόγια και πάτησα εγώ ο πλάνητας το πόδι μου πάλι στην πάτρια γη. Και πέρασε όλος εκείνος ο χρόνος στην άγνωστη πατρίδα μου, με σινεμά και συναυλίες και συναντήσεις με παλιούς αγαπημένους φίλους και γνωστούς («αγνώστους») σε άγνωστα στέκια του κέντρου, με περιπάτους στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στα πόδια της Ακρόπολης, στο Σύνταγμα, στο Λυκαβηττό.

Σα γάργαρο νεράκι κυλούσε ο χρόνος, πυκνός, γεμάτος νέες εμπειρίες, σαν ένα παλιό καλό κρασί.

Γκύζη, οδός Παράσχου. Οριστική εγκατάσταση, αρχές Ιουνίου 2023. Το μισό και βάλε νοικοκυριό μου το χάρισα στο μεγάλο σπίτι της Σύρου. Έπιπλα από καρυδιά, τζάτζαλα μάτζαλα, παπλώματα, σεμεδάκια κεντήματα, ρούχα, παπούτσια, σεντόνια. Πέταμα των μισών βιβλίων της βιβλιοθήκης. Ευτυχώς, ότι κουβάλησα στη δεύτερη και οριστική μετακόμιση, χώρεσε μια χαρά στο διαμερισματάκι μου. Και το μπαλκόνι έγινε ένας μικρός παράδεισος με δέντρα και λουλούδια όπου μαζεύονται πουλιά. Και ξεκινάω το μεγάλο μου ταξίδι μιας δεύτερης νέας ζωής.  Πεδίον του Άρεως, Εθνικός Κήπος, Ζάππειο, Μουσείο. Την λάτρευα της Αθήνα χωρίς να τη γνωρίζω.

Τώρα που την περπατάω, τώρα που τη ζω, τώρα που την αισθάνομαι, τη ρουφάω σαν νέκταρ θεϊκό! Αυτά προς το παρόν.

Καλές γιορτές με αγάπη και με τους δικούς μας ανθρώπους. Κι ευχές να τερματιστούν οι πόλεμοι, ευχές για ειρήνη στον κόσμο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΠΑΤΡΙΔΑ

 (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Του Βυθού")

Η πατρίδα σου

Μια παρτίδα χαμένη στα ζάρια, στα καζίνο του κόσμου

Περιστεριώνες, ωραία ερείπια

Χωριά σπαρμένα στις κορφές των λόφων, χαράδρες και ρεματιές

Στείρες, αγέννητες,

Δένδρα που ουρλιάζουν με τον αέρα να δέρνει τα φυλλώματα

Να τους ρουφάει το αίμα

Να καίει τους χυμούς τους,

Η σκιά του πεζοπόρου να γίνεται βορά του ξενοδόχου

Το σπίτι το φτωχό σε μιαν αμμουδιά του Ομήρου

Να έχει πεθάνει

και τα φαντάσματα των ποιητών που το δοξάσανε σε χρόνους παλαιούς

να σεργιανούν αλύπητα αλυχτώντας μαζί με αδέσποτα σκυλιά

με μισοπεθαμένα πουλιά

κρώζοντας, κραυγάζοντας

γυρεύοντας μια φωλιά, μια κουφάλα να κρυφτούν.

Τίποτα.

Κι όμως, υπάρχουν ακόμα ξωκλήσια σε κάποιες κορφές

Υπάρχουν απομεινάρια από θυμιατά

Από πιστούς που φοβισμένοι στέκουν, σκιές στο σκοτάδι

Των αιώνων και των ετών

Και του Μεγάλου Χρόνου

που καμπυλώνεται

σαν τα ρολόγια του

του Σαλβαδόρ.

Τίποτα. Μόνον η μνήμη του άνθους, η μυρωδιά του γιασεμιού, του ιβίσκου, των κυμάτων, του κήπου δίπλα στη θάλασσα

Της μήτρας, της γης που γέννησε το δικό σου σύμπαν

Στείρας και βουβής.

Ξενοδοχεία, συγκροτήματα, resorts, all inclusive,

Και οι νεκροί, που φάγανε τη σάρκα των ονείρων σου, των τόπων που αγάπησες

Και οι νέοι μελλοθάνατοι, ενσωματωμένοι βρικόλακες

Μέσα σε μαύρους καθρέφτες και σε ηλεκτρονικά βιβλία,

Σε πορτραίτα παρακμιακής ηδονής και σε σέλφι

Μπροστά σε θύρες του μέλλοντος κλειστές

Χωρίς ανάμνηση, χωρίς αισθήσεις, μόνο με κουμπιά και μάτια

Γκρίζα μέσα στο μισοσκόταδο.

Τίποτα. Μόνο η μνήμη που καίει,

Μέχρι κι αυτή να γίνει ένα κούτσουρο καμένου δάσους

Καρβουνιασμένων αλεπούδων, ελαφιών, πουλιών,

Χωρίς φυλλώματα, άχρωμα,

Ο αιώνιος χειμώνας.

Χωριά του Πηλίου λασπωμένα, χαμένα για πάντα, νεκρά.

Κι εσύ να μην ξέρεις πώς να ζεστάνεις τα χέρια της πατρίδας

Της νεκρής φύσης

Του πάμπτωχου παιδιού που χαμογελάει αμήχανα

Του παιδιού που παίζει τώρα αμέριμνο στην ακροθαλασσιά

Τραγουδώντας, μουρμουρίζοντας τις δικές του μικρές προσευχές

Στο θεό, στη φύση, ξεχνώντας όλα εκείνα που μέλλει να γεννήσουν τέρατα

Κι οι ποιητές να φεύγουν έντρομοι, ψάχνοντας για μια κιβωτό

Από ατσάλι φτιαγμένη, που θα πετάει μακριά προς το άγνωστο σύμπαν,

Προς έναν νεκρό πλανήτη, να αναστήσει κάτι από όλα αυτά

Που πληγώνουν τώρα τα όνειρά μας, τους εφιάλτες μας.

Και η Ελπίδα θα θυμάται, εκεί ήταν το σπίτι της,

εκεί το σχολείο της,

εκεί την πήγαιναν οι γονείς της τα καλοκαίρια,

εκεί έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε μπαλάντες.

Τίποτα. Μόνο μια Ελπίδα  κι ένα χέρι

να κρατάει το δικό σου

Σφιχτά, πηγαίνοντας προς τη χαμένη σου πατρίδα.

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ- Ο σκαντζόχοιρος σε άμυνα και οι πολιτικές θέσεις του Στέφανου Κασσελάκη

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Ο εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ καλά κρατεί. Και ο κομματικός «στρατός» είναι αυτός που, ως ηττημένος, προσπαθεί να διεμβολίσει τις θέσεις του «εχθρού», που έχει ήδη νικήσει κατά κράτος στην μάχη της πρώτης Κυριακής.

Ο εμφύλιος στους κόλπους της αριστεράς  δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει περάσει φαίνεται και στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ που είχε την τύχη να γίνει κυβέρνηση και έπειτα, παρόλη την ήττα στις τελευταίες εθνικές εκλογές, να είναι-ακόμη-αξιωματική αντιπολίτευση.

Όπως έχω ήδη γράψει, είμαι σ’ αυτό το χώρο από την νεανική μου ηλικία. Μάλιστα, έχω εργαστεί στο γραφείο Τύπου του- άλλοτε- Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, για λίγο και μετά την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα ματάκια μου και τα αυτιά μου έχουν δει πολλά. Έχουν δει άγριες κόντρες ανάμεσα στις φράξιες (αριστερή τάση, προεδρικοί, κλπ.κλπ.), τον πόλεμο εναντίον προέδρων μέχρι την εξόντωσή τους (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Αλέκος Αλαβάνος, και στο τέλος Αλέξης Τσίπρας) από τις λεγόμενες «τάσεις» που λειτουργούσαν σαν κόμματα μέσα στο κόμμα. Έχω δει κλειστές και κλειδωμένες πόρτες, όπου η κάθε «τάση» συνεδρίαζε για να κανονίσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει στο τάδε και τάδε θέμα. Στην Πολιτική Γραμματεία που συνεδρίαζε στην Κουμουνδούρου γινόταν χαμός κάθε φορά από τους τσακωμούς και τις φωνές.

Ήταν μια άκρως τοξική κατάσταση, που κατέληγε σε αποχωρήσεις κάποιας «τάσης» από το κόμμα, στη δημιουργία ενός άλλου κομματιδίου που μάλιστα έπαιρνε μέρος και στις εκλογές.

Μια τοξική κατάσταση που επαναλαμβάνεται σήμερα, με μεγαλύτερη αγριότητα, διότι μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ έχει εμφανιστεί ένας δυνατός «ξενιστής»…

Αυτός ο «ξενιστής» ονομάζεται Στέφανος Κασσελάκης. Χαρισματικός, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο οποίος δεν έχει προκύψει από κανέναν κομματικό σωλήνα, έχει ζήσει στην δύσκολη χώρα των ΗΠΑ όπου αν δεν έχεις «γκατς» δεν πας πουθενά, έχει διακριθεί παντοιοτρόπως και έχει γίνει ένας νέος επιτυχημένος άνθρωπος.

Και τότε, μόλις εμφανίστηκε ο «ξενιστής», «ταραχή έπεσε στον Άδη» όπως λέει ο ποιητής.

Ο Κασσελάκης, ο «ουρανοκατέβατος», το «αμερικανάκι», που «δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα», δεν πέρασε μέσα από τον κομματικό λαβύρινθο της Κουμουνδούρου. Προτίμησε να πάει κάτω, κατευθείαν στον λεγόμενο λαό, για τον οποίον όλοι οι αριστεροί κόπτονται και ολολύζουν, και να περπατήσει μέσα στα λασπόνερα, την ώρα που οι σύντροφοι αναλώνονταν μέσα στα γραφεία σε ολοήμερες και ολονύχτιες συνεδριάσεις, κλαψουρίζοντας και υστεριάζοντας για το πώς θα διαχειριστούν την μεγάλη ήττα στις εθνικές εκλογές…

Δεν θέλω άλλο να μακρηγορήσω, η συνέχεια είναι γνωστή.

Η ήττα είναι ήττα και τότε, ο ηττημένος, προκειμένου να αμυνθεί απέναντι στον θάνατο, λειτουργεί όπως κάποια ζώα, όπως ας πούμε ο σκαντζόχοιρος που κλείνεται στο καβούκι του και πετάει τα αγκάθια του ή όπως ο σκορπιός που χτυπάει τον εχθρό με τη δηλητηριώδη ουρά του.

Έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι, την ύστατη ώρα της ήττας τους, επιστρατεύουν όσα όπλα μπορούν για να αντιμετωπίσουν τον ισχυρότερο «εχθρό». Μόνο που αυτός ο «εχθρός», έχει σχεδόν εισέλθει στα τείχη της πόλης και τείνει χείρα φιλίας και συνεργασίας στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Έτσι λοιπόν, σήμερα τρεις μέρες πριν την τελευταία και καθοριστική μάχη, οι σύντροφοι του κομματικού μηχανισμού, επιστρατεύουν τα τελευταία τους δηλητηριώδη όπλα, ενώ τα κανάλια «παίζουν» πλέον το σενάριο της διάσπασης, η οποία πολύ θα συνέφερε τον πραγματικό εχθρό, που είναι το σύστημα ΝΔ και οι θιασώτες και κυβερνώντες αυτή την έρμη χώρα.

Ένα από τα όπλα, είναι οι λεγόμενες «πολιτικές θέσεις», το λεγόμενο «πολιτικό σχέδιο» το οποίο διαθέτει η έτερη υποψήφια πρόεδρος και οι υποστηρικτές της, ενώ δήθεν δεν το διαθέτει ο «αλεξιπτωτιστής» Στέφανος Κασσελάκης. Ένα σχέδιο για το οποίο δεν έχουν πει ούτε μια συγκεκριμένη πρόταση.

Ο Κασσελάκης, λοιπόν, δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Και λοιπόν, πού το βρήκαμε εμείς δημοσιευμένο από τις 27/8/023 στην Ναυτεμπορική και το παραθέτουμε στη συνέχεια του άρθρου μας, σχεδόν αυτούσιο; Διαβάστε το λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος και εσείς οι συν αυτών, διαβάστε το και όσοι θα ψηφίσετε για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνετε:

Οι θέσεις του για την οικονομία

Ο 35χρονος πολιτικός ζητάει «φορολογία κοινής λογικής». Προτείνει έτσι μεταξύ άλλων,

• Καθιέρωση προοδευτικής φορολογίας με γενναία ελάφρυνση για τους υπαλλήλους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα υπό νέα φορολογική κλίμακα.
• Ισχυρά κίνητρα σε επιχειρήσεις και συνεταιρισμούς που μεταφέρουν τη βάση τους εκτός Αθηνών, καθώς και σε επιχειρήσεις που διανέμουν μετοχές (stock options) στους υπαλλήλους τους.

Για τα εργασιακά τονίζει ότι απαιτείται «συνεργασία και όχι εξάρτηση» και προτείνει:

• Εργασία με κανόνες και αυστηρούς ελέγχους για την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων (επαναφορά ΣΣΕ και βάσιμου λόγου απόλυσης, θέσπιση υποχρέωσης αιτιολόγησης μη πρόσληψης, σύνδεση σε πραγματικό χρόνο του συστήματος ψηφιακής κάρτας με ΣΕΠΕ κ.α).
• Πλήρης εξομοίωση όσων εργάζονται με «μπλοκάκι» σε σχέση εξαρτημένης εργασίας με τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου (σε αποζημιώσεις, επιδόματα, δώρα, άδεια μητρότητας κλπ).

Στον αγροτικό τομέα:

• Χορήγηση κινήτρων δημιουργίας καλλιεργητικών ζωνών ανά περιφέρεια. Διεύρυνση επιλέξιμων καλλιεργειών και ενίσχυση νέων ανταγωνιστικών καλλιεργειών ανά νομό.
• Δημιουργία φυσικών και ψηφιακών δημοπρατηρίων αγροτικών προϊόντων ανά περιφέρεια.
• Πριμοδότηση του παραγόμενου προϊόντος και όχι αποκλειστικά του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου / Κατάργηση του “ιστορικού δικαιώματος” καλλιεργητή / Θέσπιση πραγματικού μητρώου των κατ’ επάγγελμα αγροτών.

Ενεργειακή πολιτική

• Επαναφορά της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο με ανεξάρτητη διοίκηση που θα αμείβεται βάσει αποδοτικότητας και όχι βάσει κερδοφορίας.
• Ενεργειακή Δημοκρατία, ενίσχυση των ενεργειακών κοινοτήτων, δυνατότητα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών για αυτοκατανάλωση.
• ΑΔΜΗΕ: Πάταξη ολιγοπωλίων ηλεκτρισμού με δημιουργία ηλεκτρικής “λεωφόρου” που θα συνδέει την Ελλάδα με την κεντρική Ευρώπη.

Διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους

Ο υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ του πλήρους διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους, προτείνοντας τα ακόλουθα:

• Διαχωρισμό με έντιμη συμφωνία
• Ανάληψη από την Εκκλησία της αποκλειστικής ευθύνης για τη μισθοδοσία, ασφάλιση και συνταξιοδότηση του κλήρου.
• Κρατική ενίσχυση για τη συντήρηση ναών, μονών και για τη διατήρηση της πολιτιστικής /θρησκευτικής κληρονομιάς.

Ενίσχυση του ΕΣΥ

•  Γενναία μισθολογική αναβάθμιση των γιατρών καθώς και των υπόλοιπων εργαζομένων του ΕΣΥ.
• Τέλος στους διορισμούς πολιτευτών και ημετέρων στις διοικήσεις των νοσοκομείων.
• Ισχυρά κίνητρα σε Έλληνες γιατρούς και νοσηλευτές του εξωτερικού ώστε να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ενταχθούν στο ΕΣΥ.
• Παροχή δωρεάν στέγασης στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που υπηρετεί σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.

Αλλαγές στην Παιδεία

• Μισθολογική αναβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών και τέλος στην ομηρία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
• Συνταγματική κατοχύρωση ποσοστού minimum 5% του ΑΕΠ για τη δημόσια εκπαίδευση. Δραστική αύξηση των κονδυλίων για έρευνα και τεχνολογία.
• Εθνικό Σχέδιο Φοιτητικής Στέγης με οικονομικά κριτήρια / Παροχή δωρεάν στέγασης στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.
• Περιφρούρηση πανεπιστημιακών χώρων με βάση το αυτοδιοίκητο, θέσπιση από τα ίδια τα Πανεπιστήμια -σε συνεργασία με τους φοιτητικούς συλλόγους- πλαισίου κυρώσεων για όσους προξενούν φθορές στους πανεπιστημιακούς χώρους.
• Αναμόρφωση διοικητικού πλαισίου, ώστε να επιτρέπονται δωρεές και συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια για τη δημιουργία «βραχιώνων», με αποκεντρωμένη διοίκηση, αλλά εντός του δημόσιου πανεπιστημίου.
• Ένταξη των μουσικών και παραστατικών τεχνών με δημιουργικό τρόπο στην εγκύκλιο εκπαίδευση / Άνοιγμα αρχαιολογικών χώρων και άλλων δημόσιων χώρων πολιτισμού για παρουσίαση σχολικών και φοιτητικών παραστάσεων.

(Πηγή naftemporiki.gr  https://www.naftemporiki.gr/politics/1507358/stefanos-kasselakis-den-tha-ekkenosoyme-tin-ellada-i-kritiki-stin-kyvernisi-oi-theseis-gia-ethnika-themata-ygeia-paideia-ekklisia/)

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ- Στη χώρα των λωτοφάγων

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Έχουνε μαζευτεί πολλά τρομακτικά γεγονότα στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό, ή και τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πέρσι είχαμε την πανδημία, που σαν μια σκιά είχε πέσει πάνω σε ότι συνέβαινε-και ταυτόχρονα έδινε «άφεση αμαρτιών» στους κυβερνώντες και τους χάριζε κατά κάποιον τρόπο μια περίοδο χάριτος. Επίσης η πανδημία μας «διαπαιδαγώγησε» να είμαστε «καλά παιδιά», που σημαίνει περισσότερο υποταγμένοι εν ονόματι του φόβου. Μόλις απελευθερωθήκαμε, είχαμε:

-Το έγκλημα των Τεμπών, που σοκάρισε το πανελλήνιο, όμως δεν είδαμε καμιά επίπτωση, καμιά ουσιαστική τιμωρία στους ενόχους και στους ηθικούς αυτουργούς-όσο ψηλά κι αν βρίσκονταν- που θυσίασαν στο βωμό ενός ανεγκέφαλου και εγκληματικού κράτους τόσα νέα παιδιά.

-Τις τεράστιες πυρκαγιές στην Εύβοια που κόστισαν περιουσίες και τη μεγάλη οικολογική καταστροφή.

-Τις υποκλοπές, για τις οποίες στην πραγματικότητα δεν άνοιξε ρουθούνι.

-Την έλευση της ακρίβειας που φουντώνει ολοένα.

Είχαμε πολλά, μπορεί να έχω ξεχάσει κάποια από αυτά τα έργα και τις ημέρες της νέας μας-τότε-κυβέρνησης.

Κι όλα αυτά ξεχάστηκαν από τους κατοίκους της χώρας των λωτοφάγων που έδωσαν στις εκλογές μια θριαμβευτική νίκη στην ΝΔ και στον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη.

Φέτος λοιπόν, διανύουμε ήδη τη δεύτερη τετραετία της «επιτυχημένης» κυβέρνησης των «αρίστων» της ΝΔ και τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Φέτος το καλοκαίρι, είχαμε:

- Τις μεγα- πυρκαγιές στη Ρόδο, μετά  στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, όπου έγινε στάχτη μια έκταση κοντά στα 1εκ.στρέμματα, με το τρομακτικό ολοκαύτωμα του Δάσους της Δαδιάς, μοναδικού οικοσυστήματος στην Ευρώπη και όχι μόνον.

-Την έφοδο των Κροατών φασιστών χούλιγκανς που κόστισαν τη ζωή ενός νέου συμπολίτη μας.

-Έχουμε-γιατί ακόμα δεν έχει τελειώσει-την βιβλική πλημμύρα στον Θεσσαλικό κάμπο, οι συνέπειες της οποίας ακόμα δεν έχουν αποτιμηθεί (και γι αυτό θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με το θέμα σε επόμενο άρθρο μας).

-Το μπέρδεμα τριών επιβατηγών πλοίων στο λιμάνι του Πειραιά 

Σε γενικές γραμμές, η μεγάλη εικόνα είναι αυτή μιας ανοχύρωτης χώρας, που δημιουργεί ανασφάλεια και σε κάνει να σκέφτεσαι πως όπου και να πας κινδυνεύεις.

Όμως το πιο σοκαριστικό γεγονός, κατά τη γνώμη μας, ήταν το έγκλημα που συντελέστηκε στο λιμάνι του Πειραιά στις 6/9/023. Αυτό το περιστατικό, εμένα προσωπικά με κάνει να σκέφτομαι κάπως πιο πλατιά και μακριά από αυτό το ίδιο το γεγονός. Με κάνει να αναρωτιέμαι, μήπως το ανθρώπινο είδος-ολόκληρο-έχει υποστεί κάποιου είδους μετάλλαξη, ή μεταλλάξεις, εξαιτίας των συνθηκών ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, υποψιάζομαι πως τέτοια περιστατικά έχουν γίνει και στο παρελθόν, όπου δεν υπήρχε η καμερούλα του κινητού για να καταγράφει και να μαρτυρεί ότι πετάει κι ότι κολυμπάει, ούτε τα social media τα οποία αποτελούν ένα σύγχρονο «λαϊκό δικαστήριο», με τα θετικά του και τα αρνητικά του.

Σκέφτομαι μήπως η απανθρωπιά και η αναλγησία που επικρατούν σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό της χώρας μας-ο οποίος ας μην το ξεχνάμε αποτελείται από ανθρώπους σαν κι εμάς- οφείλεται, εκτός των άλλων και σε μια λανθάνουσα υποκουλτούρα και παρακμή του λαού μας, εξαιτίας της διαπαιδαγώγησής μας στο βόλεμα, την κουτοπονηριά, την ευκολία, την καλοπέραση, τον ατομικισμό, μιας ολόκληρης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της πλασματικής ευμάρειας στην οποίαν έζησαν ήδη δύο γενιές Ελλήνων.

Η νοοτροπία αυτή, μαζί με το χαμηλό πολιτισμικό μας επίπεδο, την υποτυπώδη παιδεία μας, τη διαπαιδαγώγηση από τους διεφθαρμένους κυβερνώντες, από το σπίτι και το σχολείο και την προπαγάνδα των πάσης φύσεως media, έχουν  ίσως καλλιεργήσει την αδιαφορία, τον ατομικισμό, μαζί με το χαρακτηριστικό να ξεχνάμε την επόμενη μέρα τα κακά και τα στραβά μας, ως μη γενόμενα, πράγμα που υποθάλπει αντιδράσεις «λωτοφαγικές» σαν κι αυτές που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσειά του…

Ευτυχώς σ’  αυτή τη ζοφερή εικόνα, υπάρχει εκείνη των συμπολιτών μας που μαζεύτηκαν στα λιμάνια του Πειραιά και της Κρήτης, και φώναξαν, «να μη συνηθίσουμε τη φρίκη», «να μη συνηθίσουμε το θάνατο».

Περιμένουμε να δούμε τιμωρίες ενόχων, από πάνω μέχρι κάτω-κυρίως από πάνω- αν και δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι…

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ- Ο Κασσελάκης και τα κασελάκια

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

 Με λένε Αλίκη (ή Alice) και έχω να πω κάτι στον κύριο Κασσελάκη:

Αγαπητέ Στέφανε, ήρθες "αλεξιπτωτιστής"* από Αμέρικα για να μας ταράξεις τον ύπνο και το Ζεν του τίποτα μέσα στη νάρκη του οποίου είχαμε αράξει. Είσαι νέος, ωραίος, επιτυχημένος, με μια βαλίτσα περγαμηνές και έχεις το θάρρος (θράσος για κάποιους) να δημοσιοποιείς τη διαφορετικότητά σου.

Θα σου πω όμως πράγματα που μπορεί να σε στεναχωρήσουν (όπως μπορεί και να στεναχωρήσουν τα συντρόφια μου τους ένθεν κακείθεν του χώρου της αριστεράς.)

Θα έχεις προσέξει περπατώντας στους δύσβατους δρόμους της χώρας μας και ιδιαίτερης πατρίδας σου, κάποια πρόσωπα που περνούν δίπλα σου, άλλα με κατεβασμένα τα κεφάλια, άλλα με ειρωνικά βλέμματα, άλλα νευρικά και θυμωμένα μουρμουρίζοντας βρισιές μέσα από τα δόντια τους, στα κανάλια και στα media. Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα, κρατούν στα χέρια τους ένα κασελάκι με την επιγραφή «τα ελαττώματα της φυλής». Κι αν μπορούσες να τα ανοίξεις, θα έβρισκες:

Την ζηλοφθονία (αυτός δεν ανήκει στο χώρο της αριστεράς, είναι αμερικανάκι)

Τη συνωμοσιολογία ( «αυτός είναι δάκτυλος του Τσίπρα και των Αμερικάνων, ήρθε ουρανοκατέβατος για να διαλύσει το κόμμα, είναι αριστεροδέξιος)

Την ψευτομαγκιά («εμείς δεν θέλουμε σωτήρες»)

Τον υπόγειο υπερσυντηρητισμό («αδελφές και παλληκάρια…»)

Το φόβο για αλλαγές και για το καινούργιο (τι λέει ο άνθρωπος, επαγγελματικός στρατός και διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, ποιος νομίζει ότι είναι, ο Κεμάλ;)

Το κόμπλεξ κατωτερότητας (ήρθε να μας δείξει τις περγαμηνές του και νομίζει πως έτσι μπορεί να γίνει πρόεδρος, σε μας με τα τόσα χρόνια αγώνων στην πλάτη μας)

Την ανησυχία μη χαλάσει η πολιτική μανέστρα ( «δεν ξέρω αν είναι μέλος του κόμματος» κι αν δεν είναι, γιατί τον ενδιαφέρει να βάλει υποψήφιος για πρόεδρος)

Την κακεντρέχεια («κάνει γκέλα σε άτομα ούφο»).

Δυστυχώς για σένα, ακόμα δεν πάτησες το πόδι σου στην αγαπημένη σου πατρίδα που την νοστάλγησες τόσα χρόνια στα ξένα και είπες να έρθεις να βάλεις ένα χεράκι μπας και αυτή η χώρα («με ειδικές ανάγκες») γίνει μια κανονική χώρα, κι άρχισε το τουφεκίδι. Πρώτα από τα social media βέβαια, το σύγχρονο «λαϊκό δικαστήριο» που τρολάρει και κάνει λεκτικό μπούλιγκ κάθε μέρα. Έπειτα, εκ των έσω, από τα στελέχη του κομματικού κατεστημένου,  που βλέπουν το οικοδόμημά τους να τρίζει μαζί με τις καρέκλες τους. 

Είναι γνωστή η μέθοδος «δολοφονίας χαρακτήρα», χρήσιμου όπλου του συστήματος και κάθε είδους εξουσίας.

Αναστάτωση μεγάλη προκάλεσε η έλευσή σου και φόβο για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, πρώτα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει με τους εφιάλτες του. Αλλά μη νομίζεις ότι δεν ανησυχούν και τα άλλα κόμματα, και ο νυν πρωθυπουργός και ο πρόεδρος που φιλοδοξεί να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι με την ουρανοκατέβατη παρουσία σου διαταράσσονται οι σχέσεις ισορροπίας τους συστήματος και οι γνωστοί συσχετισμοί που εκφράζονται από τα γνωστά πρόσωπα του παλαιού κατεστημένου (της γεροντοκρατίας που κυβερνάει αυτή τη χώρα).

Ελπίζω να σε έχουν ενημερώσει οι άνθρωποί σου για την κατάσταση που επικρατεί, τα ήθη και τα έθιμα, στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

 «Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου» που λέει κι ο ποιητής.

Σου εύχομαι καλό κουράγιο και καλή επιτυχία στους στόχους σου.

(* Και για να μην ξεχνιόμαστε: Ούτως ή άλλως, δεν είσαι και ο πρώτος "αλεξιπτωτιστής" που εμφανίζεται σ' αυτό το χώρο. Ο Ευκλείδης καθώς και ο Γιάννης εμφανίστηκαν κι αυτοί από χώρες μακρινές ξαφνικά στην Ελλάδα, για να μας σώσουν από τα μνημόνια.) 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ-Όταν κυνηγούσαμε τις φωτιές

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

 

Με θέα τον «πολυπολιτισμικό» ακάλυπτο των πέντε πολυκατοικιών στο κέντρο της Αθήνας όπου-πλέον-ζώ, προσπαθώ να ανοίξω τον σκληρό δίσκο με τα αρχεία των αναμνήσεων. Είναι τόσοι πολλοί οι φάκελοι, πού να βρίσκεται εκείνος που ψάχνω να βρω… Ψάχνω, και η λέξη-κλειδί είναι «η φωτιά».

Η φωτιά, που κυνηγούσαμε από παλιά, ήδη από τότε. Από το 2007 και πιο πριν. Τότε ζούσα στο πατρικό μου σπίτι στο Σούνιο. Αγκαλιασμένο από το πευκοδάσος στις υπώρειες του Εθνικού Δρυμού, έμοιαζε με φωλιά γιγάντιων πουλιών, με τα κλαδιά ενός τεράστιου πεύκου να σκεπάζουν την αυλή και το μποστάνι με τις ντοματιές, τις πιπεριές, τις μελιτζανιές, τις κολοκυθιές, και δίπλα τη σέρα με τα τριαντάφυλλα, καθώς και τα εξωτικά δενδρύλλια που σκίαζαν το πλακόστρωτο της αυλής και την κούνια.

Μπροστά από την πέτρινη μάντρα ήταν το χωματένιο μονοπάτι που οδηγούσε αριστερά προς τον κεντρικό δρόμο Λαυρίου -Σουνίου και που αργότερα ασφαλτοστρώθηκε. Πίσω από το σπίτι η μεγαλόπρεπη θέα του βουνού με τη μεγάλη λουρίδα πυρασφάλειας και στην κορυφή του το πυροφυλάκιο.

Λίγα σπίτια υπήρχαν τότε στο λόφο, κοντά στο δικό μου. Απέναντι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είχε και ένα σκυλάκι, ενώ στο οροπέδιο που γειτόνευε με το πίσω μέρος , μια βίλα με δυο σκυλιά, και τους ιδιοκτήτες να έρχονται κάθε καλοκαίρι και να μαζεύονται παρέα και να τραγουδάνε με όμορφες φωνές, θυμίζοντας χορωδία.

Από παλιά, οι γονείς μου θυμάμαι ότι συμμετείχαν σε ομάδες πυρασφάλειας και όργωναν το βουνό σε βάρδιες περιφρούρησης για το φόβο πυρκαγιών. Γιατί η φωτιά είχε κάνει την τρομερή εμφάνισή της πολύ πριν από τις τραγικές πυρκαγιές της Ηλείας που κόστισαν τόσες ανθρώπινες ζωές.

Στα πύρινα εκείνα καλοκαίρια, τότε που ακόμα οι φωτιές μπορούσαν να σβήσουν ακόμα και με κλαριά ή με κουβάδες, τα πλάσματα του δάσους που έχαναν τις φωλιές τους από την πυρκαγιά, κατέβαιναν κάτω στην παραλία για να σώσουν τη ζωή τους. Ένα τέτοιο καλοκαίρι, μετά από μια πυρκαγιά, είχαμε δει μια αλεπουδίτσα που είχε κατέβει από το βουνό και κρύφτηκε πίσω από μια ψησταριά στην αυλή ενός σπιτιού κοντά στην παραλία. Φαινόταν μόνο η φουντωτή ουρά της, και μόλις μας είδε, αλλόφρων από τον πανικό, το έβαλε στα πόδια.

Μετά το 2000, οι ομάδες εθελοντών πυροπροστασίας, που αργότερα ονομάστηκαν «πολιτικής προστασίας», άρχισαν να οργανώνονται πιο συστηματικά.

Εμείς, τα παιδιά των παλαιών οικογενειών που είχαν σπίτια-εξοχικά κυρίως- στην περιοχή, συμμετείχαμε σε αυτές τις ομάδες αποτελούμενες κυρίως από μόνιμους κατοίκους του Λαυρίου και του Σουνίου, αλλά και από παραθεριστές, κυνηγούς και άλλες κοινωνικές ομάδες. Είχαμε άλλωστε γίνει κι εμείς πλέον μόνιμοι κάτοικοί του.

Θυμάμαι που μαζευόμασταν γύρω στον Απρίλη-Μάη κοντά στο Δημαρχείο και παίρναμε μαθήματα-σεμινάρια για το πώς να αντιμετωπίζουμε τις φωτιές. Εκεί λοιπόν, ο έμπειρος αρχηγός του πυροσβεστικού σώματος Λαυρεωτικής, μας έλεγε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα: όπως, ότι τη φωτιά πρέπει να την χτυπάς από πίσω κι όχι από μπροστά, γιατί αλλιώς την τροφοδοτείς αντί να την σβήσεις. Κι ακόμα, ότι όταν προλάβεις τη φωτιά με την πρώτη φλόγα ή μόλις δεις τον πρώτο καπνό, μπορείς να τη σβήσεις ακόμα και με έναν κουβά ή με ένα κλαδί. Όταν όμως καθυστερήσεις, θα ξεφύγει και θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Τότε, δεν υπήρχαν ακόμη τόσα εναέρια μέσα και η δράση τους ήταν περιορισμένη.

Μόλις έμπαινε ο Ιούνιος, αρχίζαμε τις περιπολίες. Κάτοικοι, παραθεριστές, κυνηγοί, οργανώναμε  τις ομάδες μας και τις βάρδιες μας, με υπεύθυνο τον αρχηγό που είχαμε επιλέξει στις συγκεντρώσεις μας.

Είχαμε μαζί μας κιάλια, φορούσαμε μπότες και το βράδυ φωσφορίζοντα γιλέκα για να φαινόμαστε στο σκοτάδι. Και παίρναμε σβάρνα τα βουνά  και τα λαγκάδια. Στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού, κατοπτεύαμε την περιοχή μέχρι τα Λεγραινά και την Ανάβυσσο, από τις κορυφές του όρους, από το Χάος, την πανοραμική κορυφή με το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, κάποια πυροφυλάκια και άλλα σημεία με περιμετρική θέα της περιοχής της Λαυρεωτικής- Ακρωτήρι Σουνίου, Ανάβυσσος, Λεγραινά, Κερατέα, Καλύβια κ.ο.κ.

Εκείνες οι μέρες του 2007, ήταν τρομακτικές. Καιγόταν και τότε όλη η Ελλάδα, ίσως όχι στην έκταση και στις διαστάσεις τις σημερινές, αλλά σε πολλές περιοχές της χώρας. Ακόμα και στον Υμηττό θυμάμαι ότι είχε μπει φωτιά, κοντά στου Παπάγου. Ήταν τότε που ο υπουργός Βύρων Πολύδωρας, είχε μιλήσει για «ασύμμετρη απειλή» και για τον «στρατηγό άνεμο»…

Οι περιπολίες μας δεν ήταν μονάχα τη μέρα, αλλά και τη νύχτα. Μετά τη δουλειά, όποιες ώρες μπορούσε ο καθένας, κανόνιζε τη βάρδια του αποτελούμενα από 2-4 άτομα.

Έτσι λοιπόν, μετά τις 4 το απόγευμα, ξεκινούσαμε μαζί με έναν κυνηγό, έμπειρο στις φωτιές, με το τζιπ του, για τα κορφοβούνια.

Κατοπτεύαμε με τα κυάλια από ψηλά μέχρι τη θάλασσα.

Θυμάμαι την αδρεναλίνη στα ύψη. Οι αισθήσεις σε απόλυτη εγρήγορση, για μυρωδιά καμένου, για παρατήρηση κάποιας ύποπτης λάμψης ή για κάποια στήλη καπνού να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Ορισμένοι γείτονες αλλά και απλοί πολίτες, έλεγαν, «η φωτιά δεν θα μας πιάσει, είναι μακριά». Και προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε πως το «μακριά» είναι σχήμα λόγου. Διότι η φωτιά έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Είναι απρόβλεπτη. Η δύναμή της ανυπολόγιστη.

Στις περιπολίες μας, μοιράζαμε φυλλάδια στους περιοίκους με οδηγίες για τις φωτιές, ενώ όταν ανέβαιναν τα μποφόρια είχαμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για ύποπτα μπάρμπεκιου, για εργασίες με οξυγονοκόλληση, για σπασμένα γυαλιά πεταμένα μέσα στα πουρνάρια, για πεταμένους πάτους μπύρας, για περίεργα μηχανάκια αφημένα κάτω από ένα δέντρο.

Στο τέλος, πήραμε την εντολή να ελέγχουμε, με σταθμευμένα τα αυτοκίνητά μας, την είσοδο και την έξοδο στον Δρυμό, σταματώντας όλα τα οχήματα που πήγαιναν για να μπουν στο δάσος και γυρνώντας τα πίσω με αναστροφή.

Τα βράδια, ήταν άλλη κατάσταση. Οι ώρες μέσα στο απόλυτο σκοτάδι περνούσαν αργά και βασανιστικά, η νύστα, η πείνα και η κούραση μας πολιορκούσαν. Καθισμένοι σε πρόχειρες καρέκλες ή σκαμνάκια, διηγούμασταν ιστορίες από τη ζωή μας, όπως παλιά οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, τραγουδούσαμε μουρμουριστά λαϊκά τραγούδια και λέγαμε καλαμπούρια. Αλλά όλα αυτά, δεν μπορούσαν να αποσπάσουν το μυαλό και την ψυχή μας από τη θλίψη. Η μυρωδιά της φωτιάς είχε νοτίσει τα ρουθούνια μας και οι ανταύγειες από τις φλόγες πέρα στον ορίζοντα υπόβοσκαν καίγοντας την ψυχή μας. Κι η καρδιά μας ήταν γεμάτη λυγμούς για τα δέντρα που καίγονταν, για τα ζώα που έχαναν τα σπίτια τους, για τα ορφανά πουλάκια, τα κουνάβια, τις αλεπούδες, που τα τύλιγαν οι φλόγες και που έτρεχαν αλλόφρονα τρελαμένα για να σώσουν τη μικρή τους ζωούλα.

Και ύστερα από κάποια χρόνια, φύγαμε κι εμείς, όταν οι φωτιές που κυνηγούσαμε κόντεψαν να γλύψουν το σπίτι μας.

Εκείνες οι αισθήσεις, εκείνη η θλίψη, εκείνο το βάρος στο στήθος, εκείνος ο ενστικτώδης, ζωώδης φόβος, μας ακολουθούν ακόμα, μέχρι σήμερα, που βλέπουμε τη δόλια την πατρίδα μας να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη, καίγοντας κι ότι απόμεινε σε μας από αγάπη, τρυφερότητα και συμπόνια για το ανθρώπινο γένος…

    

Διαβάστε περισσότερα...

Ιδιαίτερη πατρίδα

 

* Εξάρχεια (26-3-023)

Το παιδί μέσα της

Πήρε ξανά τα μονοπάτια τα παλιά.

Εξάρχεια, η πατρίδα της

Ιουστινιανού με το άρωμα των ανθών πορτοκαλιάς

Και τι κρίμα, οι μυρωδιές δεν φωτογραφίζονται

Δεν γράφονται

Δεν ακούγονται

Δεν ξέρουν γράμματα οι οσμές

Δε βλέπουν εικόνες

Έχουν δικιά τους γλώσσα

Οι οσμές των γατιών στα πεζοδρόμια τα γεμάτα τρύπες, 

με τις  ξεχαρβαλωμένες πλάκες

Το παιδί μέσα της ένιωθε

Να το τυλίγει ένας ιστός από μνήμες

Εικόνες

Αισθήσεις.

Έστρεψε το βλέμμα της και είδε το Λόφο του Στρέφη

Στριφογύρισαν στο φιδωτό μονοπάτι τα πέλματά της

Σκαρφαλώνοντας στις πλαγιές με ένα τσούρμο αγόρια ξοπίσω της

Κρυφοκοιτάζοντας τους έρωτες των μεγάλων ανθρώπων.

Το κοριτσάκι μέσα της

Πήρε να ανηφορίζει τα στενά σοκάκια της ζωής

Καλλιδρομίου

Ένα μέγαρο ρημαγμένο

Σώμα νεκρό από πέτρες και ξύλα που κρέμονταν σαν ικρίωμα

Πάνω απ’ το κεφάλι της

Και σκόνη.

Ο ήλιος έλαμπε

Με την άκαρδη ομορφιά της Άνοιξης

Ο Μάρτιος την κοίταζε κατάματα

Μπλε, χρυσό, ένας καμβάς ανάμεσα στις γρίλιες και στα κουφώματα

Και στα κρυμμένα πρόσωπα πίσω από πόρτες κλειστές και παράθυρα

Περιμένοντας να ζωγραφίσει κάποιος την  εικόνα των ανθρώπων

Στην ομορφάσχημη πόλη.

Ένας ιστός από μνήμες, εικόνες, παιχνίδια, αισθήσεις αρχέγονες

Ενός πρωτόπλαστου.

Μεθώνης

Το σχολείο του δημοτικού που έγινε ταβέρνα

Άμα λάχει.

Μια άγνωστη πολιτεία το σχολείο της,

Όχι δεν ήταν ποτέ εδώ σχολείο, της είπε μια γυναίκα στην ταβέρνα,

ενώ εκείνη κρυφοκοίταζε το μικρό παράθυρο της κουζίνας

μήπως αναγνωρίσει την τάξη της

και ψαχούλευε να δει κάποιο σημάδι από την αυλή

όπου έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους με τα αγόρια.

Και χάθηκε εκεί το παιδί

Και το κορίτσι βούλιαξε τυλιγμένο στον ιστό

Των αισθήσεων, των αναμνήσεων, των παλαιών εκείνων εικόνων

Κι έγινε το κορίτσι ένα μικρό έντομο βορά στον ιστό

Του ανελέητου χρόνου

Τυλιγμένο με το πέπλο του Νόστου

Χαμένο στα σοκάκια όπου ταξίδευε τότε

Και τώρα κατεβαίνει στο βυθό

Στο αίμα της

Το κορίτσι που έμελλε να γίνει κοπέλα

Κι ύστερα γυναίκα

Που ξενιτεύτηκε σε αλλότριες πολιτείες

Χορεύοντας το χρόνο

Ξορκίζοντας το τέλος

Και τώρα είναι ένα σκαρί ναυαγισμένο

μαζί με ξένους μέσ’ στη νύχτα, αγγίζοντας γλώσσες ξένες

αλλότριες

μαζί με όλα του τα πλούτη

Κάτω στην άμμο

Του  βυθού.

*(από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου, "του βυθού")

Διαβάστε περισσότερα...