Η Αριστερά και τα πιράνχας

 Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

 

Ο εμφύλιος στους κόλπους της αριστεράς  δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει περάσει φαίνεται και στο DNA της.

Είμαι σ’ αυτό το χώρο από την νεανική μου ηλικία. Μάλιστα, έχω εργαστεί στο γραφείο Τύπου του- άλλοτε- Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, για λίγο και μετά την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα ματάκια μου και τα αυτιά μου έχουν δει πολλά. Έχουν δει άγριες κόντρες ανάμεσα στις φράξιες (αριστερή τάση, προεδρικοί, κλπ.κλπ.), τον πόλεμο εναντίον προέδρων μέχρι την εξόντωσή τους (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Αλέκος Αλαβάνος) από τις λεγόμενες «τάσεις» που λειτουργούσαν σαν κόμματα μέσα στο κόμμα. Έχω δει κλειστές και κλειδωμένες πόρτες, όπου η κάθε «τάση» συνεδρίαζε για να κανονίσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει στο τάδε και τάδε θέμα. Στην Πολιτική Γραμματεία που συνεδρίαζε στην Κουμουνδούρου γινόταν χαμός κάθε φορά από τους τσακωμούς και τις φωνές. Στα συνέδρια τα μαγειρέματα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα θύμιζαν Βυζάντιο.

Ήταν μια άκρως τοξική κατάσταση, που κατέληγε σε αποχωρήσεις κάποιας «τάσης» από το κόμμα, στη δημιουργία ενός άλλου κομματιδίου που μάλιστα έπαιρνε μέρος και στις εκλογές.

Μια τοξική κατάσταση που επαναλαμβάνεται σήμερα, με μεγαλύτερη αγριότητα, διότι μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας δυνατός «ξενιστής»…

Αυτός ο «ξενιστής» ονομάζεται Στέφανος Κασσελάκης.

Δεν θα ξεχάσω κάτι που μου είχε πει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος όταν τον ακολουθούσα στις δραστηριότητές του, ως εκπρόσωπος του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Αλκμήνη, πρόσεχε μη σε φάνε τα πιράνχας. Γιατί φοβάμαι κι εγώ ότι θα με φάνε…». Και τον έφαγαν.

Έπειτα έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος. Φυσικά από το Συνέδριο, όχι όπως μετά τον Τσίπρα που ο πρόεδρος εκλέγεται από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος-ένα μοντέλο που εφάρμοσε πρώτα το ΠΑΣΟΚ κι έπειτα η ΝΔ. Κι αυτόν τον έφαγαν τα πιράνχας, κατά τη σύγκρουσή του με τον διάδοχο Αλέξη Τσίπρα, στον οποίον είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Και τη συνέχεια την γνωρίζουμε: Ο Τσίπρας βίωσε πάμπολλες διασπάσεις, και κάποια στιγμή του έφυγε η μισή κυβέρνηση μετά την λεγόμενη «κωλοτούμπα». Απλά ο Τσίπας ήταν συμβιβαστικός και ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες. Γι αυτό και κατάφερε να κυβερνήσει μια ολόκληρη τετραετία. Ωστόσο ούτε αυτός τη γλύτωσε από τα πιράνχας.

Το μοτίβο των συζητήσεων και συγκρούσεων στα όργανα, το τότε Πολιτικό Γραφείο, την Κεντρική Επιτροπή και τα Συνέδρια, ήταν οι διαδικασίες. Ώρες ατελείωτες σε συζητήσει «επί του διαδικαστικού» . Το μοντελάκι του «διαδικαστικού» το θυμάμαι ακόμη και από την μεταπολίτευση στις συνεδριάσεις των οργάνων του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕεσωτ. Και η πρώτη διάσπαση που βίωσα στα νιάτα μου, ήταν στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος: Ήταν η «Β΄ Πανελλαδική».

Το συμπέρασμα που έβγαλα από τη συμμετοχή μου στις  εσωκομματικές διαδικασίες, ήταν εν πολλοίς ότι γινόταν πάντα ένας καυγάς για το πάπλωμα. Ουρανομήκεις καυγάδες, άνευ πολιτικού επίδικου και ομφαλοσκοπικού χαρακτήρα στο πεδίο βολής των φραξιών, των στελεχών και των διαφόρων κομματικών γραφειοκρατών της νομενκλατούρας.

Επί της διαδικασίας συγκρούσεις, περί όνου σκιάς, επί ιδεολογικών ζητημάτων, και εκτός της σφαίρας του πραγματικού. Ατελείωτες ώρες συνεδριάσεων και αποψιολογικών συζητήσεων καφενείου, μέσα στους τοίχους των κομματικών  γραφείων.

Προφανώς, τα κομματικά στελέχη δεν είχαν και πολύ ελεύθερο χρόνο για να βγουν παραέξω να δουν τι γίνεται στον πλανήτη της πραγματικότητας. Κομματικές γραμμές ανεβοκατέβαιναν από την κορυφή της κομματικής πυραμίδας-που παρέμενε ίδια από την εποχή ιδρύσεως του ΚΚΕ- μέχρι τη βάση, η οποία στο τέλος δεν μπορούσε να πάρει καμιά απόφαση, διότι η όλη συζήτηση γινόταν σε ένα φαντασιακό επίπεδο. Έτσι λοιπόν όργωνε για δεκαετίες την εξουσία στη χώρα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διαδέχθηκε την μετεμφυλιακή δεξιά, για να δώσει τη θέση του αργότερα στην μεσο- μεταπολίτευση  στην ΝΔ. Έτσι εγκαθιδρύθηκε το γνωστό μας δικομματικό σύστημα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα, κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Να κυβερνήσει για μια ολόκληρη τετραετία, γεγονός πρωτοφανές όχι μόνον στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη. Πώς έγινε αυτό;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέκνο της κρίσης και της οργής. Αλλά και της ελπίδας ότι ο κοσμάκης θα ξαναζούσε τις εποχές των παχιών αγελάδων του Ανδρέα και του κράτους ΠΑΣΟΚ-γιατί ας μην γελιόμαστε, το 35% που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει, δεν ήταν βέβαια αριστερό. Πλην όμως, κατά τη διάρκεια 2015-2019, δεν υπήρχαν πλέον παχιές αγελάδες ούτε Τσοβόλας για να τα δώσει όλα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Ο Τσίπρας μοίρασε τις υπουργικές καρέκλες σε γνωστούς, φίλους και παρεάκια του, γιατί δεν είχε άλλη λύση. Το κόμμα αυτό, δεν είχε την εμπειρία της κυβερνησιμότητας. Άλλωστε και ο ίδιος ο Τσίπας το είχε πει, «πήραμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».

Πάντως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Τσίπρας ήταν ο μόνος που πληρούσε τα εχέγγυα ενός ηγέτη.

Αλλά ήταν ένας βασιλιάς γυμνός. Μετά την ήττα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ένα πλαδαρό μόρφωμα, άνοστο, και άγευστο, χωρίς μαχητικότητα, χωρίς προτάσεις, χωρίς πρόγραμμα.

Το συμπέρασμα που έχω βγάλει από όλα αυτά, λειτουργώντας για πολλά χρόνια μέσα και κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το κόμμα αυτό, το οποίο ξεκίνησε σαν μόρφωμα (Συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων) και συγκροτήθηκε επί Τσίπρα σε κόμμα, δεν ήθελε ποτέ αρχηγό.

Δεν ήθελε ποτέ έναν ηγέτη, γιατί στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν ποτέ να κυβερνήσει τη χώρα. Ενδιαφερόταν μόνο για τα μαγαζάκια των γκρουπούσκουλων και τους ιδιοκτήτες τους. Κατά βάθος… απλά, του έτυχε…

Μετά την τελευταία ήττα, η κομματική καμαρίλα των στελεχών, βουλευτών και τέως υπουργών της κυβέρνησης 2015-2019, σταύρωσε τον ηγέτη και τέως πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, τον οποίον κατηγορούσαν  για προσωποκεντρικές πρακτικές, επειδή δεν τους άρεσε η δημοφιλία του κάτω στον κόσμο.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Στον «ξενιστή» Στέφανο Κασσελάκη.

O Κασελάκης, από την πρώτη στιγμή διεκδίκησε το ρόλο του ηγέτη. Κι αυτό ήταν το μεγάλο του «σφάλμα».

 Ιδού τι λέει ο Νικολό Μακιαβέλι στο γνωστό βιβλίο του «Ο Ηγεμόνας» για το πώς μπορεί να εγκαθιδρυθεί ένας ηγέτης, αλλά και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που τον περιβάλλουν:

"Όσοι και όποιοι γίνονται ηγεμόνες* με την αξία τους,  κατακτούν την ηγεμονία με δυσκολία… και οι δυσκολίες πού συναντούν για να κατακτήσουν την ηγεμονία, γεννώνται εν μέρει από τους καινούργιους θεσμούς και τίς πρακτικές πού είναι αναγκασμένοι να εισαγάγουν για να στεριώσουν το κράτος τους και να εξασφαλιστούν. Και πρέπει να σκεφτούμε πώς δεν υπάρχει πράγμα πιο δύσκολο να το χειριστείς, πιο αμφίβολο να το επιτύχεις και πιο επικίνδυνο να το επιχειρήσεις από το να αποπειραθείς να εισαγάγεις νέους θεσμούς. Γιατί ο εισηγητής τους έχει εχθρούς όλους εκείνους πού επωφελούνται από τους παλιούς θεσμούς κι έχει χλιαρούς υποστηρικτές όλους εκείνους πού θα ευεργετηθούν από τους καινούργιους. Τούτη η χλιαρότητα γεννιέται εν μέρει από τον φόβο των αντιπάλων πού έχουν τους νόμους με το μέρος τους και εν μέρει από τη δυσπιστία των ανθρώπων', αυτοί δεν πιστεύουν αληθινά στα καινούργια πράγματα, παρά μόνο αν σιγουρευτούν από την εμπειρία. Γι' αυτό και κάθε φορά πού όσοι είναι εχθροί βρουν ευκαιρία να επιτεθούν, το κάνουν με φανατισμό, ενώ οι άλλοι αμύνονται χλιαρά' κι έτσι μαζί μ' αυτούς κινδυνεύεις και σύ»

Μετά την ήττα του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε περιέλθει σε κώμα. Από το κώμα το ξύπνησε ο Κασελάκης, όμως ήταν μεγάλο το σοκ της αφύπνισης  των ανθρώπων της κομματικής νομενκλατούρας , την ώρα που γύρω τους ο κόσμος πνιγόταν, καιγόταν, και σάπιζε.

Με τη διαφθορά να θριαμβεύει-η Ελλάδα ξεπερνάει τις περισσότερες χώρες της «υποανάπτυκτης» Αφρικής- και με έναν κρατικό μηχανισμό ξεχαρβαλωμένο, βυθιζόμαστε στο τίποτα, μέσα αλλά και έξω.

Και όμως. Η κομματική καμαρίλα, δεν πτοείται από όλα αυτά. «Να φύγεις» λέει στον εκλεγμένο με μεγάλη πλειοψηφία από τη βάση πρόεδρο, και μηχανορραφεί, και βυσσοδομεί εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου, με μεθοδεύσεις που θυμίζουν άλλα καθεστώτα…Και ο πρωθυπουργός, τρίβει τα χέρια του για τον μπουναμά που του χαρίζει η λεγόμενη «Αριστερά».

Η κομματική καμαρίλα, σε πείσμα της δημοκρατίας, των αξιών της δημοκρατίας και  της  αριστεράς, προβαίνει σε ένα πραξικόπημα, με μια διαδικασία έξω από κάθε νομιμότητα, με τηλεφωνικές ψήφους απόντων και μυστική ψηφοφορία, και  τον  καθαιρεί! Και ύστερα τα κανάλια του κολλάνε το επίθετο «ο έκπτωτος». Έκπτωτος  ήταν ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος ο οποίος όμως κηρύχθηκε ως τέτοιος μετά από δημοψήφισμα του ελληνικού λαού και όχι από κάποια εκατοστή και κάτι στελέχη κομματικού μηχανισμού  (σημειώνεται ότι στην κοινοβουλευτική δημοκρατική διαδικασία, στις προτάσεις μομφής γίνεται ονομαστική ψηφοφορία, επί των παρόντων βουλευτών).

Κι ο κοσμάκης, η βάση, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν και ψήφισαν τον Κασελάκη πρόεδρο του κόμματος, ως ένας άλλος χορός αρχαίας τραγωδίας, βλέπει, ακούει και φρίττει.

«Επί της διαδικασίας», το Συνέδριο των καταστατικών αλλαγών ματαιώνεται, ενώ το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς περιμένουμε να δούμε σε ποια ξέρα θα πέσει...

*Ο διπλωμάτης, συγγραφέας, φιλόσοφος και ιστορικός Νικολό Μακιαβέλι, (1469-1527)με τη λέξη «ηγεμόνας», εννοεί τον ηγέτη, μια και στην εποχή που έγραψε το βιβλίο-το 1513-, δεν υπήρχαν δημοκρατικά αλλά μοναρχικά καθεστώτα.

 

 

ΟΙ ΔΙΑΣΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Το ΚΚΕ

-Το 1968 συντελείται η μεγαλύτερη διάσπαση στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, από την οποία προκύπτει το ΚΚΕ εσωτερικού (η ανανεωτική πτέρυγα του ΚΚΕ). Η διάσπαση αυτή αποτελεί την κορύφωση μια βαθιάς κρίσης του κόμματος που ξεκινά ουσιαστικά μετά το 1949 και τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου.

-1985-1991: Σημειώνεται μια ενωτική προσπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, που οδηγεί στη δημιουργία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (ενότητα του ΚΚΕ με πρόεδρο τον Χαρίλαο Φλωράκη και της της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) του Λ.Κύρκου

1991-2007: Το ΚΚΕ αποχωρεί   από τον Συνασπισμό το 1991, αλλά ταυτόχρονα θα βιώσει τη δεύτερη μεγάλη διάσπαση μετά το 1968 με την αποχώρηση σχεδόν του μισού στελεχιακού του δυναμικού που θα παραμείνει στον Συνασπισμό ως τάση με το όνομα «Αριστερό Ρεύμα» (μεταξύ των στελεχών που παραμένουν στον Συνασπισμό, είναι οι Π. Λαφαζάνης, Γ. Δραγασάκης, Μ. Δαμανάκη κ.α.)  (https://www.vernardakis.gr/article.php?id=246)

 

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ

 

-Το 2008 στο 5^ο συνέδριο του Συνασπισμού συγκροτείται ο πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος του νέου σχήματος.

-Το 2009 η ανανεωτική ομάδα του Φώτη Κουβέλη θα αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα συγκροτήσει την ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά).

-Το 2015 οι εκλογές φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα στην κυβέρνηση. Όμως αμέσως μετά το δημοψήφισμα και την υπογραφή του 3^ου μνημονίου, συντελείται νέα διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και  25 βουλευτές να αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑκαι να συγκροτούν την Λαϊκή Ενότητα, η οποία όμως  αποτυγχάνει να εισέλθει στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

-Το 2023 η εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και εσωκομματικές εκλογές με την εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη και την εκλογή του ως προέδρου του κόμματος. Στη συνέχεια ακολουθεί η διάσπαση των ομάδων της «Ομπρέλας» Τσακαλώτου-Αχτσιόγλου που συγκροτούν νέο κόμμα, την Νέα Αριστερά.

-Στις 9/9/2024 ο Κασελάκης καθαιρείται από πρόεδρος μετά την πρόταση μομφής που κατέθεσε στην ΚΕ η ομάδα των 87 και ο Παύλος Πολάκης, η οποία και υπερψηφίστηκε.

https://www.kathimerini.gr/politics/562711972/oi-diaspaseis-tis-aristeras-apo-ti-machairia-tis-voydapestis-ston-neo-emfylio-tis-koymoyndoyroy/

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ- Ο σκαντζόχοιρος σε άμυνα και οι πολιτικές θέσεις του Στέφανου Κασσελάκη

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Ο εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ καλά κρατεί. Και ο κομματικός «στρατός» είναι αυτός που, ως ηττημένος, προσπαθεί να διεμβολίσει τις θέσεις του «εχθρού», που έχει ήδη νικήσει κατά κράτος στην μάχη της πρώτης Κυριακής.

Ο εμφύλιος στους κόλπους της αριστεράς  δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει περάσει φαίνεται και στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ που είχε την τύχη να γίνει κυβέρνηση και έπειτα, παρόλη την ήττα στις τελευταίες εθνικές εκλογές, να είναι-ακόμη-αξιωματική αντιπολίτευση.

Όπως έχω ήδη γράψει, είμαι σ’ αυτό το χώρο από την νεανική μου ηλικία. Μάλιστα, έχω εργαστεί στο γραφείο Τύπου του- άλλοτε- Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, για λίγο και μετά την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα ματάκια μου και τα αυτιά μου έχουν δει πολλά. Έχουν δει άγριες κόντρες ανάμεσα στις φράξιες (αριστερή τάση, προεδρικοί, κλπ.κλπ.), τον πόλεμο εναντίον προέδρων μέχρι την εξόντωσή τους (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Αλέκος Αλαβάνος, και στο τέλος Αλέξης Τσίπρας) από τις λεγόμενες «τάσεις» που λειτουργούσαν σαν κόμματα μέσα στο κόμμα. Έχω δει κλειστές και κλειδωμένες πόρτες, όπου η κάθε «τάση» συνεδρίαζε για να κανονίσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει στο τάδε και τάδε θέμα. Στην Πολιτική Γραμματεία που συνεδρίαζε στην Κουμουνδούρου γινόταν χαμός κάθε φορά από τους τσακωμούς και τις φωνές.

Ήταν μια άκρως τοξική κατάσταση, που κατέληγε σε αποχωρήσεις κάποιας «τάσης» από το κόμμα, στη δημιουργία ενός άλλου κομματιδίου που μάλιστα έπαιρνε μέρος και στις εκλογές.

Μια τοξική κατάσταση που επαναλαμβάνεται σήμερα, με μεγαλύτερη αγριότητα, διότι μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ έχει εμφανιστεί ένας δυνατός «ξενιστής»…

Αυτός ο «ξενιστής» ονομάζεται Στέφανος Κασσελάκης. Χαρισματικός, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο οποίος δεν έχει προκύψει από κανέναν κομματικό σωλήνα, έχει ζήσει στην δύσκολη χώρα των ΗΠΑ όπου αν δεν έχεις «γκατς» δεν πας πουθενά, έχει διακριθεί παντοιοτρόπως και έχει γίνει ένας νέος επιτυχημένος άνθρωπος.

Και τότε, μόλις εμφανίστηκε ο «ξενιστής», «ταραχή έπεσε στον Άδη» όπως λέει ο ποιητής.

Ο Κασσελάκης, ο «ουρανοκατέβατος», το «αμερικανάκι», που «δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα», δεν πέρασε μέσα από τον κομματικό λαβύρινθο της Κουμουνδούρου. Προτίμησε να πάει κάτω, κατευθείαν στον λεγόμενο λαό, για τον οποίον όλοι οι αριστεροί κόπτονται και ολολύζουν, και να περπατήσει μέσα στα λασπόνερα, την ώρα που οι σύντροφοι αναλώνονταν μέσα στα γραφεία σε ολοήμερες και ολονύχτιες συνεδριάσεις, κλαψουρίζοντας και υστεριάζοντας για το πώς θα διαχειριστούν την μεγάλη ήττα στις εθνικές εκλογές…

Δεν θέλω άλλο να μακρηγορήσω, η συνέχεια είναι γνωστή.

Η ήττα είναι ήττα και τότε, ο ηττημένος, προκειμένου να αμυνθεί απέναντι στον θάνατο, λειτουργεί όπως κάποια ζώα, όπως ας πούμε ο σκαντζόχοιρος που κλείνεται στο καβούκι του και πετάει τα αγκάθια του ή όπως ο σκορπιός που χτυπάει τον εχθρό με τη δηλητηριώδη ουρά του.

Έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι, την ύστατη ώρα της ήττας τους, επιστρατεύουν όσα όπλα μπορούν για να αντιμετωπίσουν τον ισχυρότερο «εχθρό». Μόνο που αυτός ο «εχθρός», έχει σχεδόν εισέλθει στα τείχη της πόλης και τείνει χείρα φιλίας και συνεργασίας στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Έτσι λοιπόν, σήμερα τρεις μέρες πριν την τελευταία και καθοριστική μάχη, οι σύντροφοι του κομματικού μηχανισμού, επιστρατεύουν τα τελευταία τους δηλητηριώδη όπλα, ενώ τα κανάλια «παίζουν» πλέον το σενάριο της διάσπασης, η οποία πολύ θα συνέφερε τον πραγματικό εχθρό, που είναι το σύστημα ΝΔ και οι θιασώτες και κυβερνώντες αυτή την έρμη χώρα.

Ένα από τα όπλα, είναι οι λεγόμενες «πολιτικές θέσεις», το λεγόμενο «πολιτικό σχέδιο» το οποίο διαθέτει η έτερη υποψήφια πρόεδρος και οι υποστηρικτές της, ενώ δήθεν δεν το διαθέτει ο «αλεξιπτωτιστής» Στέφανος Κασσελάκης. Ένα σχέδιο για το οποίο δεν έχουν πει ούτε μια συγκεκριμένη πρόταση.

Ο Κασσελάκης, λοιπόν, δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Και λοιπόν, πού το βρήκαμε εμείς δημοσιευμένο από τις 27/8/023 στην Ναυτεμπορική και το παραθέτουμε στη συνέχεια του άρθρου μας, σχεδόν αυτούσιο; Διαβάστε το λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος και εσείς οι συν αυτών, διαβάστε το και όσοι θα ψηφίσετε για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνετε:

Οι θέσεις του για την οικονομία

Ο 35χρονος πολιτικός ζητάει «φορολογία κοινής λογικής». Προτείνει έτσι μεταξύ άλλων,

• Καθιέρωση προοδευτικής φορολογίας με γενναία ελάφρυνση για τους υπαλλήλους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα υπό νέα φορολογική κλίμακα.
• Ισχυρά κίνητρα σε επιχειρήσεις και συνεταιρισμούς που μεταφέρουν τη βάση τους εκτός Αθηνών, καθώς και σε επιχειρήσεις που διανέμουν μετοχές (stock options) στους υπαλλήλους τους.

Για τα εργασιακά τονίζει ότι απαιτείται «συνεργασία και όχι εξάρτηση» και προτείνει:

• Εργασία με κανόνες και αυστηρούς ελέγχους για την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων (επαναφορά ΣΣΕ και βάσιμου λόγου απόλυσης, θέσπιση υποχρέωσης αιτιολόγησης μη πρόσληψης, σύνδεση σε πραγματικό χρόνο του συστήματος ψηφιακής κάρτας με ΣΕΠΕ κ.α).
• Πλήρης εξομοίωση όσων εργάζονται με «μπλοκάκι» σε σχέση εξαρτημένης εργασίας με τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου (σε αποζημιώσεις, επιδόματα, δώρα, άδεια μητρότητας κλπ).

Στον αγροτικό τομέα:

• Χορήγηση κινήτρων δημιουργίας καλλιεργητικών ζωνών ανά περιφέρεια. Διεύρυνση επιλέξιμων καλλιεργειών και ενίσχυση νέων ανταγωνιστικών καλλιεργειών ανά νομό.
• Δημιουργία φυσικών και ψηφιακών δημοπρατηρίων αγροτικών προϊόντων ανά περιφέρεια.
• Πριμοδότηση του παραγόμενου προϊόντος και όχι αποκλειστικά του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου / Κατάργηση του “ιστορικού δικαιώματος” καλλιεργητή / Θέσπιση πραγματικού μητρώου των κατ’ επάγγελμα αγροτών.

Ενεργειακή πολιτική

• Επαναφορά της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο με ανεξάρτητη διοίκηση που θα αμείβεται βάσει αποδοτικότητας και όχι βάσει κερδοφορίας.
• Ενεργειακή Δημοκρατία, ενίσχυση των ενεργειακών κοινοτήτων, δυνατότητα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών για αυτοκατανάλωση.
• ΑΔΜΗΕ: Πάταξη ολιγοπωλίων ηλεκτρισμού με δημιουργία ηλεκτρικής “λεωφόρου” που θα συνδέει την Ελλάδα με την κεντρική Ευρώπη.

Διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους

Ο υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ του πλήρους διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους, προτείνοντας τα ακόλουθα:

• Διαχωρισμό με έντιμη συμφωνία
• Ανάληψη από την Εκκλησία της αποκλειστικής ευθύνης για τη μισθοδοσία, ασφάλιση και συνταξιοδότηση του κλήρου.
• Κρατική ενίσχυση για τη συντήρηση ναών, μονών και για τη διατήρηση της πολιτιστικής /θρησκευτικής κληρονομιάς.

Ενίσχυση του ΕΣΥ

•  Γενναία μισθολογική αναβάθμιση των γιατρών καθώς και των υπόλοιπων εργαζομένων του ΕΣΥ.
• Τέλος στους διορισμούς πολιτευτών και ημετέρων στις διοικήσεις των νοσοκομείων.
• Ισχυρά κίνητρα σε Έλληνες γιατρούς και νοσηλευτές του εξωτερικού ώστε να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να ενταχθούν στο ΕΣΥ.
• Παροχή δωρεάν στέγασης στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που υπηρετεί σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.

Αλλαγές στην Παιδεία

• Μισθολογική αναβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών και τέλος στην ομηρία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
• Συνταγματική κατοχύρωση ποσοστού minimum 5% του ΑΕΠ για τη δημόσια εκπαίδευση. Δραστική αύξηση των κονδυλίων για έρευνα και τεχνολογία.
• Εθνικό Σχέδιο Φοιτητικής Στέγης με οικονομικά κριτήρια / Παροχή δωρεάν στέγασης στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές.
• Περιφρούρηση πανεπιστημιακών χώρων με βάση το αυτοδιοίκητο, θέσπιση από τα ίδια τα Πανεπιστήμια -σε συνεργασία με τους φοιτητικούς συλλόγους- πλαισίου κυρώσεων για όσους προξενούν φθορές στους πανεπιστημιακούς χώρους.
• Αναμόρφωση διοικητικού πλαισίου, ώστε να επιτρέπονται δωρεές και συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια για τη δημιουργία «βραχιώνων», με αποκεντρωμένη διοίκηση, αλλά εντός του δημόσιου πανεπιστημίου.
• Ένταξη των μουσικών και παραστατικών τεχνών με δημιουργικό τρόπο στην εγκύκλιο εκπαίδευση / Άνοιγμα αρχαιολογικών χώρων και άλλων δημόσιων χώρων πολιτισμού για παρουσίαση σχολικών και φοιτητικών παραστάσεων.

(Πηγή naftemporiki.gr  https://www.naftemporiki.gr/politics/1507358/stefanos-kasselakis-den-tha-ekkenosoyme-tin-ellada-i-kritiki-stin-kyvernisi-oi-theseis-gia-ethnika-themata-ygeia-paideia-ekklisia/)

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ-Τα πιράνχα

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου 

Η Αλίκη-Alice την ονόμαζε ένας φίλος- καθόταν δυό θέσεις αριστερά από τον Πρόεδρο (ας τον ονομάσουμε Χ1). Εκείνος, ένας μεγαλόσωμος άντρας, με δυναμική εμφάνιση, και σοβαρή έκφραση, έτσι όπως αρμόζει στον Πρόεδρο ενός κόμματος, έστω και μικρού.

Η θέση της porte parole (ελληνιστί «αντ’ αυτού») του Προέδρου ήταν η πρώτη δουλειά της Αλίκης μετά από δυό χρόνια ανεργίας. Στο γραφείο τύπου του Συνασπισμού («της Αριστεράς και της Προόδου» τότε, «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» μετέπειτα). Δουλειά της Αλίκης ήταν να ακολουθεί τον Πρόεδρο του κόμματος σε κάθε του επίσκεψη, εκδήλωση και δραστηριότητα , να επικοινωνεί με τους  δημοσιογράφους που κάλυπταν το ρεπορτάζ και να στέλνει το δελτίο τύπου σε όλα τα ΜΜΕ, όσο γρηγορότερα μπορούσε.

Αναγκαστικά, ήταν παρούσα και στις συνεδριάσεις των οργάνων του κόμματος, αν και αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό. Όμως εκείνη ήθελε να είναι ενημερωμένη και ήταν πάντα εκεί για να ακούσει (φυσικά με τη δέσμευση να κρατήσει απόρρητες τις συζητήσεις που άκουγε).

Αυτές οι συνεδριάσεις ήταν  πάντοτε επεισοδιακές. Συγκρούσεις, φωνές, τσακωμοί, εντάσεις, καθημερινό φαινόμενο. Οι εκπρόσωποι των «συνιστωσών» έπρεπε όλοι να μιλήσουν, να πουν τις απόψεις τους, να αναλύσουν, να δευτερολογήσουν, ώρες και ώρες ολόκληρες στο πεδίο της μάχης που ήταν το η Πολιτική Γραμματεία, το Πολιτικό Γραφείο και μετά στο μεγάλο «πολεμικό» συμβούλιο της Κεντρικής Επιτροπής.

Οι συνιστώσες τότε ήταν τρείς, οι λεγόμενοι «προεδρικοί», οι «ανανεωτικοί», και το «αριστερό ρεύμα» (στελέχη προερχόμενα από το ΚΚΕ, που ήταν και η πλειοψηφία).

Κάποια μέρα που ο Πρόεδρος Χ1 έλεγε στην Αλίκη τι πληροφορίες πρέπει να δώσει και τι να είναι of the record στους δημοσιογράφους, εν τη ρύμη του λόγου, της λέει «Πρόσεξε κακομοίρα μου τα πιράνχα, θα σε φάνε ζωντανή σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβεις».

Η ρήση του υπονοούσε στην πραγματικότητα τον εαυτό του. Εκείνον μασούλαγαν τα πιράνχα, πριονίζοντας  σιγά σιγά την καρέκλα του, μέχρι που τον ανάγκασαν να παραιτηθεί μετά από την ήττα του να καταφέρει να πάρει την πλειοψηφία του κομματικού μηχανισμού. Τον έφαγε το «αριστερό ρεύμα», το οποίο και επικράτησε.

Στο Συνέδριο τον διαδέχθηκε ο νέος Πρόεδρος (ας τον ονομάσουμε Χ2), γοητευτικός άνδρας, διανοούμενος, γερό μυαλό, προερχόμενος από το «αριστερό ρεύμα», για πολλά χρόνια ευρωβουλευτής της αριστεράς. Η Αλίκη συνέχιζε να βρίσκεται στην ίδια θέση καλύπτοντας και τον νέο Πρόεδρο στις περιοδείες του, στις εκδηλώσεις, επισκέψεις, συνεντεύξεις, δραστηριότητες, που είχαν πυκνώσει αρκετά σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Ο νέος αυτός Πρόεδρος, όργωνε συλλόγους, συνδικάτα, επαρχίες, πόλεις και χωριά. Επίσης επισημοποίησε τις συνιστώσες και ενσωμάτωσε στο κόμμα και άλλες τάσεις και αριστερές ομάδες δημιουργώντας έναν πολυσυλλεκτικό οργανισμό. Και κάποια στιγμή, φυσικά, όταν αυτός ο οργανισμός ανδρώθηκε και δυνάμωσε, μετατράπηκε σε ΣΥΡΙΖΑ και ο παλιός Συνασπισμός σε συνιστώσα του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η Αλίκη, είχε το θράσος να ονομάζει όλες αυτές τις συνιστώσες, «γκρουπούσκουλα», τα στελέχη του κόμματος «στελεχά», και τους συνδικαλιστές «συνδικάλες» προκαλώντας την μήνιν των συντρόφων και την ενόχληση του Προέδρου. Περιφερόταν ανάμεσα σε κλειστές πόρτες, με κλειδωμένους μέσα τους θιασώτες της κάθε ομάδας που συνεδρίαζαν με τις ώρες, χαράσσοντας τη στρατηγική που θα ακολουθούσαν στα ιδεολογικά και πολιτικά θέματα, καθώς και στα όργανα του κόμματος.

Κάποια στιγμή, ο Πρόεδρος Χ2 θέλησε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε παράταξη (τύπου ΕΔΑ) μετατρέποντας  τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εκεί συνέβη η διάσπαση. Το νεαρό στέλεχος που προωθούσε ο Πρόεδρος, ένα ωραίο παιδί στο οποίο  «έδωσε το δαχτυλίδι», στράφηκε εναντίον του πολιτικού του πατρός διαπράττοντας «πατροκτονία», διεκδικώντας την αρχηγία ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ. Και την πέτυχε.

Ο νέος ταλαντούχος και φιλόδοξος πολιτικός άνδρας, εξελέγη Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (ας τον πούμε Χ3), μάζεψε όλα τα μικρομάγαζα, τα γκρουπούσκουλα και ανθυποκομματίδια και έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κανονικό, συγκροτημένο και οργανωμένο κόμμα. Η Αλίκη δεν ήταν πλέον χρειαζούμενη στον νέο Πρόεδρο, οπότε έφυγε και πήγε να δουλέψει σε μια κανονική δημοσιογραφική δουλειά.

Ο Πρόεδρος Χ3 θριάμβευε. Αύξησε τη δύναμη του κόμματός του, διεκδίκησε για πρώτη φορά την εξουσία και την πήρε, κατακτώντας την πρωθυπουργία μετά από πολλές περιπέτειες και δυσκολίες που δεν είναι απαραίτητο να τις αναφέρουμε γιατί είναι πλέον γνωστές.

Όλα πηγαίναν από το καλό στο καλύτερο για κείνον και για το κόμμα του και για την κυβέρνησή του, μέχρι που ήρθαν οι αλεπάλληλες κρίσεις δοκιμάζοντας τις αντοχές του ίδιου και του κόμματός του. Και τότε , αποκαλύφθηκε ότι τα πιράνχα ήταν πάντα εκεί, μέσα στον κομματικό μηχανισμό και μέσα στην κυβέρνηση. Κι εξακολουθούσαν, υπογείως και συστηματικά, να ροκανίζουν την καρέκλα του νέου πολλά υποσχόμενου για τη χώρα Προέδρου.

Η κάθοδος και η πτώση, ήταν μοιραία. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί.

Τα μικρομάγαζα με τα αφεντικά τους, εμφανίστηκαν κάτω από διάφορες μορφές και ονόματα, άλλα εξωτικά και άλλα συμβολικά.

Έτσι, σαν άλλος Χριστός ή σαν άλλος Καποδίστριας ή σαν άλλος Θουκυδίδης, έπεσε ο Α.Τ. μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες που προκάλεσαν σοκ τόσο στο κόμμα, όσο και στους οπαδούς και ψηφοφόρους.

Η Αλίκη ήταν πλέον συνταξιούχος όταν συνέβησαν όλες αυτές οι ιστορικές και σημαντικές εξελίξεις.

Σε μια από τις βόλτες της στα μνημεία της Αθήνας, επισκέφθηκε τη Στοά του Αττάλου. Μέσα στο μουσείο, στάθηκε μπροστά στη βιτρίνα με τους εξοστρακισμούς. Δεκάδες όστρακα με τα ονόματα των σπουδαίων Αθηναίων, ακόμα και του ηγέτη της αθηναϊκής δημοκρατίας, φιγουράριζαν προκαλώντας έκπληξη, περιέργεια και αλλόκοτα συναισθήματα στους επισκέπτες.

Μια ολόκληρη βιτρίνα με το όνομα «Θουκυδίδης Νεοκλέους», άλλη μία «Αριστείδης Λυσιμάχου», «Κίμων Μιλτιάδου», «Περικλής»…

Το γιατί οι Αθηναίοι πολίτες εξόρισαν τους μεγαλύτερους πολιτικούς άνδρες που τα ανδραγαθήματά τους πέρασαν στην ιστορία διασχίζονταν αλώβητα το χρόνο, είναι ένα μυστήριο για το οποίο θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Όμως η Αλίκη δεν μπορούσε να μη σκεφτεί: «Πέρασε στο DNA του λαού μας η αυτοχειρία…»  

  

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ-Εκφράσεις-δηλητήριο

Από την Αλκμήνη Ψιλοπούλου

 

Τα αποτελέσματα τούτων των εκλογών, ήταν άκρως αποκαλυπτικά.

Πρώτον, διότι ανέδειξαν μιαν αριστερά που ζει σε άλλον πλανήτη. Για την ακρίβεια, σε άλλον χωροχρόνο. Δεύτερον, διότι ανέδειξαν την πολιτισμική τάση και στάση του  λαού, εντελώς διαφορετική σε ανάγκες και νοοτροπία από εκείνην της μεταπολιτευτικής γενιάς-της δικιάς μας γενιάς, της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Τρίτον, διότι ανέδειξαν τη δύναμη της συνήθειας, του παρελθόντος και της νοσταλγικής φάσης της περιόδου των παχειών αγελάδων, που χρεοκόπησε τη χώρα.

Οι ψηφοφόροι μίλησαν. Και μάλιστα όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στην Τουρκία και τελικά σε ολόκληρο τον πλανήτη: Αντί για την υπερψήφιση πανανθρώπινων αξιών που θεωρούνταν δεδομένες, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, αλληλεγγύη, ενεργοί πολίτες κλπ. κλπ., προβάλλονται πλέον άλλες ανάγκες και αξίες. Αξίες που ίσως εκφράζουν μια κόπωση του ανεπτυγμένου κόσμου, μια παρακμή και μια τάση εκφυλισμού της Δύσης, του φιλελευθερισμού και του συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα ενός νέου κυρίαρχου συστήματος, που ονομάζεται πλουτοκρατία, αλλά και κάτω από γενικότερες απειλές όπως οι πόλεμοι, το προσφυγικό, η ακρίβεια κ.α..

Εν όψει λοιπόν αυτών των θεμελιωδών πολιτισμικών αλλαγών και της προετοιμασίας της ανθρωπότητας να υποδεχθεί την 4^η τεχνολογική επανάσταση- τεχνητή νοημοσύνη, αυτοματισμός, ρομποτική, αλλαγή ενεργειακού μοντέλου κλπ.- οι κοινωνίες μας προτάσσουν την ασφάλεια, τη σταθερότητα, μια ηγεμονική δύναμη κάτω από την ομπρέλα της οποίας θα οχυρώνονται οι λαοί, αφήνοντας κατά μέρος τα «καινοφανή» πειράματα και το ρίσκο της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας-που θέλει αρετήν και τόλμην- και των πνευματικών αναζητήσεων.

 Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια εύθραυστη πολιτισμική καμπή, που, αν δεν την αναλύσουμε, αν δεν ξεφύγουμε από τα παλαιά πρότυπα , ιδεολογίες, μοντέλα, και νοοτροπίες,  δεν πρόκειται να πάμε μπροστά.

 Μέσα σ’ αυτό το ενοχλητικό και αρνητικό κλίμα, όλοι εμείς που λεγόμαστε αριστεροί, πρέπει να αναστοχαστούμε, να επικαιροποιηθούμε, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Όχι ρίχνοντας πέτρες ο ένας στον άλλον, όχι εμφυλιοπολεμικά-όπως συνηθιζόταν αταβιστικά μέχρι τώρα στο χώρο της αριστεράς- αλλά με ψυχραιμία και ορθό λόγο.

 Μέσα σ’ αυτό το συντριπτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ πλήγμα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε εκτός των άλλων και την επίθεση όλων των «σκυλιών» της ενημέρωσης, που δεν έχασαν το  χρόνο τους κι εξαπέλυσαν ομοβροντίες εναντίον του χώρου της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Έτσι, διαβάζουμε, εκτός από τους ευσεβείς πόθους παλαιών κονδυλοφόρων των ΜΜΕ να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να γκρεμιστεί από την καρέκλα του ο Αλέξης Τσίπρας (που, και τα δύο φαίνεται να ενοχλούν πολύ τα παραδοσιακά πολιτικά μαγαζιά αλλά και τα μικρότερα παραμάγαζα) και να αντικατασταθεί από το ανακαινισμένο ΠΑΣΟΚ και τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη , και αναρτήσεις που προσβάλλουν ολόκληρο εκείνο το κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το 20% του ελληνικού λαού, με εκφράσεις ανοίκειες, όπως: «Να ξεβρωμίσει ο τόπος από την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ», «από ένα συνονθύλευμα ανίδεων αερολόγων και χουλιγκανων ρεμπεσκέδων και μιας παρέας λαμογιων του παρελθόντος, που ψάχνουν σκουριασμένα ναυάγια για να κολλήσουν σαν δηλητηριώδη στρείδια». Εκφράσεις-δηλητήριο, προσβλητικές ακόμα και για ένα πρόσωπο ή μια ομάδα, που δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό που ευαγγελιζόμαστε…

 

 

 

  

Διαβάστε περισσότερα...