Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
Ο εμφύλιος στους κόλπους της αριστεράς δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει περάσει φαίνεται και στο DNA της.
Είμαι σ’ αυτό το χώρο από την νεανική μου ηλικία.
Μάλιστα, έχω εργαστεί στο γραφείο Τύπου του- άλλοτε- Συνασπισμού και νυν
ΣΥΡΙΖΑ, για λίγο και μετά την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος από τον Αλέξη
Τσίπρα.
Τα ματάκια μου και τα αυτιά μου έχουν δει πολλά. Έχουν
δει άγριες κόντρες ανάμεσα στις φράξιες (αριστερή τάση, προεδρικοί, κλπ.κλπ.),
τον πόλεμο εναντίον προέδρων μέχρι την εξόντωσή τους (Νίκος Κωνσταντόπουλος,
Αλέκος Αλαβάνος) από τις λεγόμενες «τάσεις» που λειτουργούσαν σαν κόμματα μέσα
στο κόμμα. Έχω δει κλειστές και κλειδωμένες πόρτες, όπου η κάθε «τάση»
συνεδρίαζε για να κανονίσει τη γραμμή που θα ακολουθήσει στο τάδε και τάδε
θέμα. Στην Πολιτική Γραμματεία που συνεδρίαζε στην Κουμουνδούρου γινόταν χαμός
κάθε φορά από τους τσακωμούς και τις φωνές. Στα συνέδρια τα μαγειρέματα και τα
πισώπλατα μαχαιρώματα θύμιζαν Βυζάντιο.
Ήταν μια άκρως τοξική κατάσταση, που κατέληγε σε
αποχωρήσεις κάποιας «τάσης» από το κόμμα, στη δημιουργία ενός άλλου κομματιδίου
που μάλιστα έπαιρνε μέρος και στις εκλογές.
Μια τοξική κατάσταση που επαναλαμβάνεται σήμερα, με
μεγαλύτερη αγριότητα, διότι μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας
δυνατός «ξενιστής»…
Αυτός ο «ξενιστής» ονομάζεται Στέφανος Κασσελάκης.
Δεν θα ξεχάσω κάτι που μου είχε πει ο Νίκος
Κωνσταντόπουλος όταν τον ακολουθούσα στις δραστηριότητές του, ως εκπρόσωπος του
Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Αλκμήνη, πρόσεχε μη σε φάνε τα πιράνχας. Γιατί
φοβάμαι κι εγώ ότι θα με φάνε…». Και τον έφαγαν.
Έπειτα έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος.
Φυσικά από το Συνέδριο, όχι όπως μετά τον Τσίπρα που ο πρόεδρος εκλέγεται από
τα μέλη και τους φίλους του κόμματος-ένα μοντέλο που εφάρμοσε πρώτα το ΠΑΣΟΚ κι
έπειτα η ΝΔ. Κι αυτόν τον έφαγαν τα πιράνχας, κατά τη σύγκρουσή του με τον
διάδοχο Αλέξη Τσίπρα, στον οποίον είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Και τη
συνέχεια την γνωρίζουμε: Ο Τσίπρας βίωσε πάμπολλες διασπάσεις, και κάποια
στιγμή του έφυγε η μισή κυβέρνηση μετά την λεγόμενη «κωλοτούμπα». Απλά ο Τσίπας
ήταν συμβιβαστικός και ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες. Γι αυτό και κατάφερε να
κυβερνήσει μια ολόκληρη τετραετία. Ωστόσο ούτε αυτός τη γλύτωσε από τα
πιράνχας.
Το μοτίβο των συζητήσεων και συγκρούσεων στα όργανα,
το τότε Πολιτικό Γραφείο, την Κεντρική Επιτροπή και τα Συνέδρια, ήταν οι
διαδικασίες. Ώρες ατελείωτες σε συζητήσει «επί του διαδικαστικού» . Το
μοντελάκι του «διαδικαστικού» το θυμάμαι ακόμη και από την μεταπολίτευση στις
συνεδριάσεις των οργάνων του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕεσωτ. Και η πρώτη διάσπαση
που βίωσα στα νιάτα μου, ήταν στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος: Ήταν η «Β΄ Πανελλαδική».
Το συμπέρασμα που έβγαλα από τη συμμετοχή μου στις εσωκομματικές διαδικασίες, ήταν εν πολλοίς ότι
γινόταν πάντα ένας καυγάς για το πάπλωμα. Ουρανομήκεις καυγάδες, άνευ πολιτικού
επίδικου και ομφαλοσκοπικού χαρακτήρα στο πεδίο βολής των φραξιών, των στελεχών
και των διαφόρων κομματικών γραφειοκρατών της νομενκλατούρας.
Επί της διαδικασίας συγκρούσεις, περί όνου σκιάς, επί
ιδεολογικών ζητημάτων, και εκτός της σφαίρας του πραγματικού. Ατελείωτες ώρες
συνεδριάσεων και αποψιολογικών συζητήσεων καφενείου, μέσα στους τοίχους των
κομματικών γραφείων.
Προφανώς, τα κομματικά στελέχη δεν είχαν και πολύ
ελεύθερο χρόνο για να βγουν παραέξω να δουν τι γίνεται στον πλανήτη της
πραγματικότητας. Κομματικές γραμμές ανεβοκατέβαιναν από την κορυφή της κομματικής
πυραμίδας-που παρέμενε ίδια από την εποχή ιδρύσεως του ΚΚΕ- μέχρι τη βάση, η
οποία στο τέλος δεν μπορούσε να πάρει καμιά απόφαση, διότι η όλη συζήτηση γινόταν
σε ένα φαντασιακό επίπεδο. Έτσι λοιπόν όργωνε για δεκαετίες την εξουσία στη
χώρα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διαδέχθηκε την μετεμφυλιακή δεξιά, για να δώσει τη θέση
του αργότερα στην μεσο- μεταπολίτευση
στην ΝΔ. Έτσι εγκαθιδρύθηκε το γνωστό μας δικομματικό σύστημα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα, κατόρθωσε το
ακατόρθωτο: Να κυβερνήσει για μια ολόκληρη τετραετία, γεγονός πρωτοφανές όχι
μόνον στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη. Πώς έγινε αυτό;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέκνο της κρίσης και της
οργής. Αλλά και της ελπίδας ότι ο κοσμάκης θα ξαναζούσε τις εποχές των παχιών
αγελάδων του Ανδρέα και του κράτους ΠΑΣΟΚ-γιατί ας μην γελιόμαστε, το 35% που
ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει, δεν ήταν βέβαια αριστερό. Πλην όμως, κατά
τη διάρκεια 2015-2019, δεν υπήρχαν πλέον παχιές αγελάδες ούτε Τσοβόλας για να
τα δώσει όλα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα βρίσκονταν σε αυτή τη
θέση. Ο Τσίπρας μοίρασε τις υπουργικές καρέκλες σε γνωστούς, φίλους και
παρεάκια του, γιατί δεν είχε άλλη λύση. Το κόμμα αυτό, δεν είχε την εμπειρία
της κυβερνησιμότητας. Άλλωστε και ο ίδιος ο Τσίπας το είχε πει, «πήραμε την
κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».
Πάντως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Τσίπρας ήταν ο
μόνος που πληρούσε τα εχέγγυα ενός ηγέτη.
Αλλά ήταν ένας βασιλιάς γυμνός. Μετά την ήττα, ο
ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ένα πλαδαρό μόρφωμα, άνοστο, και
άγευστο, χωρίς μαχητικότητα, χωρίς προτάσεις, χωρίς πρόγραμμα.
Το συμπέρασμα που έχω βγάλει από όλα αυτά,
λειτουργώντας για πολλά χρόνια μέσα και κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το κόμμα
αυτό, το οποίο ξεκίνησε σαν μόρφωμα (Συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων) και
συγκροτήθηκε επί Τσίπρα σε κόμμα, δεν ήθελε ποτέ αρχηγό.
Δεν ήθελε ποτέ έναν ηγέτη, γιατί στην
πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν ποτέ να κυβερνήσει τη χώρα.
Ενδιαφερόταν μόνο για τα μαγαζάκια των γκρουπούσκουλων και τους ιδιοκτήτες
τους. Κατά βάθος… απλά, του έτυχε…
Μετά την τελευταία ήττα, η κομματική καμαρίλα των
στελεχών, βουλευτών και τέως υπουργών της κυβέρνησης 2015-2019, σταύρωσε τον
ηγέτη και τέως πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, τον οποίον κατηγορούσαν για προσωποκεντρικές πρακτικές, επειδή δεν
τους άρεσε η δημοφιλία του κάτω στον κόσμο.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Στον «ξενιστή» Στέφανο
Κασσελάκη.
O
Κασελάκης,
από την πρώτη στιγμή διεκδίκησε το ρόλο του ηγέτη. Κι αυτό ήταν το μεγάλο του
«σφάλμα».
Ιδού τι λέει ο Νικολό
Μακιαβέλι στο γνωστό βιβλίο του «Ο Ηγεμόνας» για το πώς μπορεί να
εγκαθιδρυθεί ένας ηγέτης, αλλά και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που τον περιβάλλουν:
"Όσοι και όποιοι γίνονται ηγεμόνες*
με την αξία τους, κατακτούν την ηγεμονία
με δυσκολία… και οι δυσκολίες πού συναντούν για να κατακτήσουν την ηγεμονία,
γεννώνται εν μέρει από τους καινούργιους θεσμούς και τίς πρακτικές πού είναι
αναγκασμένοι να εισαγάγουν για να στεριώσουν το κράτος τους και να
εξασφαλιστούν. Και πρέπει να σκεφτούμε πώς δεν υπάρχει πράγμα πιο δύσκολο να το
χειριστείς, πιο αμφίβολο να το επιτύχεις και πιο επικίνδυνο να το επιχειρήσεις
από το να αποπειραθείς να εισαγάγεις νέους θεσμούς. Γιατί ο εισηγητής τους έχει
εχθρούς όλους εκείνους πού επωφελούνται από τους παλιούς θεσμούς κι έχει
χλιαρούς υποστηρικτές όλους εκείνους πού θα ευεργετηθούν από τους καινούργιους.
Τούτη η χλιαρότητα γεννιέται εν μέρει από τον φόβο των αντιπάλων πού έχουν τους
νόμους με το μέρος τους και εν μέρει από τη δυσπιστία των ανθρώπων', αυτοί δεν
πιστεύουν αληθινά στα καινούργια πράγματα, παρά μόνο αν σιγουρευτούν από την
εμπειρία. Γι' αυτό και κάθε φορά πού όσοι είναι εχθροί βρουν ευκαιρία να
επιτεθούν, το κάνουν με φανατισμό, ενώ οι άλλοι αμύνονται χλιαρά' κι έτσι μαζί
μ' αυτούς κινδυνεύεις και σύ»
Μετά την ήττα του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε περιέλθει σε
κώμα. Από το κώμα το ξύπνησε ο Κασελάκης, όμως ήταν μεγάλο το σοκ της
αφύπνισης των ανθρώπων της κομματικής νομενκλατούρας
, την ώρα που γύρω τους ο κόσμος πνιγόταν, καιγόταν, και σάπιζε.
Με τη διαφθορά να θριαμβεύει-η Ελλάδα ξεπερνάει τις
περισσότερες χώρες της «υποανάπτυκτης» Αφρικής- και με έναν κρατικό μηχανισμό
ξεχαρβαλωμένο, βυθιζόμαστε στο τίποτα, μέσα αλλά και έξω.
Και όμως. Η κομματική καμαρίλα, δεν πτοείται από όλα
αυτά. «Να φύγεις» λέει στον εκλεγμένο με μεγάλη πλειοψηφία από τη βάση πρόεδρο,
και μηχανορραφεί, και βυσσοδομεί εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου, με
μεθοδεύσεις που θυμίζουν άλλα καθεστώτα…Και ο πρωθυπουργός, τρίβει τα χέρια του
για τον μπουναμά που του χαρίζει η λεγόμενη «Αριστερά».
Η κομματική καμαρίλα, σε πείσμα της δημοκρατίας, των
αξιών της δημοκρατίας και της αριστεράς, προβαίνει σε ένα πραξικόπημα, με
μια διαδικασία έξω από κάθε νομιμότητα, με τηλεφωνικές ψήφους απόντων και
μυστική ψηφοφορία, και τον καθαιρεί! Και ύστερα τα κανάλια του κολλάνε το
επίθετο «ο έκπτωτος». Έκπτωτος ήταν ο τέως
βασιλιάς Κωνσταντίνος ο οποίος όμως κηρύχθηκε ως τέτοιος μετά από δημοψήφισμα
του ελληνικού λαού και όχι από κάποια εκατοστή και κάτι στελέχη κομματικού
μηχανισμού (σημειώνεται ότι στην κοινοβουλευτική
δημοκρατική διαδικασία, στις προτάσεις μομφής γίνεται ονομαστική ψηφοφορία, επί
των παρόντων βουλευτών).
Κι ο κοσμάκης, η βάση, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν
και ψήφισαν τον Κασελάκη πρόεδρο του κόμματος, ως ένας άλλος χορός αρχαίας
τραγωδίας, βλέπει, ακούει και φρίττει.
«Επί της διαδικασίας», το Συνέδριο των καταστατικών αλλαγών
ματαιώνεται, ενώ το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς περιμένουμε να δούμε σε
ποια ξέρα θα πέσει...
*Ο διπλωμάτης, συγγραφέας, φιλόσοφος και
ιστορικός Νικολό Μακιαβέλι, (1469-1527)με τη λέξη «ηγεμόνας», εννοεί τον ηγέτη,
μια και στην εποχή που έγραψε το βιβλίο-το 1513-, δεν υπήρχαν δημοκρατικά αλλά
μοναρχικά καθεστώτα.
ΟΙ ΔΙΑΣΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Το ΚΚΕ
-Το 1968 συντελείται η μεγαλύτερη διάσπαση στο
χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, από την οποία προκύπτει το ΚΚΕ εσωτερικού (η
ανανεωτική πτέρυγα του ΚΚΕ). Η διάσπαση αυτή αποτελεί την κορύφωση μια βαθιάς
κρίσης του κόμματος που ξεκινά ουσιαστικά μετά το 1949 και τη λήξη του Εμφυλίου
πολέμου.
-1985-1991: Σημειώνεται
μια ενωτική προσπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, που οδηγεί στη δημιουργία του
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (ενότητα του ΚΚΕ με πρόεδρο τον Χαρίλαο Φλωράκη και της της ΕΑΡ (Ελληνική
Αριστερά) του Λ.Κύρκου
1991-2007:
Το ΚΚΕ αποχωρεί από τον Συνασπισμό το 1991, αλλά ταυτόχρονα θα βιώσει τη
δεύτερη μεγάλη διάσπαση μετά το 1968 με την αποχώρηση σχεδόν του μισού
στελεχιακού του δυναμικού που θα παραμείνει στον Συνασπισμό ως τάση με το όνομα
«Αριστερό Ρεύμα» (μεταξύ των στελεχών που παραμένουν στον Συνασπισμό, είναι οι
Π. Λαφαζάνης, Γ. Δραγασάκης, Μ. Δαμανάκη κ.α.) (https://www.vernardakis.gr/article.php?id=246)
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ
-Το 2008 στο 5ο συνέδριο του
Συνασπισμού συγκροτείται ο πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται
πρόεδρος του νέου σχήματος.
-Το 2009 η ανανεωτική ομάδα του Φώτη Κουβέλη θα
αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα συγκροτήσει την ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά).
-Το 2015 οι εκλογές φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον
Αλέξη Τσίπρα στην κυβέρνηση. Όμως αμέσως μετά το δημοψήφισμα και την υπογραφή
του 3ου μνημονίου, συντελείται νέα διάσπαση του κυβερνώντος
κόμματος, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και
25 βουλευτές να αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑκαι να συγκροτούν την Λαϊκή
Ενότητα, η οποία όμως αποτυγχάνει να
εισέλθει στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.
-Το 2023 η εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ
προκαλεί την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και εσωκομματικές εκλογές με την
εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη και την εκλογή του ως προέδρου του κόμματος.
Στη συνέχεια ακολουθεί η διάσπαση των ομάδων της «Ομπρέλας»
Τσακαλώτου-Αχτσιόγλου που συγκροτούν νέο κόμμα, την Νέα Αριστερά.
-Στις 9/9/2024 ο Κασελάκης καθαιρείται από
πρόεδρος μετά την πρόταση μομφής που κατέθεσε στην ΚΕ η ομάδα των 87 και ο
Παύλος Πολάκης, η οποία και υπερψηφίστηκε.
