Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
Η Αλίκη-Alice την ονόμαζε ένας φίλος- καθόταν δυό θέσεις αριστερά από τον Πρόεδρο (ας τον ονομάσουμε Χ1). Εκείνος, ένας μεγαλόσωμος άντρας, με δυναμική εμφάνιση, και σοβαρή έκφραση, έτσι όπως αρμόζει στον Πρόεδρο ενός κόμματος, έστω και μικρού.
Η θέση της porte parole (ελληνιστί «αντ’ αυτού») του Προέδρου ήταν η πρώτη
δουλειά της Αλίκης μετά από δυό χρόνια ανεργίας. Στο γραφείο τύπου του
Συνασπισμού («της Αριστεράς και της Προόδου» τότε, «Ριζοσπαστικής Αριστεράς»
μετέπειτα). Δουλειά της Αλίκης ήταν να ακολουθεί τον Πρόεδρο του κόμματος σε
κάθε του επίσκεψη, εκδήλωση και δραστηριότητα , να επικοινωνεί με τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το ρεπορτάζ και να
στέλνει το δελτίο τύπου σε όλα τα ΜΜΕ, όσο γρηγορότερα μπορούσε.
Αναγκαστικά, ήταν παρούσα και στις συνεδριάσεις των
οργάνων του κόμματος, αν και αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό. Όμως εκείνη ήθελε να
είναι ενημερωμένη και ήταν πάντα εκεί για να ακούσει (φυσικά με τη δέσμευση να
κρατήσει απόρρητες τις συζητήσεις που άκουγε).
Αυτές οι συνεδριάσεις ήταν πάντοτε επεισοδιακές. Συγκρούσεις, φωνές,
τσακωμοί, εντάσεις, καθημερινό φαινόμενο. Οι εκπρόσωποι των «συνιστωσών» έπρεπε
όλοι να μιλήσουν, να πουν τις απόψεις τους, να αναλύσουν, να δευτερολογήσουν,
ώρες και ώρες ολόκληρες στο πεδίο της μάχης που ήταν το η Πολιτική Γραμματεία,
το Πολιτικό Γραφείο και μετά στο μεγάλο «πολεμικό» συμβούλιο της Κεντρικής
Επιτροπής.
Οι συνιστώσες τότε ήταν τρείς, οι λεγόμενοι
«προεδρικοί», οι «ανανεωτικοί», και το «αριστερό ρεύμα» (στελέχη προερχόμενα
από το ΚΚΕ, που ήταν και η πλειοψηφία).
Κάποια μέρα που ο Πρόεδρος Χ1 έλεγε στην Αλίκη τι
πληροφορίες πρέπει να δώσει και τι να είναι of the record στους δημοσιογράφους, εν τη ρύμη του
λόγου, της λέει «Πρόσεξε κακομοίρα μου τα πιράνχα, θα σε φάνε ζωντανή σιγά σιγά
χωρίς να το καταλάβεις».
Η ρήση του υπονοούσε στην πραγματικότητα τον εαυτό
του. Εκείνον μασούλαγαν τα πιράνχα, πριονίζοντας σιγά σιγά την καρέκλα του, μέχρι που τον
ανάγκασαν να παραιτηθεί μετά από την ήττα του να καταφέρει να πάρει την πλειοψηφία
του κομματικού μηχανισμού. Τον έφαγε το «αριστερό ρεύμα», το οποίο και
επικράτησε.
Στο Συνέδριο τον διαδέχθηκε ο νέος Πρόεδρος (ας τον
ονομάσουμε Χ2), γοητευτικός άνδρας, διανοούμενος, γερό μυαλό, προερχόμενος από το
«αριστερό ρεύμα», για πολλά χρόνια ευρωβουλευτής της αριστεράς. Η Αλίκη
συνέχιζε να βρίσκεται στην ίδια θέση καλύπτοντας και τον νέο Πρόεδρο στις
περιοδείες του, στις εκδηλώσεις, επισκέψεις, συνεντεύξεις, δραστηριότητες, που
είχαν πυκνώσει αρκετά σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Ο νέος αυτός
Πρόεδρος, όργωνε συλλόγους, συνδικάτα, επαρχίες, πόλεις και χωριά. Επίσης
επισημοποίησε τις συνιστώσες και ενσωμάτωσε στο κόμμα και άλλες τάσεις και
αριστερές ομάδες δημιουργώντας έναν πολυσυλλεκτικό οργανισμό. Και κάποια
στιγμή, φυσικά, όταν αυτός ο οργανισμός ανδρώθηκε και δυνάμωσε, μετατράπηκε σε
ΣΥΡΙΖΑ και ο παλιός Συνασπισμός σε συνιστώσα του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η Αλίκη, είχε το
θράσος να ονομάζει όλες αυτές τις συνιστώσες, «γκρουπούσκουλα», τα στελέχη του
κόμματος «στελεχά», και τους συνδικαλιστές «συνδικάλες» προκαλώντας την μήνιν
των συντρόφων και την ενόχληση του Προέδρου. Περιφερόταν ανάμεσα σε κλειστές
πόρτες, με κλειδωμένους μέσα τους θιασώτες της κάθε ομάδας που συνεδρίαζαν με
τις ώρες, χαράσσοντας τη στρατηγική που θα ακολουθούσαν στα ιδεολογικά και
πολιτικά θέματα, καθώς και στα όργανα του κόμματος.
Κάποια στιγμή, ο Πρόεδρος Χ2 θέλησε να μετατρέψει τον
ΣΥΡΙΖΑ σε παράταξη (τύπου ΕΔΑ) μετατρέποντας τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι
εκεί συνέβη η διάσπαση. Το νεαρό στέλεχος που προωθούσε ο Πρόεδρος, ένα ωραίο
παιδί στο οποίο «έδωσε το δαχτυλίδι», στράφηκε
εναντίον του πολιτικού του πατρός διαπράττοντας «πατροκτονία», διεκδικώντας την
αρχηγία ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ. Και την πέτυχε.
Ο νέος ταλαντούχος και φιλόδοξος πολιτικός άνδρας,
εξελέγη Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (ας τον πούμε Χ3), μάζεψε όλα τα μικρομάγαζα, τα
γκρουπούσκουλα και ανθυποκομματίδια και έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κανονικό,
συγκροτημένο και οργανωμένο κόμμα. Η Αλίκη δεν ήταν πλέον χρειαζούμενη στον νέο
Πρόεδρο, οπότε έφυγε και πήγε να δουλέψει σε μια κανονική δημοσιογραφική
δουλειά.
Ο Πρόεδρος Χ3 θριάμβευε. Αύξησε τη δύναμη του κόμματός
του, διεκδίκησε για πρώτη φορά την εξουσία και την πήρε, κατακτώντας την
πρωθυπουργία μετά από πολλές περιπέτειες και δυσκολίες που δεν είναι απαραίτητο
να τις αναφέρουμε γιατί είναι πλέον γνωστές.
Όλα πηγαίναν από το καλό στο καλύτερο για κείνον και
για το κόμμα του και για την κυβέρνησή του, μέχρι που ήρθαν οι αλεπάλληλες
κρίσεις δοκιμάζοντας τις αντοχές του ίδιου και του κόμματός του. Και τότε ,
αποκαλύφθηκε ότι τα πιράνχα ήταν πάντα εκεί, μέσα στον κομματικό μηχανισμό και
μέσα στην κυβέρνηση. Κι εξακολουθούσαν, υπογείως και συστηματικά, να ροκανίζουν
την καρέκλα του νέου πολλά υποσχόμενου για τη χώρα Προέδρου.
Η κάθοδος και η πτώση, ήταν μοιραία. Ήταν θέμα χρόνου
να συμβεί.
Τα μικρομάγαζα με τα αφεντικά τους, εμφανίστηκαν κάτω
από διάφορες μορφές και ονόματα, άλλα εξωτικά και άλλα συμβολικά.
Έτσι, σαν άλλος Χριστός ή σαν άλλος Καποδίστριας ή σαν
άλλος Θουκυδίδης, έπεσε ο Α.Τ. μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες που
προκάλεσαν σοκ τόσο στο κόμμα, όσο και στους οπαδούς και ψηφοφόρους.
Η Αλίκη ήταν πλέον συνταξιούχος όταν συνέβησαν όλες
αυτές οι ιστορικές και σημαντικές εξελίξεις.
Σε μια από τις βόλτες της στα μνημεία της Αθήνας,
επισκέφθηκε τη Στοά του Αττάλου. Μέσα στο μουσείο, στάθηκε μπροστά στη βιτρίνα
με τους εξοστρακισμούς. Δεκάδες όστρακα με τα ονόματα των σπουδαίων Αθηναίων,
ακόμα και του ηγέτη της αθηναϊκής δημοκρατίας, φιγουράριζαν προκαλώντας
έκπληξη, περιέργεια και αλλόκοτα συναισθήματα στους επισκέπτες.
Μια ολόκληρη βιτρίνα με το όνομα «Θουκυδίδης
Νεοκλέους», άλλη μία «Αριστείδης Λυσιμάχου», «Κίμων Μιλτιάδου», «Περικλής»…
Το γιατί οι Αθηναίοι πολίτες εξόρισαν τους
μεγαλύτερους πολιτικούς άνδρες που τα ανδραγαθήματά τους πέρασαν στην ιστορία
διασχίζονταν αλώβητα το χρόνο, είναι ένα μυστήριο για το οποίο θα μιλήσουμε
κάποια άλλη στιγμή. Όμως η Αλίκη δεν μπορούσε να μη σκεφτεί: «Πέρασε στο DNA του λαού μας η αυτοχειρία…»
