Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ*

 

 

 *(από το ομώνυμο βιβλίο ποιημάτων της Αλκμήνης Ψιλοπούλου-εκδ. "Ατρειδών Κύκλος")

 Δεμένος πάνω στο κατάρτι ο πόθος

για εκείνη τη θάλασσα

Πλέουν στα κύματα πικρές στιγμές

λούζουν το φοβισμένο βαρκάκι

Που ξυλάρμενο

Έχει βγει στο πέλαγο

 

Ξυλάρμενη έχει βγει στο πέλαγο

Αυτή

Που κανείς δεν τη γνωρίζει

Η θάλασσα.

 

Κι είναι τόσο ευάλωτη

Πάνω στο κατάρτι δεμένη

Και πάνω στη στεριά δεμένη

Μέσα στους θορύβους.

Αλμυρή

Πικρή

Τρέμοντας από το κρύο

Αμίλητη.

 

Πουθενά δε στεριώνει

Πουθενά δεν ανήκει

Δεν έχει να πιαστεί

Δεν κοιμάται

Δε βλέπει όνειρα

Ούτε τις παρουσίες

που φεύγουν μέσα στο γαρμπή.

Περιπλανιέται αδιάκοπα

Μακριά.

 

Τους βυθούς της δεν τους θυμάται

Με το ένα χέρι καλεί

Και με τ’ άλλο διώχνει

Ανάμεσα στα δόντια

Κρατάει τον αφρό

Το λευκό

Της πίκρας

Της δύναμης

Της αδυναμίας.

 

Σκέφτεται να στείλει

Γράμματα

Μηνύματα

Αλλά

Θα φθάσουν αργά μέσα

Στα μελτέμια

Και κανείς δε θα τα δει

Κανείς δε θα τα διαβάσει.

 

Οι ώρες περνούν

Βγήκε  ήλιος

Το κατάρτι σπασμένο

Κι αυτή ταΐζει τον εαυτό της

Τρώει και δεν κλαίει πια.

 

 

Παράλληλοι

Μεσημβρινοί

Φάροι γυμνοί

Ακίνητοι

Μάτια κόκκινα

Λευκά, πράσινα

Στο δευτερόλεπτο του ορίζοντα

Που στέκει σκοτεινός

Πάνω απ’ τη θάλασσα.

 

Απλώνει ένα σκουριασμένο χέρι

Που δε χαιρετάει

Απλώνει και μένει εκεί

Ένα σεντόνι

Άλμπουρο

Νιτσεράδα

Και πλέει

προς τις στεριές.

 

Ανάμεσα στα δόντια της

Κρατάει τους αφρούς

Ποτέ χορτάτη

Ποτέ ξεδίψαστη.

 

Μόνο τον εαυτό της

Ακούει

Τα κύματα

Τον αέρα

Τις φωνές των γλάρων

Ποτέ δεν κοιμάται

Δε βλέπει όνειρα

Δε θυμάται.

 

Μετρώντας μοίρες

Ώρες

πόδια

Οργιές

Δάχτυλα

Στο κατάρτι πάνω

Ξεχασμένη

Η αμέτρητη

Η αμίλητη

Που δε θυμάται.

 

Τζιτζίκια

Δέντρα

Φυτά

Εραστές

Τίποτα

Τίποτα δεν ήθελε

 

Μόνο σε κείνον είπε

Το μυστικό της.

 

Μαθηματική εξίσωση

Τριγωνομετρία.

 

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

«Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ»: Ταξίδι στην Αθήνα

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

«Όλα γίνεται να τα λύσεις και να τα επανασυνδέσεις, εκτός από τα λόγια που έγραψε ο ποιητής. Κάποια βίδα στο τέλος θα σε μπερδέψει. Μήτε που θα εφαρμόζει πουθενά, μήτε που χωρίς αυτήν θα λειτουργεί το μηχάνημα. Και ο ίδιος ο ποιητής, εάν κληθεί να δοκιμάσει, θ’ αποτύχει. Τον ακολουθούν οι προθέσεις του, που, αυτές, ενόσω ακόμη έγραφε, τον είχαν εγκαταλείψει χωρίς να το καταλάβει, για ν’ αφήσουν τη θέση τους σε άλλες, δοσμένες άγνωστο από πού και κλειδωμένες μέσα στο τελικό αποτέλεσμα, με μιαν ευλογοφάνεια που κάνει και τον ίδιον να απορεί. Την αδεξιότητά του, που εντούτοις ευστόχησε, δεν μπορεί παρά να την δικαιολογήσει με κάποιο ψέμα. Εκ των υστέρων, όλοι οι ποιητές, εξηγώντας τα ποιήματά τους, λένε ψέματα.

…….Η ποίηση μοιάζει-και ωστόσο δεν είναι καθόλου-παιχνίδι. Βέβαια, και στο παιχνίδι ο άνθρωπος αυτοσυγκεντρώνεται. Αλλά με έναν τρόπο που να αποξεχνιέται κιόλας μέσα του. Απεναντίας, στην ποίηση συγκεντρώνεται στο βάθος του «είναι-εκεί». Κερδίζει τη γαλήνη. Όχι καθόλου την απατηλή γαλήνη της απραξίας και του «κενού από κάθε στοχασμό», αλλά την άλλη, την απέραντη, που μέσα της όλες οι ενέργειες και όλες οι συσχετίσεις δραστηριοποιούνται. Η ποίηση ξυπνά και προκαλεί την εμφάνιση του εξωπραγματικού, του ονείρου, αντικρύ στη θορυβώδη δραστηριότητα που τον ξεγελάει και τον κάνει να πιστεύει ότι ζει το πραγματικό….

….Αλλά, τέλος πάντων, ο ποιητής ποιος είναι; Πού ανήκει; Ποια είναι η ταυτότητά του;

Ο ποιητής αντλεί ζωή από τους άλλους και τη διοχετεύει πάλι στους άλλους». (Απόσπασμα από το «ΕΝ ΛΕΥΚΩ» του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ)

Ήταν όλοι εκεί. Καλοί συνάδελφοι, παληοί συναγωνιστές, η αγαπημένη οικογένεια, η θεία, ο αδελφός, ο ανηψιός, φίλοι καρδιακοί και φίλοι που είχα να τους δω δεκαετίες, άνθρωποι που μόλις γνώρισα αλλά ήταν σαν να τους ήξερα από παληά. Δεν ήταν πολλοί. Ήταν όμως όσοι ήθελα να βρίσκονται σ’ αυτό το πρώτο μου ποιητικό ταξίδι, αγκαλιάζοντας το λίκνο της ψυχής της «Τριγωνομετρίας της Θάλασσας». Και έχουν ονόματα.

Ήταν η Φανή, ο Νίκος, ο Γιάννης, η Αννέτα. Ήταν η Τιτίκα, ο Λεωνίδας, η Ντόρα. Ήταν ο Φώτης. Ήταν η Μυρτώ, ο Νεοκλής, ο Τζιμάκος. Ήταν η Μάρω. Ήταν η Φαίδρα. Ήταν η Μίκα και η Μαρία. Και άλλοι που θα με συγχωρήσουν αν ξέχασα τα ονόματά τους.

Στη μέση ήταν η αγάπη που φώτιζε την αίθουσα της ΕΣΗΕΑ έτσι όπως ξέρει να φωτίζει τα πρωϊνά και τα βράδια τους ανθρώπους της πόλης. Οποτεδήποτε κι οπουδήποτε την καλούν, είναι παρούσα.

Και απάνω στο έδρανο, η Αλεξία, ο Γιάννης, η Αννέτα, ο κύριος Μπούρας, η Εύα (εκτός προγράμματος αλλά εντός ουσίας), η Μαρία, η Χαρά, ενώ κάτω η ακούραστη Δάφνη να τραβάει φωτογραφίες και βίντεο.

Κι εγώ , που ονομάστηκα ποιήτρια, χωρίς να ξέρω πώς κι από πού…

Ο καθένας τους έβαλε ένα διαμάντι με το λόγο του, χτίζοντας μέσα μου τον κόσμο στον οποίον ανήκω, τον κόσμο όπου ανήκα από παλιά, που τον ανακαλύπτω πάλι.

Ήταν μια βραδιά με συναισθήματα ανείπωτα που δεν περιγράφονται με λόγια.

Τους ευγνωμονώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Και τους υπόσχομαι ότι μετά από αυτή την αγκαλιά που μου χάρισαν το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου 2022, θα ξανασυναντηθούμε σύντομα, σε πολλά τέτοια ταξίδια.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΜΗΣΑΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ-και ιδιαίτερα τους εκδότες μου του «Ατρειδών Κύκλος» που μόχθησαν για να πραγματοποιηθεί αυτό το θαύμα. 

Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΗΣ ΑΛΚΜΗΝΗΣ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ. ΕΣΗΕΑ - JUADN

"Η δημοσίευση είναι η πηγή της δικαιοσύνης" Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ

Φωτο: Από την προχθεσινή πολύ συγκινητική παρουσίαση του βιβλίου "Η Τριγωνομετρία της Θάλασσας" της Αλκμήνης Ψιλοπούλου Αλκμήνη Ψιλοπούλουστην ΕΣΗΕΑ.

Η Δημοσιογράφος & Συγγραφέας Αλκμήνη Ψιλοπούλου με τον Ποιητή-Κριτικό Dr Κωνσταντίνο Μπούρα Konstantinos Bouras(Ομιλητής), την Δημοσιογράφο Αννέτα Καββαδία Anneta Kavadia(Ομιλήτρια), την Δημοσιογράφο Υγείας Εύα Ντελιδάκη Eva Delidaki(Παρέμβαση- Απαγγελία ποιήματος Ι ΤΣΙΝΓΚ), την Δημοσιογράφο Μαρία Κωνσταντοπούλου Maria Konstantopoulou (open tv - in.gr) (Συντονισμός), την Σκηνοθέτη Δάφνη Μαυροπούλου (Σκηνοθεσία Εκδήλωσης) Dafni Mauropoulouκαι τους ηθοποιούς Χαρά Νικολάου Xara Nikolaou(Απαγγελία ποιήματος Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ), Γιάννη Παπαθύμνιο Γιάννης Παπαθύμνιος (Απαγγελία ποιήματος ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ) και την Εκδότη-Ηθοποιό Αλεξία Πετροπούλου (Ομιλία-απαγγελία του ποιήματος ΚΙΡΚΗ).

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΕΚΛΕΙΨΗ

 

Την ώρα τούτη που το φεγγάρι

Δαγκώνει τον ήλιο, αργά-αργά

Σαν το λιοντάρι που τρώει το ελάφι…

Να βλέπεις δαγκωμένο τον ήλιο…

 

Εγώ ο Μέγας, ο Παντοκράτωρ,

Ο γαλβανισμένος με σκουριές

Και χρώματα

Με μέταλλα, μετεωρίτες και φλογισμένα σωματίδια,

Ο κουρασμένος από την κυριαρχία μου,

Αφήνομαι σε σένα, θηλυκή θεά.

Αφήνομαι να με καταβροχθίσεις

Μέσα στα βάθη σου και τις κοιλότητες

Που αιώνες τώρα οι άνθρωποι ύμνησαν

Χωρίς ποτέ να έχουν δει.

 

Η παραλία

περιμένει.

Τα ζώα και τα πουλιά

Σωπαίνουν.

Η άμμος τρέμει

Σε κάθε πέλμα που την ακουμπά.

Η θάλασσα μοιάζει με λεχώνα.

Μύθοι και θρύλοι και προφήτες εκτινάσσονται στον αέρα

Μαζί με τα θαλασσοπούλια

Που πετούν τώρα χαμηλά

Και υποκλίνονται σ’ ένα κάλεσμα.

Η γη έχει γίνει μια μεταλλική μπάλα

Βαριά, χωρίς ανάσα,

Τυλιγμένη από έναν ουρανό

Σα νεκρό.

 

Το φεγγάρι δαγκώνει τον ήλιο.

Αργά η θηλυκή θεότητα πλησιάζει

βυθίζοντας τον Κυρίαρχο μέσα στο μαύρο στόμα της .

Η σιωπή αρχίζει να τρέμει από φόβο

Αρχίζει να ψιθυρίζει δυνατά, βαθιά,

Μέσα απ’ τη μήτρα.

Η μητέρα απλώνει τα χέρια

Για να χωθούμε στη σπηλιά της.

Μισοδαγκωμένο ροδάκινο χωρίς κουκούτσι

Είναι τώρα ο ήλιος

Χωρίς ακτίνες.

Μόνο μ’ ένα φωτεινό λυπημένο χαμόγελο που σέρνει τη σκιά του

Στις πλάτες των σοφών.

Δεν έχει αέρα κι ανάσα πουθενά

Όλα έχουν γίνει υδράργυρος

Πηχτή μάζα από  φως

Ένα λιωμένο μέταλλο που καίει

μέσα στην απόκοσμη χύτρα του Μεγάλου Αλχημιστή.

 

Τώρα η Σελήνη έχει απλώσει το σκοτάδι της

Περπατάει με τη στρογγυλή της κοιλιά πάνω στον ήλιο

Περπατάει πάνω στη φωτιά,

ο ήλιος έχει γίνει μισοφέγγαρο.

Οι ρόλοι αλλάζουν,

Ο κόσμος αναποδογυρίζει.

Ο άνεμος ξυπνάει από απορία

Κι αρχίζει να σαλεύει.

Η θάλασσα κινεί τα πέπλα της

Σημαδεύοντας έναν αργόσυρτο χορό

Το χορό της ζωής, της γέννησης και του θανάτου.

Όλα τα στοιχεία γεμίζουν

Από κάποιο αόρατο χέρι.

Κύματα έρχονται, φουσκώνουν

Και σκάζουν πάνω στον τρόμο

Που αντικρίζει με δέος

Τα δύο κοσμικά θηρία να κάνουν έρωτα.

Όλα τώρα είναι ανάποδα.

 

«Μέσα στο μαύρο μικρό δωμάτιο του σύμπαντος

Εγώ  η Σελήνη, ασήμαντη, αποδιωγμένη πεντάρα,

Αγοράζω μια χρυσή λίρα έναντι της δύναμης που έχουν ξεχάσει πως κατέχω.

Εγώ, η μικρή ασήμαντη ασημένια κουκλίτσα,

Τώρα σε έχω αιχμαλωτίσει Μεγάλε θεέ

Που σκύβεις ταπεινά το κεφάλι για να υποκλιθείς μπροστά στη μικρότητά μου

Μπροστά στο σπηλαιώδες στόμα μου

Το γεμάτο σεξ, μυστήριο και ψυχρό πυρ.

Σε έχω ρουφήξει τώρα,

Σε έχω φάει σαν ένα ώριμο ζουμερό ροδάκινο.

Και οι άνθρωποι, γεμάτοι ταραχή και συγκίνηση,

Απορούν, εκστασιάζονται, αναρωτιούνται και θυμώνουν,

Πώς εγώ, μια τόσο μικρή  κι ανόητη μούσα,

Μπόρεσα να ρουφήξω μέσα μου τόσο φως

Και να νικήσω το Μεγάλο Πυρ

Με το απόμερο σκοτάδι μου.

Εσείς που βλέπετε τώρα

Αυτό που ονομάζετε έκλειψη,

Ταπεινωθείτε.

Το μικρό γίνεται μεγάλο κάποτε

Και το θηλυκό νικάει το αρσενικό.

ΑΛΚΜΗΝΗ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...