της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
Στην παρουσίαση του βιβλίου μου η «Τριγωνομετρία της Θάλασσας», ήταν έκπληξη η
παρουσία του Φώτη Κουβέλη, παλιού φίλου και συναγωνιστή, γνωστού από την
πολιτική του δράση ως βουλευτή, Υπουργού και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ.
Άνθρωπος σεμνός, μετρημένος, ευγενικός, ήπιων τόνων,
από τους λίγους πολιτικούς με τέτοια ποιότητα, ο Φώτης Κουβέλης ρωτήθηκε από τη
φίλη Τιτίκα Σαράτση, ποια νομίζει πως είναι η σχέση ποίησης και πολιτικής.
«Ένας πολιτικός έλεγε ότι εμείς, οι πολιτικοί, δεν
είμαστε λαπάδες σαν τους ποιητές. Εγώ είμαι γνωστός ως πολιτικός, όμως αυτό που
δεν είναι γνωστό είναι ότι έχω κι εγώ γράψει ποιήματα, τα οποία έχουν εκδοθεί
από το Θεμέλιο». Και στη συνέχεια, αλλά και στην επικοινωνία που είχαμε μετά
την παρουσίαση, ανέφερε ότι κατά τη γνώμη του, η ποίηση είναι κι αυτή πολιτική,
με την ευρεία έννοια.
Με τον Φώτη Κουβέλη είμασταν μαζί στο ΚΚΕεσ. και στην
ΕΑΡ, δηλαδή στην Ανανεωτική Αριστερά της μεταπολίτευσης. Υπήρχε αμοιβαία
συμπάθεια και εκτίμηση, αλλά φυσικά μας ένωναν και οι αξίες της Ανανεωτικής
Αριστεράς, αντιδογματικές και ανοιχτές σε δημιουργικές αλλαγές της κοινωνίας,
για έναν κόσμο πιο δίκαιο, με ελευθερία και δημοκρατία. Αυτά πιστεύαμε τότε,
και νομίζω ότι αυτές οι πεποιθήσεις μας δεν άλλαξαν ποτέ, παρά τα γυρίσματα των
καιρών και τις συγκυρίες που ακολούθησαν την μεταπολιτευτική περίοδο.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και μου ζήτησε τη
διεύθυνσή μου για να μου στείλει την ποιητική του συλλογή.
Δέκα μέρες μετά, έλαβα το βιβλίο του, με τίτλο «Η
Συνθήκη των Λόγων» (εκδ. Θεμέλιο).
Διάβασα τα ποιήματά του και εξεπλάγην ευχάριστα. Γιατί με έναν λόγο απλό, ήρεμο και λιτό, εκφράζονταν στους στίχους του πυκνά νοήματα, κρύβοντας ή υπονοώντας υπαινιγμούς πολιτικής φύσεως. Γεγονός που επιβεβαίωσε την άποψή του, ότι η ποίηση είναι κι αυτή μια μορφή πολιτικής.
Μας λείπει τόσο πολύ η ποιότητα του πολιτισμού, οι
ανθρώπινες αξίες, τις οποίες υπηρετήσαμε στα νιάτα μας, μας λείπει τόσο μια
χαραμάδα πολιτισμού μέσα στο σκοτάδι που βιώνουμε στις μέρες μας, που κατά
κάποιον τρόπο δώσαμε μια μυστική υπόσχεση να συναντηθούμε ξανά, όχι μόνον εμείς
οι δύο αλλά και με άλλους αξιόλογους ανθρώπους που υπάρχουν αλλά είναι χαμένοι
μέσα στον ορυμαγδό της παρακμής που σκιάζει τον 21ο αιώνα.
Δημοσιεύουμε μερικά δείγματα γραφής από τον Φώτη
Κουβέλη, τον ποιητή και πολιτικό, και ευχόμαστε να τον διαβάσουν κι άλλοι, και
να τον καταλάβουν…
Οι οπές
Άνοιξαν την πόρτα των ωρών
Και άφησαν σημάδια ζωντανά
Γλυκιές οσμές και ήχους καθαρούς.
Με τους περαστικούς μοιράστηκαν
Τα μυστικά τους.
Τις οπές του απέναντι τοίχου
Κοιτούσαν και έψαυαν.
Το στείρο σύννεφο
Καινούρια ονόματα κατέφθασαν
Με ακατάληπτο συλλαβισμό.
Το στείρο σύννεφο έφερναν.
Σκουριά μεγάλωνε στα σωθικά του
Και η λάσπη του απειλούσε τους ανθούς.
Επίμονα το τεμαχίζουν άλλοι
Και το αδειάζουν στο κενό.
Όρθιοι λάμνουν με τις ανάσες του χρόνου.
Το ρήμα
Δεν ήθελαν οι λέξεις
Να απειλούν τη μνήμη τους.
Το ρήμα ήθελαν να φεύγει
Και να τραγουδά τα χρόνια.
Στο ανοιγμένο ρήγμα βρέθηκαν
Μα ακούνε τους σφυγμούς.
Αιώρα
Ευπρεπής θρήνος
Κατέθλιβε τα πλήθη.
Ίσως η πλάνη να είναι αιώνια αιώρα
Που απειλεί τον ορθόδοξο λόγο.
Χέρια δοκιμάζουν τη δύναμη
Στο κορμί που μένει ζωντανό.
Να φθάσουμε
Πιο πέρα έκραζε ο αετός
Θαλασσινά και στεριανά θηράματα.
Χιλιάδες χρόνια συναντήθηκαν
Και ιστορούσαν την ακήδευτη μάνα.
Πρέπει να φθάσουμε στο πέρασμα.
Εκεί μας περιμένουν οι φωνές
Που παραγγείλαμε
Και οι παρελάσεις που ετοίμασαν
Οι φύλακες.
Πρέπει να φθάσουμε γυμνοί και έτοιμοι.
Η επιλογή
Ποιο νόημα σωστό να δώσεις
Στα λάφυρα της χθεσινής ημέρας.
Ανάξιος ο ήχος των σειρήνων
Που θέλουν να ορίσουν τη ζωή με απειλές.
Το φως περνάει αδέσποτο
Από το άνοιγμα της γκρεμισμένης πόρτας.
Εμείς γκρεμίσαμε την πόρτα
Με γνώση σπάσαμε τις κλειδαριές
Και κάψαμε το κάσωμα.
Η επιλογή μας ήταν ένδοξη.
Ο κύκλος
Δεν φτάνει ο κύκλος για να κλείσει.
Σκοντάφτει αμήχανος
Στο οχυρό του νέφους.
Είναι πιο δίκαιο να μείνει το κενό
Και να θυμίζει τους καιρούς.
Να χάσκει ο κύκλος
Για να χωρέσει ο χρόνος.
