(από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Ταξίδια στην άσφαλτο")
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
Ποδοσφαιρόφιλοι
Μπανιστιρτζήδες
Πουτάνες
και χαμίνια
Είναι η
αυριανή εξουσία, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Το
αστυνομικό τμήμα δεν κατοικοεδρεύει πια δίπλα στο σπιτάκι μας.
Μέσα
στην άσπρη μας περιβολή
Απαντάμε
στα ουρλιαχτά του μικρομεσαίου τονίζοντας
Πως
αυτός ο κόσμος δεν έγινε για μας
Ότι δε
μας τρομάζει τίποτα πια
Ότι
τίποτα το θαυμαστό δεν πρόκειται να συμβεί.
Ότι
βρισκόμαστε ήδη πολύ μακριά
Στη Νέα
Πέργαμο ίσως ή στο Τιμπουκτού
-Θεός φυλάξει,
λένε οι μανούλες μας το βράδυ.
Κι όμως.
Ούτε δάκρυα ούτε παιδιά
Ούτε
παράπονα κάτω από δέντρα.
Τα
μπαράκια έγιναν γαλαρίες για τυφλοπόντικες.
Οι
ταβέρνες κοιμήθηκαν μέσα στο ξινισμένο κρασί τους.
Περάσαμε
όλοι μας στον Τροπικό του Καρκίνου.
Μετράμε
φωνές
Κουράστηκαν
τα χέρια μας να ψάχνουν
Λύσεις
για τραυματίες.
Η πόλη
είναι
μια μήτρα που συνεχώς αιμορραγεί.
-και
ψιθυρίζει, δεν θέλω να ξαναγίνω έμβρυο.
Ας
αδειάσουνε πάνω μας
Ό,τι
σκουπίδια έχουνε
Αλλά ας
πεθάνουν κάποτε.
Να πω
«είναι εφιάλτης»
Και να
ξυπνήσω
Μέσα στα
μάτια των φίλων
Των
αγαπημένων
Που θα
με σκεπάζουν
Και θα
τους έχουνε σκοτώσει.
Κι όμως
Κάτι
μαχαιριές από τα λόγια τους
Παραμονεύουν
ακόμη, σε κάθε γωνιά.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΝ
Κάθε μέρα κατασκοπεύεις την πόλη.
Ακούς
και τη μικρότερη ανάσα της.
Τα
βράδια σα βαμπίρ σημειώνεις σε τούτο το χαρτί
τα
βήματα των ανθρώπων της που ανελέητα μάζεψε
ένας
συλλέκτης σαλιγκαριών.
Υπερίπτασαι
στις στέγες των σπιτιών
και το
κορμί σου γίνεται όλο και πιο διάφανο,
αερικό,
κουνούπι, σελοφάν, υποατομικό σωματίδιο.
Τραγουδάς
διαστημικές παρτιτούρες
γίνεσαι
χορδή, ανέγγιχτη σιωπηλή παρουσία,
κοιτώντας
τον ανδριάντα σου που δείχνει αλύπητα με τεντωμένο δάχτυλο: Εκεί!
Ένα
σοκάκι λαβυρινθώδες, που φυσικά δεν είσαι εσύ
μα που
όλοι σε ονοματίζουν
σε κάποιον τοίχο όπου πεισματικά κρύβεσαι…
Ποιός
δίνει σημασία στα παιδιά
στα από
εύθραυστο γυαλί, γίνονται κομματάκια
από
αγάπη και μίσος, από αισθήματα κατανόησης που δεν ζήτησαν
μόνο ένα
πάρκο ζήτησαν να παίξουν
ελεύθερα.
Είσαι το
παιδί του μπετόν
Με φωνή
βραχνή και με χέρια τετράγωνα.
Είσαι το
παιδί
Της
νυχτερινής απομόνωσης
Με
χιλιάδες τσιγάρα αντί για παιδιά
Στα
σπλάχνα σου.
Είσαι το
παιδί που κρυφοκοιτάζει τους ξένους
Πίσω από
γρίλιες και παράθυρα.
Είσαι το
παιδί που πατάς την άσφαλτο
Και τη
ρουφάει το πόδι σου
Σα
νεράκι σε γλάστρα.
Είσαι το
παιδί του τετράγωνου
Απ’ όπου
ξέφυγαν αυτές οι λέξεις
Και η
λύπη.
Είσαι αυτό
Που
μόλις σταματάει
Πεθαίνουμε.
Είσαι η
ποίηση
Με ή
χωρίς λόγια
Ο ρυθμός
στις φλέβες μας
Που
κυλάει
Χωρίς να
το ξέρουμε
Η παύση
που δίνει το μέτρο σου.
Είσαι το
μπαρ
Όπου
πριν λίγο θέλαμε να πεθάνουμε
Πνιγμένοι
μέσα σε εκατό χιλιάδες ποτήρια γέλιου
Ένα
ερωτηματικό
Σε
χιλιάδες τόνους.
