Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα επίκαιρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα επίκαιρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
5/08/20
*Ζούμε σε παράξενους καιρούς. Βρισκόμαστε στη μέση ενός
κυκλώνα αλλαγών, και όπως είναι γνωστό, αυτός που βρίσκεται στο κέντρο των
κυκλώνων βιώνει μιαν αφύσικη ηρεμία και νηνεμία και δεν γνωρίζει τι γίνεται
παραέξω.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον κόσμο του COVID 19.
Ο φόβος θανάτου από την πανδημία είναι μια φυσική
αντίδραση καθώς το ένστικτο της επιβίωσης είναι ακόμη ζωντανό και αποτελεί το
όπλο επιβολής της ζωής. Ωστόσο, έχει κανένας την εντύπωση πως η ίδια η
πανδημία, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για τα κράτη και τις εξουσίες να
επιβάλλουν αλλαγές στο σύστημα, στον τρόπο διακυβέρνησης, στις κοινωνίες, στον
τρόπο ζωής και στις συνήθειες των ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα. (*πίνακες, Κώστας Καταγάς)
4/01/20
ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ: Ντάνιελ Ντεφόου, Αλμπέρ Καμύ: Τι έγραψαν για τις ιστορικές πανδημίες (Ι)
Η αλήθεια είναι ότι νομίζουμε πως δεν είχαμε ξαναζήσει
ποτέ κάτι τέτοιο. Και πράγματι, αυτή είναι η αλήθεια. Είναι όμως η μισή
αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι εμείς δεν
είχαμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Κάποιοι άλλοι, σε έναν διαφορετικό χωρόχρονο το
είχαν ξαναζήσει. Η ιστορική μνήμη είναι κατά κάποιον τρόπο κάποιου είδους
παρηγοριά. Διότι μαθαίνουμε πως παλιότερα, οι πανδημίες είχαν εκατόμβες νεκρών.
Και συνειδητοποιούμε πως αν δεν υπήρχαν τα φάρμακα, τα εμβόλια και η επιστήμη
της υγείας, ίσως δεν θα είχε επιβιώσει ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.
«Πεθαίνουν οι άνθρωποι, καλή μου», λέει ο χορός στην
Ηλέκτρα του Σοφοκλή, «όλοι γραμμένοι του θανάτου».
Σε τελική ανάλυση, ολόκληρη η λογοτεχνία και
γενικότερα η τέχνη, βασίζεται στα δύο κυρίαρχα στοιχεία της ζωής πάνω σ’ αυτό
τον πλανήτη: Τον έρωτα και το θάνατο. Και ίσως η τέχνη ολόκληρη, αλλά και ο
έρωτας, δεν είναι παρά ένα ξόρκι του θανάτου και ένας αγώνας για τη ζωή.
9/12/19
«Σε τούτα εδώ τα Μάρμαρα…»
Κατ’ αρχήν, η κοινή λογική λέει ότι
δεν ζητάς από τον κλέφτη να σου δανείσει τα κλεμμένα. Γιατί προφανώς με αυτό
τον τρόπο, είναι σαν να δέχεσαι ως δεδομένη την κλεψιά και να καταξιώνεις τον
κλέφτη. Και θα μπορούσε ο κλέφτης να σου ζητήσει και λύτρα για την επιστροφή
του απαχθέντος αντικειμένου, αν ήταν περισσότερο θρασύς… Αλλά φυσικά, δεν
υπάρχει καμία περίπτωση να φύγουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα από το Βρετανικό
Μουσείο, και ο λόγος είναι απλός: Ακόμα και ο δανεισμός δημιουργεί ένα προηγούμενο, «ένα πρώτο βήμα για την
διεκδίκηση της οριστικής επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα» κατά την ρήση του
ίδιου του κ. Μητσοτάκη.
Για εμένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1952. Σπούδασα Ιστορία - Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εργάστηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού ως αρχαιολόγος από το 1977 ως το 1983. Παράλληλα με την εργασία μου σπούδασα θέατρο στη Σχολή Ευγενίας Χατζήκου και συμμετείχα σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θεατρικών θιάσων.
Από το 1984 εργάστηκα ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες ΑΥΓΗ, ΠΡΩΤΗ, Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Το 1985 παίρνω το πρώτο δημοσιογραφικό βραβείο «Παύλου Παλαιολόγου» για το καλύτερο γυναικείο κείμενο. Αργότερα συνεργάστηκα με τα περιοδικά ΠΑΝΘΕΟΝ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗΛΕΡΑΜΑ, Mme Figaro, ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ, στα οποία είχα την ευθύνη της αρχισυνταξίας και την επιμέλεια του ελεύθερου ρεπορτάζ. Συνεργάστηκα επίσης ως ρεπόρτερ με την τηλεόραση του ΑΝΤ1 και με ραδιοφωνικούς σταθμούς (ΤΟP FM, 9.84 κ.α.). Κατά τη δημοσιογραφική μου καριέρα, ασχολήθηκα με την ελεύθερη έρευνα, πολιτιστικά, κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ.
Εργάστηκα ως συντάκτης πολιτικού ρεπορτάζ, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-(ΑΠΕ-ΜΠΕ). Έχω γράψει τα βιβλία «Ψάχνοντας για τη Μόνικα», «Η σκιά της άλλης» και «Μινώκερος», τα οποία εκδόθηκαν από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ. Έχω κάνει πολλές επιμέλειες βιβλίων.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια ζω μόνιμα στη Σύρο και συνεργάστηκα με την εφημερίδα «Ο ΛΟΓΟΣ των Κυκλάδων».