Περπατάς αμέριμνος, με άδειο το κεφάλι, χαζεύοντας όπως λένε, χάσκοντας,
κοιτάζοντας γύρω σου με το βλέμμα ενός παιδιού που όλα τα βλέπει καινούργια.
Ο χρόνος είναι σπλαχνικός μαζί σου και σε έχει
αφήσει αμέριμνο, επιτέλους, για πρώτη φορά, να μην σε κυνηγάει κανείς παρά
μόνον ο εαυτός σου, αυτός ο άπληστος κι αχόρταγος θηρευτής.
Γεμάτοι μονοπάτια οι τόποι όπου περιπλανιέσαι,
μικρά, μόλις που διακρίνονται και δεν ξέρεις πού σε οδηγούν, γιατί δεν είσαι
εσύ που κανονίζεις το σκοπό και το τέλος, μα εκείνα, οι κρυφές χωματένιες
ρυτίδες της γης γεμάτες χρώματα κι οσμές των εποχών, ζωντανές σε πείσμα των
καιρών που θανατώνουν τη φύση σου.
Εδώ που τώρα βαδίζεις, ήταν κάποτε ένα ρυάκι που
έβγαζε στη θάλασσα, τώρα γεμάτο ανοιξιάτικα λουλούδια που στρώνουν το χρυσό
χαλί της άνοιξης ανάμεσα σε ξερές καλαμιές και παλιά σκουριασμένα πηγάδια.
Και βγαίνεις στη θάλασσα που απλώνεται μπροστά σου
προκαλώντας σε να προσπεράσεις την επιθυμία σου να τη ρουφήξεις, ναι, να τη
ρουφήξεις, ολόκληρη τη θάλασσα. Και παίρνεις άλλο μονοπάτι που οδηγεί σε
απόκρημνους βράχους με βαθιές σπηλιές, απρόσιτες, ποιος ξέρει τι κρύβουν μέσα
στα σωθικά τους.
Ρίχνεις το βλέμμα σου σε μια ρωγμή, πηγαίνεις κοντύτερα προς
το γκρεμό, ακροπατώντας πάνω στο φόβο της πτώσης σου, και αντικρίζεις μια
σχισμή, μιαν ουλή ανάμεσα στα βράχια, όπου λάμπει θαλασσινό νερό, ίδιο γυναικείος κόλπος, μια
υγρή ασημένια υπόσχεση της ίδιας της ζωής και των θαυμάτων που την κατοικούν.
Παντού, όπου κι αν περπατήσεις, επιτρέποντας στο μυαλό και στο πνεύμα σου να
απελευθερωθούν από τα δεσμά της καθημερινής ανάγκης, ή της πλήξης που σε δέρνει
καμιά φορά με το βελούδινό της μαστίγιο, αφήνοντας να παρασυρθείς σε μιαν
απόκοσμη ανεμελιά που δεν σου ζητάει τίποτα απολύτως, εκτός από το να την
κρατήσεις σφιχτά έστω και για λίγο, θα βρεις αυτά τα μικρά παράξενα κρυμμένα
μυστικά.
Βράχια που κρέμονται κάτω από τα πόδια σου, και μια
κυρία που έχει πάρει το ίδιο με σένα μονοπάτι, σου λέει ότι εκείνα τα ανοιγμένα
τεράστια στόματα είναι σπηλιές όπου φώκιες μικρές τις κατοικούν, οι Φωκότρυπες
όπως τις λένε οι ντόπιοι. Και πως, ναι, έρχονται οι φώκιες μέσα στις θαλασσινές
σπηλιές , δικαιώνοντας τον ποιητή. «Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το
πέλαγος, και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές, και στις
φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει, τις νύχτες που κλαίν των ανθρώπων τα βάσανα».
Αλλού, στη μύτη του βράχου που αιωρείται πάνω από το
πέλαγος, στέκουν ακοίμητοι φρουροί δυο γλάροι, κοιτάζοντας με μάτια γυάλινα
αυτό που εσύ ποτέ δεν θα δεις. Ίσα που προλαβαίνεις να πλησιάσεις, να ανοίξεις
τον τηλεφακό στο τέρμα, να κεντράρεις και να κλικάρεις, απαθανατίζοντας τα
φτερωτά πλάσματα τη στιγμή που νυχοπατούν στη στεριά, μια σπάνια, θαυμαστή
στιγμή. Κι ύστερα από ένα δευτερόλεπτο απλώνουν τα φτερά κι εξαφανίζονται
ταξιδεύοντας σε άλλους τόπους και χρόνους. Κι εσύ μένεις σαν ζητιάνος με
απλωμένο χέρι, άδειο.
Γυρνάς πίσω με το βλέμμα άδειο, μόνο η ανάμνηση των
εικόνων έχει μείνει και κάποιες φωτογραφίες που τράβηξες στους μοναχικούς
περιπάτους σου. Αλλά γνωρίζεις πια ότι θα δεις πάλι μια μέρα, την επόμενη, τη
μεθεπόμενη, δεν έχει σημασία, μικρά κρυμμένα θαύματα, μακριά από το ανθρώπινο
βλέμμα, γιατί έτσι είναι αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας.
