Περπατάς αμέριμνος, με άδειο το κεφάλι, χαζεύοντας όπως λένε, χάσκοντας,
κοιτάζοντας γύρω σου με το βλέμμα ενός παιδιού που όλα τα βλέπει καινούργια.
Ο χρόνος είναι σπλαχνικός μαζί σου και σε έχει
αφήσει αμέριμνο, επιτέλους, για πρώτη φορά, να μην σε κυνηγάει κανείς παρά
μόνον ο εαυτός σου, αυτός ο άπληστος κι αχόρταγος θηρευτής.
Γεμάτοι μονοπάτια οι τόποι όπου περιπλανιέσαι,
μικρά, μόλις που διακρίνονται και δεν ξέρεις πού σε οδηγούν, γιατί δεν είσαι
εσύ που κανονίζεις το σκοπό και το τέλος, μα εκείνα, οι κρυφές χωματένιες
ρυτίδες της γης γεμάτες χρώματα κι οσμές των εποχών, ζωντανές σε πείσμα των
καιρών που θανατώνουν τη φύση σου.
