Τρία ποιήματα για τη Γάζα*

Από την νέα ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Ιδιαίτερη πατρίδα-Η επιστροφή (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ) 

Ανάμεσα σε δύο κόσμους (Γάζα)

Οράματα

Εικόνες

Από τότε

Από τώρα

Τι θα θυμόμαστε

Τι θα μας λείπει

Πόσα και ποιους θα ξεχάσουμε

Χτίζοντας έναν τοίχο με μαύρα πετραδάκια

Και τα παιδιά, ώ τα παιδιά

Με πυρετικά μάτια, με χείλια που στάζουν αίμα γλυκό

Πώς μας κοιτάζουν

Γνωρίζοντας ότι

Τα ποθούμε για δικά μας

Και τα παιδιά, μόνο τα παιδιά

Τα πλάσματα των λίγων ημερών

Ο αφρός των ερώτων και των ετών

Που ποθήσαμε και δεν αγγίξαμε

Και δεν αξιωθήκαμε να τα κρατήσουμε αγκαλιά

Από φόβο

Από την τρεμούλα των καιρών που θάρχονται

Χωρίς να τα βλέπουμε

Μόνο κάποιες εικόνες στην τηλεόραση

Πόσα νεκρά, ένα ματωμένο κουρέλι

Γαζώνει τα όνειρά μας τις νύχτες

Τα παιδιά, ώ τα παιδιά

Κρατήστε τα μακριά

Μην αρρωστήσουν

Μη σκοτωθούν στα σφαγεία του κόσμου

Κι αν είναι, ας πάρουνε εμάς αντί γι αυτά

Τα βρέφη, τα μωρά, αχ ας ζήσουν!

 

Η εποχή των τεράτων

Το κορίτσι έχωσε στην τσέπη του

Το χρόνο.

Το κορίτσι δεν ήταν πια κορίτσι

Μα αυτό ο χρόνος

Δεν το γνώριζε.

Οι στιγμές στάλαζαν μέσα στο ποτήρι

Και γίνονταν κρύσταλλοι αμετάκλητοι

Ένα καλειδοσκόπιο της τύχης

Να δείχνει κάπου

Οπουδήποτε.

Η εποχή των τεράτων ξεκίνησε

Την άκουγε το κορίτσι κάθε βράδυ

Να σέρνεται με θόρυβο στη λεωφόρο

μια σειρήνα

Ξεραίνοντας τα φύλλα των δέντρων

Που αγρυπνούσαν.

Μέσα στη ρυτίδα γούβιασε το παιδί

Τρομαγμένο από τις αμαρτίες του κόσμου

Αγναντεύοντας με μάτια γάτας

Το σκοτάδι που έμελλε να γεννήσει

 η γη των ανθρώπων.

Και τότε, είδε το σημάδι.

Ένας παλιός φίλος στο μπαράκι της Διδότου

Της έδειξε το δρόμο

Τη διασταύρωση όπου είχε χαθεί

Το κορίτσι, πριν γίνει γυναίκα

Και η γυναίκα είδε

την Παριζιάνα να της γνέφει απ’ τα παλιά

με τα χείλια σαν αίμα και τα μαλλιά του οψιδιανού λυτά

στους αέρηδες των καιρών

Ζωντανεύοντας μνήμες και ωραία φαντάσματα.

Κι έπειτα έγειρε η Γέρμα η άσπορη στον ώμο της

Και χαμογέλασε. Και πια δεν πονούσε.

Γιατί το παιδί δεν θα γεννιόταν

Στην εποχή των τεράτων.

(Αθήνα 29/9/2024)

Αποκάλυψη

Το σώμα της ψυχής

Αυτό που αιωρείται

Ανάμεσα σε εκατομμύρια κύτταρα, νευροδιαβιβαστές

Ενεργειακά αερόστατα

Άστατα

Αυτή η ψυχή

Που πολλοί λεν πως δεν υπάρχει,

Το σώμα των αγγέλων που ονοματίζονται

Εκατοντάδες,

Αυτών που είναι πάνω στους αιθέρες

Κι εκείνων που πατούν εδώ

Στη γη

Με χνάρια των δακτύλων τους

Στο χώμα της βροχής

Και των άλλων που κατοικούν στα έγκατα

Με τα φυσερά τους ανάβοντας τις φωτιές των ηφαιστείων

Περιμένουν το σύνθημα.

Του Άη Γιώργη τη λόγχη που χρυσίζει στον ήλιο

Γεμάτη διαμάντια

Δάκρυα

Αιμάτινα χαράγματα

Αυτήν που ζωντανεύει στο φως του λύκου

Περιμένοντας

Με υπομονή

Ώρες

Μέρες

Χρόνια

Αιώνες

Να ξετρυπώσει το τέρας απ’ τη λόχμη του.

Και τότε η λόγχη

Θα ενωθεί με του Δία τους κεραυνούς

Και θα μαζευτούν στην αποκάλυψη οι άγγελοι

Οι ψυχές οι ανύπαρκτες σε κύκλο

Γύρω απ’ τον Άη Γιώργη

Να τον δουν

Ασπέροντα

Να χτυπάει το τέρας

Ανάμεσα στα μάτια

Ενώ το άσπρο του άλογο θα κυματίζει τις οπλές του στον αέρα.

Και τότε μια φωνή θα φτάσει στους αιθέρες

Η φωνή των παιδιών που δεν πρόλαβαν να δουν το φως

Και η βροντή του λόγου του φωτός που θα πει

Το τέρας σκοτώθηκε, η εποχή των τεράτων τελειώνει

Η ζωγραφιά της εκκλησιάς τ’ Άη Γιώργη

Ζωντανεύει.

Και το αίμα των αθώων

Θα σηκωθεί απ’ το κρεβάτι της ιστορίας
και θα μιλήσει.

(9/10/2024)

 

Διαβάστε περισσότερα...

Του βυθού*

*(ποίημα από την νέα ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Ιδιαίτερη πατρίδα"-εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)

Η Σύρος. Η δεύτερη πατρίδα μου. Έζησα σ΄ αυτό το  νησάκι του Αιγαίου δέκα ολόκληρα χρόνια. Χρόνια όμορφα, δημιουργικά, ευτυχισμένη ανάμεσα σε ανθρώπους καλούς, ευγενικούς, φιλόξενους. Και κάποια στιγμή, ο κύκλος έκλεισε. Και έφυγα για να γυρίσω στην Ιδιαίτερη Πατρίδα μου. Στα Εξάρχεια, στην πρωτεύουσα.

Και ιδού, η μετοίκηση αυτή, γέννησε το βιβλίο με την νέα ποιητική μου συλλογή, με τίτλο "Ιδιαίτερη Πατρίδα" (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ).

Όμως, ποτέ δεν  ξέχασα την Σύρο. Και πάντα είχα στο μυαλό μου να ξαναγυρίσω, έστω και για λίγο, να γευτώ ξανά την θαλασσινή αρμύρα, την αύρα που ποτέ δεν κοιμάται, τα ηλιοβασιλέματα και την πανσέληνο που φώτιζαν τη ζωή μου.

Και ήρθε η ώρα να επιστρέψω, αγκαλιά με το βιβλίο μου, για να το συστήσω στους αγαπημένους μου συριανούς και να επιβεβαιώσω πως δεν τους έχω ξεχάσει.

Το ποίημα που ακολουθεί από το βιβλίο μου, είναι αφιερωμένο σ' αυτή τη δεύτερη πατρίδα μου, και θα το παρουσιάσω στις 7/5/2025, στις 7μμ. στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Κυκλάδων. Σας περιμένω όλους εκεί. Η παρουσία σας θα με τιμήσει.

 

Του βυθού

Προχθές περπάτησα στον ασημένιο δρόμο της Σελήνης

Γυμνή, ανάλαφρη, φωσφορίζουσα

Ανασαίνοντας τον παφλασμό του κύματος.

Διάφανη, μιά μέδουσα που πλέει

Στα σκοτάδια του βυθού, στις αποικίες της γέλης

Μάτια από νερό κι αλάτι καμωμένα.

Έμβρυα μέσα στη μεγάλη μήτρα που μας γέννησε

Χωρίς σκέψεις, χωρίς σώματα πετώντας, 

Ένα αερόστατο

ακροβατώντας στα υγρά χείλη της νύχτας

Κι έπειτα

αποκοιμηθήκαμε μέσα στο αιώνιο σύμπαν.

Τίποτα, 

κανένας ήχος να μας ξυπνήσει.

Ο μικρός αφρός αφουγκράζεται πίσω

από τον ήχο της σιωπής

το μεγάλο φλουρί που φέγγει στο στερέωμα.

Κι έπειτα

αποκοιμηθήκαμε μέσα σ' ένα όνειρο υγρό, σκοτεινό,

Του βυθού.

Τα βράχια μας πλησίαζαν κι έπειτα αποτραβιόνταν πίσω

από χαίτες ξέπλεκες, παλλόμενες, μαύρες θαλασσινών αλόγων.

Κέλητες, επιβήτορες, ψάρια διάφανα, σκιές, 

φαντάσματα ήχων να τριγυρνούν γύρω μας.

Θαλάσσιες χελώνες μέσα στην ομίχλη πετώντας προς ένα νησάκι

αδιάφορες

πετώντας προς έναν τόπο προς έναν σκοπό

που μόνο αυτές γνωρίζουν. Τον βυθό.

Διαβάστε περισσότερα...

Το μαγικό παιχνίδι της ποίησης

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Τι είναι λοιπόν η ποίηση; Αναρωτιούνται πολλοί. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Λένε ειρωνικά όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι. Και οι ποιητές οι ίδιοι, ακόμα και μεγάλοι, τεράστιοι, ιερά τέρατα, λοιδωρήθηκαν ανά τους αιώνες. Ότι είναι τεμπέληδες, ότι αερολογούν, ότι παραλογίζονται, ότι είναι «ποιητές του Σαββατοκύριακου» (όπως είπαν για τον Ελύτη), ότι είναι ασυνάρτητοι (για τους σουρεαλιστές) κλπ. κλπ.

Επανερχόμαστε λοιπόν στο πρώτο κρίσιμο ερώτημα. Τι είναι η ποίηση. Κατά την άποψή μου, είναι μια ουρανοκατέβατη σκέψη, ιδέα, λέξη, σχεδόν μεταφυσική, όταν κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν έξω από την τρέχουσα πραγματικότητα και πηγαίνουν σε μια σφαίρα όπου υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα-στη σφαίρα του νου, που φτιάχνει μια δικιά του διαφορετική πραγματικότητα.

Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι ποιητές αεροβατούν, ότι είναι αιθεροβάμονες…όμως στην πραγματικότητα, εργάζονται. Γιατί εισέρχονται σε έναν άλλο κόσμο που υπάρχει μέσα στον κόσμο μας.Είναι «η σφαίρα του αοράτου» όπως έχει πει εύστοχα ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Ωστόσο η ποίηση μπορεί να είναι κάτι πολύ πιο απλό: Ένα μαγικό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που αναπαράγει με λέξεις την αθωότητα, την απλότητα και την ομορφιά του κόσμου ενός παιδιού. Του παιδιού που δεν καταλαβαίνουμε, γιατί ζει στον δικό του μαγικό κόσμο.

Έτσι λοιπόν, όσοι διαβάζουν ποίηση, θα πρέπει να σταματήσουν να προσπαθούν να εξηγήσουν «τι θέλει να πει ο ποιητής». Ο ποιητής δεν θέλει να πει τίποτα που να έχει σχέση με τη λογική σκέψη ή με την πραγματικότητα. Απλά, ο αναγνώστης της ποίησης πρέπει να αφήσει το ποίημα να μπει μέσα του, διαβάζοντάς το, ακούγοντας το ρυθμό και τη μουσική του, βλέποντας με τα μάτια του νου τις εικόνες που σχηματίζουν οι λέξεις και οι φράσεις και να αφεθεί στη μαγεία του. Να νιώσει με τις αισθήσεις του το ποίημα.

Αυτές τις σκέψεις έκανα μετά την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου ποίησης, «Ιδιαίτερη Πατρίδα» (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ). Ήταν για μένα μια μαγική βραδιά, γεμάτη ζεστασιά μαζί με φίλους παλιούς, φίλους καινούργιους, και ανθρώπους αγαπημένους που ήρθαν και άκουσαν και βιώσαν μαζί μου την μέθη του δημιουργού.

Και τώρα, σκέφτηκα να παίξουμε το μαγικό παιχνίδι της ποίησης. Καθένας από όσους συμμετείχαν σε εκείνη τη βραδιά, ας διαλέξει ένα ποίημα από την «Ιδιαίτερη Πατρίδα», και ας πει γιατί το διάλεξε και τι συναίσθημα του δημιουργεί. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα βγει από αυτό το πείραμα. Δεν νομίζετε;

(στείλτε τον τίτλο του ποιήματος που επιλέξατε μαζί με το γιατί το διαλέξατε και τα συναισθήματα που σας δημιουργεί. Το αποτέλεσμα θα δημοσιευτεί στο blog ieraterata.blogspot.com. Σας ευχαριστώ πολύ)

 

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Διονύσιος Σολωμός και η φαντασιακή Ελλάδα.

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Το Μεσολόγγι- Η γλώσσα- Αποσπάσματα από την εισαγωγή του Κωστή Παλαμά στα «Άπαντα» Διονυσίου Σολωμού*

«Κλείσε μέσα ‘ς την ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθής μέσα σου να λαχταρίζη κάθε είδος μεγαλείου». Ο ποιητής… μήτε που ξεχωρίζει την εθνικήν ιδέα από την ιδέα τη γλωσσική. Δεν έχω τίποτε άλλο ς’ το νου μου, λέγει ο ποιητής, «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».*

Καθώς ανοίγω για χιλιοστή φορά το βιβλίο της ζωής μου, με έντονα τα ίχνη του χρόνου στο σώμα του, το φθαρμένο δερματόδετο εξώφυλλο, που αντέχει ακόμη παρόλα αυτά, τις σκισμένες και ξανακολλημένες σελίδες, την υπογραφή της γιαγιάς μου «Αλκμήνη Ν. Αντωνοπούλου», και της θείας μου «Μυρτώ Αντωνοπούλου 1947», αντικρύζω τον λατρεμένο μας Διονύσιο Σολωμό. Χώνομαι μέσα στο νοητό του σώμα το χάρτινο, το γεμάτο φως και πνεύμα, μεταφυσικό σχεδόν… και συλλογίζομαι πώς, τότε, που έγραφε τον «Ύμνο στην Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», έβλεπε την ιδιαίτερη πατρίδα του, μια φαντασιακή Ελλάδα, μέσα από τον ρομαντισμό του ιταλικού αναγεννησιακού πολιτισμού όπου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της νιότης του πριν τον επαναπατρισμό του.

Και διαβάζω μια στροφή από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» για πολλοστή φορά, που πάντα με κάνουν να τρέμω από συγκίνηση:

«Το χάραμα επήρα

Του ήλιου το δρόμο

Κρεμώντας τη λύρα

Τη δίκαιη στον ώμο,

Κι απ’ όπου χαράζει

Ως όπου βυθά,

Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» (σχεδίασμα Α΄)

Και προσπαθώ να τον φανταστώ σήμερα, τι θα έβλεπε, πώς θα ένιωθε, τι θα σκεφτόταν. Αλλά και πώς θα έγραφε. Στη σημερινή Ελλάδα, την άγλωσση, κακομαθημένη, βολεμένη με τη φτήνια και την υποκουλτούρα. Την χορτασμένη από υλικά αγαθά, όπου η διαφθορά ανθεί, την τόσο πεινασμένη στην ψυχή και στο πνεύμα, την τόσο στερημένη από λαχτάρα μεγαλείου.

Βρισκόμαστε μέσα στο απλωμένο δίχτυ του διαδικτύου.  Μέσα στις κόγχες και τις λακκούβες του. Μέσα στη σπηλιά μας. Πού και πού, βγαίνουμε από τη σπηλιά, βλέπουμε με τα τηλεοπτικά μας μάτια ένα άλλο Μισολόγγι, εκεί στη Γάζα. Μα είναι τόσο μακριά! Αχ, ας ήταν στην απέναντι ακτή, όπως το Μισολόγγι του Σολωμού! Βλέπουμε κάπως πιο κοντά τα Τέμπη, το μακελειό, το εθνικό έγκλημα,  το κουκούλωμα και τον ενταφιασμό των νεκρών κάτω από σωρούς μπάζα, κι ακούμε τους γονείς. Και δακρύζουμε.

Μα ο Σολωμός δεν εδάκρυζε μόνον. Ήταν εκεί με ολόκληρο το σώμα του. Και άκουγε, και φαντασιωνόταν την Ελλάδα του μεγαλείου, εκείνην που εμείς απωλέσαμε.

… «Το Μισολόγγι! Του ηρωϊκού αποκλεισμού του η αγωνία αντιχτυπάει ‘ς το λαό της Ζακύνθου. Οι αντίλαλοι των κανονιών, από τα Μεσολογγίτικα ρήχη, ως εκεί φτάνουν. Από τα γυναικόπαιδα των Μισολογγιτών, «θλιμμέν’ απομεινάρια της φυγής και του χαμού», γεμάτοι οι δρόμοι και τα καντούνια της χώρας. Ο ποιητής σε μια πεζογραφική σελίδα του, περισωσμένη απάντεχα, εμπνέει και ‘ς εμάς τη συγκίνηση που του γεννούσανε τότε τα πρόσωπα και τα τριγυρίσματα εκείνα. Σε μια εξοχή της Ζακύνθου, προς το μεσημέρι, με το άκουσμα των κανονιών, ο ποιητής πρόβαλεν από το σπίτι του και ‘ς ένα λόφο ανέβηκε, και τα χέρια ύψωσε και δυνατά φώναξε: ‘Βάστα καημένο Μισολόγγι, βάστα!’. Κι έκλαιγε. Κι ένα βράδυ αστρόφεγγο, ς’ τη ρίζα μιας ελιάς καθισμένος, έκοβε την πολύωρη σιωπή του για να ειπεί του δούλου του: ‘Τι να γίνωντ’ εκεί κάτου τώρα τ’ αδέρφια μας;’. Και ο δούλος τον είδε και τότε να δακρύζει. Κι άλλη μια φορά ο αφέντης του έδωκε το φαγί του να το μοιράσει ς’ τους χωριάτες, λέγοντας: ‘Την ώρα τούτη πόσοι πεινάνε ς’ το Μισολόγγι! Δε θέλω περιστέρια!’. Κι έφαγε ψωμί κι εληές.»*

Εμείς ξεχνάμε γρήγορα. Είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον ιστό του διαδικτύου. Είναι πλασματικός ο κόσμος μας, χαμένες οι πέντε αισθήσεις μας. Ναι, συμπονάμε. Ναι, δακρύζουμε. Όμως δεν μπορούμε να νιώσουμε βαθιά, να κάνουμε τη συγκίνησή μας ποίημα, έργο,  δημιουργία. Είναι γιατί μας έχουν αφαιρέσει το αίμα της ψυχής μας, το συναίσθημα, την ενσυναίσθηση, την ταραχή, το θυμό για το άδικο, την απόγνωση, την πράξη!

«Τι να γίνοντ’ εκεί κάτω τ’ αδέρφια μας;». Κι έπειτα ανοίγουμε το χαζοκούτι, αδιάφοροι, νεκροί, νεκροζώντανοι, συμπάσχοντες στους καναπέδες μας εκ του μακρόθεν, απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέμε, στις γιορτές τρώμε και πίνουμε, πετάμε χαρταετούς, γλεντάμε, περνάμε καλά, κοιμόμαστε. Χωρίς όνειρα. Μια ζωή χωρίς όνειρα.

*Αποσπάσματα από την εισαγωγή του Κωστή Παλαμά στο βιβλίο «Άπαντα Διονυσίου Σολωμού» (Βιβλιοθήκη Μαρασλή-ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ-ΤΥΠΟΙΣ Π.Δ.ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ-ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΚΑΡΟΛΟΥ ΜΠΕΚ- 1901)

  

Διαβάστε περισσότερα...

Ερωτικό*

* (από την ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου, "Ιδιαίτερη Πατρίδα"-εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ) 

Σε περίμενα μ’ ένα στόμα ανοιχτό

Όλο απορία

Με βράδια γεμάτα κάλυκες περιστρόφων

Ήρθες και είσαι παρών

Και απών

Σου πιάνω το χέρι που έχουν αρπάξει τα θηρία

Σου φιλάω το λαιμό που έχουν ξεσχίσει

Με τις πατούσες ιδρωμένες

Με τον εφιάλτη του παιχνιδιού

Που σκουριάζει πάνω στην κοιλιά σου

Με τις αρπάγες του ανομολόγητου φόβου μας

Να μας στυλώνει μπροστά σε ένα καλειδοσκόπιο για βρέφη.

 

Κάθε ήχος

Και κάθε γωνία της ανάσας μας

Ακινητοποιεί μελλοντικά κελιά

Σύρματα

Και κραυγές του πλήθους

Καρφώνει τα κορμιά μας στον αέρα

Μια είδηση στις εφημερίδες.

 

Έλα να φύγουμε

άφησέ με να σε απαγάγω

άσε με να δραπετεύσω

στον κόσμο σου χωρίς παράθυρα

χωρίς βρύσες να στάζουν

χωρίς φωταγωγούς ή τρύπες χαμόγελου.

Μόνο μ’ έναν καγχασμό που σκοτώνει.

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

Μη με λησμόνει*

 

*(προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Ιδιαίτερη πατρίδα"-εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)

Στο στήθος της Καρυάτιδας

Από μια τρύπα στο μέρος της καρδιάς

Προβάλει το άνθος κι η φωνή του σκορπίζει το άρωμά της

Μη με λησμόνει

Ψιθυρίζουν τις νύχτες οι κόρες του Κεραμεικού

Ορθές, μπηγμένες μέσα στο χώμα

Μη με λησμόνει

Καλούν τα πλάσματα της ιστορίας, της δικιάς μας και της άλλης,

της μεγάλης

Μη με λησμόνει, κάποτε είμασταν κι εμείς εδώ μαζί σας

Σάρκα και αίμα

Πέτρα και μάρμαρο

Μη με λησμόνει

Η κραυγή του Εμπειρίκου, του Εγγονόπουλου, του Μπολιβάρ, του Ελύτη, του Κολοκοτρώνη, της Μπουμπουλίνας, του Καβάφη,

Μη με λησμόνει, η κραυγή του Μίκη, του Μάνου, του Τζίμη

Μη με λησμόνει

Ήμουν κορμί

Είχα φωνή

Οι οσμές των ορέων με κύκλωναν,

Ωραία περιγυάλια και πεύκα και μάτια εραστών

Στόματα ερωτευμένων

Μη με λησμόνει

Αγριοπούλια μέσα στα μαλλιά μας

Που τώρα σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.

Οι μνήμες παλαιών καιρών

Παλαιών ανθρώπων, του Φώτη, του Νίκου, του Γιώργη,

των ωραίων γυναικών, των ωραίων νέων με τα θηκάρια σηκωμένα

όρθια απέναντι στις λέξεις.

Μη με λησμόνει

Το κρασί στις ταβέρνες

Τα τραγούδια, οι στροφές, οι τροφές, τα πιάτα.

Τα δάχτυλα στις ρόγες

Στο χορτάρι

Στην άμμο

Τ’ αγριοπερίστερα που σχηματίζουν το χορό του ανέμου

Κύματα

Σύννεφα λευκά

Ανεβαίνουν κι απλώνουν και χάνονται

Στο κίτρινο έδαφος.

Μη με λησμόνει

Το χωράφι που κάποτε ήταν ψωμί

Όλα ξεχασμένα

Ένας κόσμος πέθανε,

Ένας κόσμος γεννιέται

Μη με λησμόνει

Η στιγμή, η μέρα, η αύριον.

Τίποτα δεν ξέρουμε

Μόνο τις μνήμες κρατάμε στη χούφτα μας

Κι ένα άνθος μη με λησμόνει σε χρώμα λουλακί

Θυμόμαστε.

 

Διαβάστε περισσότερα...

Η εξουσία της πείνας

 

(προδημοσίευση ποιητικής συλλογής Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Ιδιαίτερη Πατρίδα)

 

Ποδοσφαιρόφιλοι

Μπανιστιρτζήδες

Πουτάνες και χαμίνια

Είναι η αυριανή εξουσία, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Το αστυνομικό τμήμα δεν κατοικοεδρεύει πια δίπλα στο σπιτάκι μας.

Μέσα στην άσπρη μας περιβολή

Απαντάμε στα ουρλιαχτά του μικρομεσαίου τονίζοντας

Πως αυτός ο κόσμος δεν έγινε για μας

Ότι δεν μας τρομάζει τίποτα πια

Ότι τίποτα το θαυμαστό δεν πρόκειται να συμβεί.

Ότι βρισκόμαστε ήδη πολύ μακριά

Στη Νέα Πέργαμο ίσως ή στο Τιμπουκτού

-Θεός φυλάξει, λένε οι μανούλες μας το βράδυ.

Κι όμως. Ούτε δάκρυα ούτε παιδιά

Ούτε παράπονα κάτω από δέντρα.

Τα μπαράκια έγιναν γαλαρίες για τυφλοπόντικες.

Οι ταβέρνες κοιμήθηκαν μέσα στο ξινισμένο κρασί τους.

Περάσαμε όλοι μας στον Τροπικό του Καρκίνου.

Μετράμε φωνές

Κουράστηκαν τα χέρια μας να ψάχνουν

Λύσεις για τραυματίες.

Η πόλη

είναι μια μήτρα που συνεχώς αιμορραγεί.

-και ψιθυρίζει, δεν θέλω να ξαναγίνω έμβρυο.

 

 

Να πω «είναι εφιάλτης»

Και να ξυπνήσω

Μέσα στα μάτια των φίλων

Των αγαπημένων

Που θα με σκεπάζουν

Και θα τους έχουνε σκοτώσει.

 

Κι όμως

Κάτι μαχαιριές από τα λόγια τους

Παραμονεύουν ακόμη, σε κάθε γωνιά.

 

 

Διαβάστε περισσότερα...