Η αόρατη κόκκινη κλωστή

 

Ένα σημείωμα εκτός επικαιρότητας

Της Τιτίκας- Μαρίας Σαράτση

 

Ας αρχίσω με μια διευκρίνηση: Τον τίτλο τον «δανείστηκα» από τον Διονύση Μαυρογένη, συναγωνιστή μας στα φοιτητικά. Τον είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη. Όμως αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτό το σύντομο σημείωμα. Και αισθάνομαι την ανάγκη να το γράψω εδώ, στο blog της Αλκμήνης με την οποία κοιμηθήκαμε πλάι-πλάι για είκοσι λεπτά μέσα σε 36 ώρες πάνω σε ένα έδρανο το Φεβρουάριο του 1973 στην Κατάληψη της Νομικής.

Όταν σκέπτομαι τις συναγωνίστριες και τους συναγωνιστές μου, αυτούς που είναι ακόμη εδώ και αυτούς που έφυγαν αλλά βρίσκονται πάντα στην καρδιά και στην ψυχή μας, στο νου μου έρχεται αυτόματα ένα βιβλίο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ που διάβασα στα 13 μου. «Οι σύντροφοι». Οι σύντροφοι όχι με την πολιτική στενή έννοια αλλά με την έννοια του Ρεμάρκ. Οι συμπολεμιστές δηλαδή.

Πολλά έχουν ειπωθεί για την «ξεπουλημένη γενιά του Πολυτεχνείου». Εδώ θα επαναλάβω τα λόγια του Μιχάλη Σαμπατακάκη: Δεν υπήρξε «γενιά του Πολυτεχνείου». Είμαστε 5000 το πολύ σε μια πόλη τεσσάρων και κάτι παραπάνω εκατομμυρίων κατοίκων. Και όπως έχει γράψει σοφά ο Μιχάλης, είμαστε «με το γκάζι στο τέρμα και χωρίς χώρο για να φρενάρουμε». Κινδυνέψαμε, ναι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Άλλοι βγήκαν από την ΕΣΑ με την ψυχή τους καταρρακωμένη για πάντα για να μην μιλήσουμε για το σώμα τους. Όλους όμως μας ενώνει μια αόρατη κλωστή. Αν κάποιος συμπολεμιστής του τότε τηλεφωνήσει σε κάποιον άλλον για να τον ρωτήσει κάτι ή να του ζητήσει κάτι αυτός που δέχεται το τηλεφώνημα θα αφήσει ό,τι κάνει και η προτεραιότητά του θα γίνει ο τηλεφωνών. Γιατί μας ενώνει η αόρατη κλωστή και το όραμα. Το όραμα των νεανικών μας χρόνων για μια Ελλάδα με προκοπή και αξιοπρέπεια. Αυτό δεν αλλάζει. Έχει περάσει στις φλέβες μας. Γιατί υπήρξαμε συμπολεμιστές ενάντια στη γελοιότητα, στην ανελευθερία, στην παραχάραξη της Ιστορίας κατά το δοκούν των συνταγματαρχών. Όπως λοιπόν εμείς είχαμε σεβασμό για όλους όσους πολέμησαν τους φασίστες και τους κατακτητές στην Κατοχή, έτσι και οι επόμενες γενιές πρέπει να έχουν σεβασμό για τους δικούς μας συμπολεμιστές. Δεν έχει σημασία αν ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους με διαφορετικούς βαθμούς ευαισθησίας. Σημασία έχει ότι στη δεδομένη στιγμή αντισταθήκαμε μαζικά και ειρηνικά. Ό,τι και αν λέγεται, όσο και αν λοιδορούμαστε και συκοφαντούμαστε η  αόρατη κλωστή θα παραμένει, θα μας ενώνει και θα «Υφαίνει» όνειρα και οράματα για τους επόμενους. Θαρραλέα και αγέρωχα….γιατί όπως έχει γράψει ο Γιώργος Σεφέρης:  «Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί»….

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

21η Απριλίου-«Down You Masters Of War!»

 

Της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση

 

« Come you Masters of War…           

 …You that Hide behind Walls

You that Hide behind Desks»

                   Bob Dylan

(Για την οικογενειακή μας φίλη  Τερψιχόρη που πέρασε τα καλύτερά της χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ-που μου «εξήγησε» τη σημασία της απλότητας)

 1966

Η ατμόσφαιρα στη χώρα είναι εκρηκτική. Ωστόσο ένας νέος άνεμος πνέει. Ο άνεμος της ελπίδας για ελευθερία και προκοπή. Οι Έλληνες τραγουδούν ποίηση, οι καρδιές θερμαίνονται από το μέλλον που έρχεται…

Το μέλλον θα ανακοπεί. Τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή 21.4.67 εκδηλώνεται πραξικόπημα. Για 7 χρόνια, ως τον Ιούλιο του 1974 η χούντα των συνταγματαρχών θα ταλανίσει τη χώρα, θα στερήσει τιςπολιτικές ελευθερίες και θα συλλάβει και θα βασανίσει χιλιάδες αγωνιστές δημοκράτες. Ζωές θα διαλυθούν.. Η «άνοιξη» της Ελλάδας, η ελπίδα για προκοπή θα ανακοπεί και τελικά θα ματαιωθεί. Οι λίγες πνευματικές αξίες που το ταλαιπωρημένο έθνος είχε με κόπο κρατήσει θα θιγούν δραματικά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 θα βαφτεί με αίμα και η τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974 θα επέλθει και  θα συμπληρώσει την καταστροφή.

 Down you, Masters of War!

Απρίλιος 1967

Από το παράθυρο φαινόταν η οδός Μαρασλή. Όμως τα παράθυρα ήταν σχετικά ψηλά- έτσι δεν μπορούσες να δεις έξω παρά αν σηκωνόσουν από το θρανίο- άσε που αυτή τη χρονιά το κυριότερο παράθυρο της αίθουσας βρισκόταν πίσω της και δεν μπορούσε να γυρίσει. Παρόλα αυτά έπνεε ένας νέος άνεμος.  Η Σ. τον αισθανόταν στα μάγουλά της, ένας άνεμος που έμοιαζε με λάμψη, μια ανάσα, μια αναπνοή. Το έγραψε μάλιστα σε μια έκθεση: «αυτός ο άνεμος που πνέει  μοιάζει με λάμψη», και ήταν βέβαιη πως η «κυρία» θα την έβγαζε «εκτός θέματος». Αλλά όχι. Αντίθετα μάλιστα την κάλεσε και της είπε να συνεχίσει «έτσι».

Μπορεί να συνεχίζονταν οι συγκεντρώσεις αλλά η 28^η Μαϊου 1967 δεν αργούσε, θα έρχονταν οι εκλογές, «είχε κράτος και εξουσία η άνοιξη», και στο σπίτι έδιναν και έπαιρναν οι συζητήσεις μπροστά στο χαρακτικό της Βάσως Κατράκη που είχε φέρει η μητέρα της από την Πανελλήνια Ένωση Γυναικών. Μάλιστα ο πατέρας της έλεγε ότι αργά ή γρήγορα, οι «μάγκες» οι Αμερικανοί θα χάσουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ («δεν πάνε να κάνουν μείζονες επιχειρήσεις στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ- πού θα πάει, θα χάσουν»).

 Η Σ. άκουγε βέβαια  Μπαέζ και ήταν ενθουσιασμένη που η Τζόαν ήταν ζευγάρι με τον Ντύλαν. «Come you masters of War. Down you masters of War!!!», το παράφραζε η μητέρα της και η Σ.  το τραγουδούσε και στα διαλείμματα. «Κάτω, αφέντες του πολέμου!!»

Και όλο έφερναν στο σπίτι βιβλία από το «Θεμέλιο», και 45ντάρια δισκάκια με το Μπιθικώτση,  «απ’ το πρωί μες τη βροχή και μέσα στο λιοπύρι για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα τω θεώ» και στην πίσω πλευρά του δίσκου το «στρώσε το στρώμα σου για δυο», κι όλος ο κόσμος τραγουδούσε Θεοδωράκη κι ακόμη κι ο βιβλιοχαρτοπώλης της οδού Σουηδίας της φαινόταν ότι χαμογελούσε με νόημα.

χαρακτικό της Βάσως Κατράκη

«Η ιδέα σου είναι», της έλεγε  η νονά της, «σιγά μην αλλάξει τώρα και το village», -σέρνοντας αλά γαλλικά την κατάληξη «-αζ» στο βιλάζ, όπως έλεγε ειρωνικά το Κολωνάκι… «Βιλάζ, γιατί, παιδί μου, όλοι μαϊμουδίζουν». «Και θα διδαχθείτε στο Λύκειο, όταν πας με το καλό, τη «Θεωρία των Συνόλων», έλεγε ο πατέρας της, και την άλλη στιγμή άρχιζε τις συζητήσεις και κόντρα συζητήσεις ότι θ’ αλλάξουν οι καιροί και « η αριστερά θα βοηθήσει τώρα τον Παπανδρέου»…«Ναι, τρομάρα της» πρόσθετε η νονά, που δεν μπορούσε να ξεχάσει με τίποτα τα παλιά.

Και ήταν άνοιξη…Μια άνοιξη γεμάτη υποσχέσεις. Μοσχοβολούσε και το σαλκίμι στο εκκλησάκι, όπου ένα χρόνο αργότερα, μια μέρα του Νοέμβρη, θα πήγαινε η Σ. μοναχούλα, μετά το σχολείο, να προσκυνήσει το φέρετρο του νεκρού Γέρου της Δημοκρατίας που πέθανε πικραμένος.

 Αλλά τώρα μοσχοβολούσαν οι βιολέτες στο παρκάκι του «Ευαγγελισμού», τόσο που ήθελες να πετάξεις, να τρέξεις, να, να, να…

Πέμπτη, 20 Απριλίου 1967.Ήταν βράδυ. Είχαν διαγώνισμα την επομένη – αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί η Σ., και μια κοίταζε τα βιβλία  και μια τον πατέρα της που κάπνιζε συνέχεια και μιλούσε  για τον Τομ Πάπας και για την ESSO και τις δυνάμεις της αντίδρασης και την εκρηκτική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, και μια τη μητέρα της που παράξενα σιωπηλή ξεφύλλιζε το «Δεύτερο Φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Η μητέρα σήκωσε τα μάτια της και μίλησε: «Το είδες χθες στο «Κεντρικό», είπε σιγανά, κοιτώντας τον άντρα της στα μάτια. «Πιστεύεις ότι αυτό που ξεκίνησε θα το αφήσουν; Και μη μου πεις πάλι για τη διεθνή κατάσταση. Παίζει ρόλο, δε λέω, όλα για το χρήμα γίνονται. Σιγά μην αφήσουν τον Παπανδρέου να ελέγξει τον ή τους Πάπας. Και αυτή την « άνοιξη» θα την ανακόψουν. Και το χειρότερο: δεν είμαστε έτοιμοι για την απόκρουση της «ανακοπής».

Κοιμηθήκαμε νωρίς τη μοιραία παραμονή. Μες στη νύχτα, λίγο μετά τη μια η ώρα, τα τζάμια άρχιζαν να τρίζουν καθώς τα τανκς κατέβαιναν απ’ το Γουδί.

Η μητέρα πετάχτηκε επάνω και με πήρε στην αγκαλιά της. Έκλαιγε με λυγμούς, το σώμα της τρανταζόταν. Το περίμενε, βλέπεις.

«Μην κλαις…» της ψιθύρισα.

«Δεν καταλαβαίνεις, κοριτσάκι μου, δεν καταλαβαίνεις. Τώρα τελείωσαν όλα, τελείωσαν όλα για χρόνια…Χάσαμε, κι αυτή τη φορά»… Λες και με «έντυνε», με οχύρωνε με τα δάκρυά της. «Είχα την ελπίδα» συνέχισε, «την είχα, η άμυαλη ήλπιζα  αυτό που ελπίζει κάθε μητέρα για το παιδί της, ότι εσύ δεν θα χρειαζόταν ποτέ να φωνάξεις: Down you masters of War…».

Σκούπισε τα δάκρυά της.

«Ψυχραιμία, τώρα…μπορεί να μας έρθουν ‘επισκέπτες’», είπε, μου χαμογέλασε γλυκά, και άρχισε να μαζεύει τα «απαραίτητα» σε μια μικρή τσάντα…

 (Σημείωση  : Η μητέρα αναφέρεται στη συναυλία της Ε.Φ.Ε.Ε. με το Μάνο Λοϊζο και τον Διονύση Σαββόπουλο στο κατάμεστο «Κεντρικό». Τα τραγούδια ερμήνευσαν η Μαρία Φαραντούρη και ο Διονύσης Σαββόπουλος όπου ακούστηκαν  και τα- ακυκλοφόρητα ακόμη- «Νέγρικα» του Μάνου Λοϊζου. -Βλ εφημ. «Ελευθερία» της 19^ης .4. 1967).

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ-19+1 ( Αφιερωμένο στο βιβλίο της νιότης μου, στο Πολυτεχνείο)

 Το 1993, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο ένας από τους εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, ζήτησε από παλιούς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, συναγωνιστές, συνοδοιπόρους μιας εποχής, να γράψουν κάτι-και  μάλιστα σε προσωπικό λόγο και με βιωματικό τρόπο- για το πώς ο καθένας μας βρέθηκε σ’ αυτό το κίνημα, που ονομάστηκε και δεν ήταν μονάχα φοιτητικό. Τι πίστεψε, τι προσδόκησε, τι τον σημάδεψε, τι είναι σήμερα και πώς βλέπει τη ζωή του σε σχέση με τον κοινό τόπο που είναι η πατρίδα της νιότης κι από την οποία πολλοί έχουμε εξοριστεί. Τι γίνεται με το παρόν και το μέλλον, που ενδεχομένως εξακολουθεί να έρχεται από το παρελθόν… Ευχαριστώ τους φίλους που ανταποκρίθηκαν και μπήκαν σ’ αυτό το επώδυνο και ευχάριστο ψαχούλεμα εκείνης της εποχής, από την ξεχωριστή, δική τους ματιά…». Από τη συλλογή αυτών των κειμένων, προέκυψε το βιβλίο «Εκ των Υστέρων» (εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Α. Λιβάνη»)

 «Κάποτε, στα σκοτεινά χρόνια…

Κάποτε στα σκοτεινά χρόνια, φτιάχναμε αερόστατα, για να πετάξουμε προκηρύξεις. Εσύ είχες αγοράσει μια μπουκάλα με χλώριο απ’ το Μοναστηράκι και τη  έκρυψες κάτω από τον νεροχύτη. Το σκυλί γάβγιζε και γάβγιζε κάτω από το κρεβάτι. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες, αλυχτούσαμε κι εμείς με τις αναπνοές μας ενωμένες, κλεισμένοι μέσα στο δωμάτιο. Κι αργότερα, θυμάμαι, που πείναγες και σού’ ριχνα από πάνω, από το μπαλκόνι, κεφτεδάκια, τυρί, ψωμί και ντομάτες. Το μάτι σου ήταν άγριο, όταν δεν έβρισκες να κλέψεις από τα σούπερ μάρκετ. Μια μέρα έφερες μερέντα και κουάκερ. Κοιμόσουνα στο Πάρκο, ώσπου έφτασες σε προφυματική κατάσταση. Πίσω σου, ο λόφος του Στρέφη. Εσύ εδώ, μέσα στο δωμάτιο, να ξερνάς φλέμα και αίμα.

Μετά, ήρθε το Πολυτεχνείο. Θυμάσαι τα νεράντζια που πετούσαμε στους μπάτσους, φωνάζοντας «σκατοπαπαδόπουλε» και «μπάτσοι-αλήτες-δολοφόνοι…»

Πολυτεχνείο. Φάτσες άγνωστες, μοναξιά και φόβος. Το βράδυ κάναμε βόλτες με τη Μίκα. Μα κυνηγούν ροπαλοφόροι χαφιέδες με καδρόνια. Μετά οι συνελεύσεις. Η ΑΑΣΠΕ, η ΑΝΤΙΕΦΕΕ. Εμείς, πού την κεφαλήν κλίναι; Οι στρατευμένοι. Τα δακρυγόνα, οι φωτιές. Οι σφαίρες που λέγαμε πως ήταν πλαστικές και τα φορεία με τους τραυματίες. Κι ο σταθμός, «έχουμε ανάγκη από αίμα». Οι σφαίρες ντουμ ντουμ. Ο Μπίστης απέ΄ξω φώναζε, «προς Θεού, μόνο φοιτητικά συνθήματα». Οι οικοδόμοι-εκδότες και οι αγρότες από τα Μέγαρα. Οι μαθητές. Φήμες και πληροφορίες για την έκρηξη γενικής απεργίας. Συντροφικότητα. Παίζει πιάνο και τραγουδάει ο Θάνος Μικρούτσικος. Μέσα στη μεγάλη αίθουσα, όλοι ξαπλωμένοι κατάχαμα. Είναι όμορφα. Δεν θυμάμαι με ποιόν ήμουν, κάνω έτσι να πιάσω τις μπούκλες του διπλανού μου κεφαλιού. Γύρω μου όλο κεφάλια, αγκαλιασμένα, μονά, διπλά, πολλαπλά. Ψάχνω για το Φωτεινό. Πουθενά. Ένα κρακ. Μόνη. Περιφρούρηση. Σφυρίζει πάνω από το κεφάλι μου μια πλαστική σφαίρα και γελάω. Στους τοίχους συνθήματα. «Κάτω το κράτος». Στο εστιατόριο τρώνε φακές. Δεν πεινάω. Μετά, ο Νικόλας κι ο Χρήστος. Θέλω να κοιμηθώ. Δίπλα στο αυτί μου ο ραδιοσταθμός, στο σκοτάδι, παραληρεί. Κατέλαβαν, λέει, τη Δημαρχία, τον ΟΤΕ, στη Θεσσαλονίκη μια τράπεζα. «Δώστε αίμα και φάρμακα. Έχουμε ανάγκη από σουλφαμίδη». Δεν τη γλυτώνουμε. Κατεβαίνουν τώρα τα τανκς, περνούν και φεύγουν. «Ζήτω, νικήσαμε». Οι τραυματίες είναι πολλοί.

Δεν μπορώ άλλο ν’ ακούω, καλύτερα να βλέπω. «Αδέρφια μας φαντάροι», φωνάζουμε και κλαίμε. Κοιτάζω γύρω να δω πού θα τρυπώσω. Μα όλα θα είναι στάχτη. Θυμάμαι ένα νοτιοαμερικάνικο διήγημα που έλεγε για μια διαδήλωση στην πλατεία. Τους περικύκλωσε ο στρατός και τα τάνκς. Δεν έμεινε ούτε ένας. Έτσι κι εμείς. «Έτσι δεν είναι, Νικόλα;» σιγοψιθυρίζω χαμογελώντας και μουρμουρίζω κάποιο τραγουδάκι. Τα τάνκς είναι απέξω. Πάμε να τα δούμε με τον Νικόλα. Σιδερικά. Τώρα που τα βλέπω από κοντά, δε φοβάμαι πια. Θα μπορούσα να σαλτάρω και ν’ ανέβω επάνω τους. Γυρνάμε την πλάτη να φύγουμε. Να γλυτώσουμε. Μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα αριστερά, πίσω από ένα άγαλμα. Στην πόρτα, η μπούκα του κανονιού. Δεν κλείνω τα μάτια κι έχω μιαν αχαλίνωτη περιέργεια, πώς θα τελειώσουμε. Ακούω τις φωνές των στρατιωτών. «Ψηλά τα χέρια». Βγήκαμε. Γρήγορα, γρήγορα. Τρέχουμε. Κρατάω τον Νικόλα από την άκρη του πανωφοριού του. Γύρω πέφτουν οι σφαίρες. Η άκρη του πανωφοριού του ξεφεύγει κι εκτοξεύομαι δεξιά, στο πεζοδρόμιο. Πέφτω κάτω, πετώντας μακριά τα γυαλιά μου. Βλέπω έναν μπάτσο, μόνο του. Έρχεται κατά πάνω μου. Τον περιμένω να με πιάσει. Με οδηγεί στην κλούβα κι εγώ περπατάω, χωρίς αντίσταση. Μέσα στην κλούβα είναι καλά, έξω βρέχει σφαίρες.

Μεσογείων. Από δέκα σε κάθε κελί. Πέντε στο δικό μου, μ’ ανοιγμένα κεφάλια. Απέξω βογκητά. Όλη νύχτα σπάζουνε καδρόνια και βρίζουν. «Ένας-ένας, βγάλτε τις ζώνες σας, καθίκια, στην ταράτσα». Ανοιγοκλείνουν σιδερένιες αμπάρες. Μακριά, οι φωνές του κόσμου. Πυροβολισμοί και σιωπή. Φωνές και πυροβολισμοί. Τους μισούς τους πήγαν, φαίνεται, στο υπόγειο. Και χωρίς ζώνες. Με ζώνες θα τους δέρνουν. Τώρα οι φωνές πλησιάζουν. Έρχονται να καταλάβουν τη Μεσογείων. Ο κόσμος έχει περικυκλώσει το μέγαρο. Στην ταράτσα. Φαίνεται ανεβάζουν στην ταράτσα τους ομήρους και λένε στον κόσμο «ή φεύγετε, ή τους ρίχνουμε κάτω». Να φύγουν. Μακάρι να φύγουν. Περιμένω ν’ ακούσω, αλλά τίποτα.

Έξω από το κελί περνάει κόσμος. Μετά σιωπή. Τους διώχνουν; Πάνε σπίτια τους. Κι εμάς μας διώχνουν. Τώρα περπατάμε στους νεκρούς δρόμους. Ένας φαντάρος τείνει το όπλο: «Τις εί;». έγινε, λέει, στρατιωτικός νόμος. Πάλι; Να το σπίτι. Πλησιάζω. Στο δρόμο ψυχή. Στην οδό Κομνηνών, στο πατρικό μου σπίτι, σημάδια από ερπύστριες. Σαν να χώθηκε κι εδώ μέσα το τανκ. Δίπλα, η πόρτα της γιαγιάς, στο ημιυπόγειο, φραγμένη με κασόνια. Παγώνω. Τα παντζούρια στο σπίτι κλειστά. Ερημιά. Ανοίγω την εξώπορτα. Τα χέρια μου κόκκαλο. Κάτω, στα πλακάκια, κάτι γκρίζα σημάδια, σαν από  μπαρούτι. Τους σκότωσαν όλους; Γι’ αυτό δεν ακούγεται τίποτα; Χτυπάω το κουδούνι. Ανοίγει ένας γέρος και κλαίει. Είναι ο πατέρας μου. «Είσαι ζωντανή». Ναι, είμαι ζωντανή, κι ακόμη ακούω τις σφαίρες ντουμ ντουμ, τις φωνές στην ταράτσα, αλλά προπάντων τις σειρήνες των ασθενοφόρων, στον ύπνο μου.

Τώρα, η «κολλητή» μου από τη Φιλοσοφική είναι στον Πόρο. Έκανε οικογένεια, παιδιά, τακτοποιήθηκε. Τακτοποιήθηκε; Η ψυχή της το ξέρει. Θυμάμαι που, σε μια μάζωξη της «γενιάς» μου, μου έλεγε μια ιστορία: «Τότε, στο Πολυτεχνείο, κάποιος από το Συντονιστικό μας φώναξε, εμένα και την Κική, και μας είπε πως η μία πρέπει να βοηθήσει στο σταθμό και η άλλη στο ιατρείο, να φτιάχνει γάζες. Η Κικη δήλωσε πως «αποκλείεται εγώ να φτιάχνω γάζες, όταν βλέπω αίμα λιποθυμάω». Δέχτηκα λοιπόν εγώ να πάω στις γάζες. Εκείνη έγινε Πρόεδρος, κι εγώ δασκάλα στον Πόρο».

ΑΛΚΜΗΝΗ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Διαβάστε περισσότερα...