Ένα σημείωμα εκτός επικαιρότητας
Της
Τιτίκας- Μαρίας Σαράτση
Ας αρχίσω με
μια διευκρίνηση: Τον τίτλο τον «δανείστηκα» από τον Διονύση Μαυρογένη,
συναγωνιστή μας στα φοιτητικά. Τον είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη. Όμως
αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτό το σύντομο σημείωμα. Και αισθάνομαι την
ανάγκη να το γράψω εδώ, στο blog της Αλκμήνης
με την οποία κοιμηθήκαμε πλάι-πλάι για είκοσι λεπτά μέσα σε 36 ώρες πάνω σε ένα
έδρανο το Φεβρουάριο του 1973 στην Κατάληψη της Νομικής.
Όταν σκέπτομαι τις συναγωνίστριες
και τους συναγωνιστές μου, αυτούς που είναι ακόμη εδώ και αυτούς που έφυγαν αλλά
βρίσκονται πάντα στην καρδιά και στην ψυχή μας, στο νου μου έρχεται αυτόματα
ένα βιβλίο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ που διάβασα στα 13 μου. «Οι σύντροφοι». Οι
σύντροφοι όχι με την πολιτική στενή έννοια αλλά με την έννοια του Ρεμάρκ. Οι
συμπολεμιστές δηλαδή.
Πολλά έχουν ειπωθεί για την
«ξεπουλημένη γενιά του Πολυτεχνείου». Εδώ θα επαναλάβω τα λόγια του Μιχάλη
Σαμπατακάκη: Δεν υπήρξε «γενιά του Πολυτεχνείου». Είμαστε 5000 το πολύ σε μια
πόλη τεσσάρων και κάτι παραπάνω εκατομμυρίων κατοίκων. Και όπως έχει γράψει
σοφά ο Μιχάλης, είμαστε «με το γκάζι στο τέρμα και χωρίς χώρο για να
φρενάρουμε». Κινδυνέψαμε, ναι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Άλλοι βγήκαν
από την ΕΣΑ με την ψυχή τους καταρρακωμένη για πάντα για να μην μιλήσουμε για
το σώμα τους. Όλους όμως μας ενώνει μια αόρατη κλωστή. Αν κάποιος συμπολεμιστής
του τότε τηλεφωνήσει σε κάποιον άλλον για να τον ρωτήσει κάτι ή να του ζητήσει
κάτι αυτός που δέχεται το τηλεφώνημα θα αφήσει ό,τι κάνει και η προτεραιότητά
του θα γίνει ο τηλεφωνών. Γιατί μας ενώνει η αόρατη κλωστή και το όραμα. Το
όραμα των νεανικών μας χρόνων για μια Ελλάδα με προκοπή και αξιοπρέπεια. Αυτό
δεν αλλάζει. Έχει περάσει στις φλέβες μας. Γιατί υπήρξαμε συμπολεμιστές ενάντια
στη γελοιότητα, στην ανελευθερία, στην παραχάραξη της Ιστορίας κατά το δοκούν
των συνταγματαρχών. Όπως λοιπόν εμείς είχαμε σεβασμό για όλους όσους πολέμησαν
τους φασίστες και τους κατακτητές στην Κατοχή, έτσι και οι επόμενες γενιές
πρέπει να έχουν σεβασμό για τους δικούς μας συμπολεμιστές. Δεν έχει σημασία αν
ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους με διαφορετικούς βαθμούς ευαισθησίας.
Σημασία έχει ότι στη δεδομένη στιγμή αντισταθήκαμε μαζικά και ειρηνικά. Ό,τι
και αν λέγεται, όσο και αν λοιδορούμαστε και συκοφαντούμαστε η αόρατη κλωστή θα παραμένει, θα μας ενώνει και
θα «Υφαίνει» όνειρα και οράματα για τους επόμενους. Θαρραλέα και αγέρωχα….γιατί
όπως έχει γράψει ο Γιώργος Σεφέρης: «Είτε
βραδιάζει, είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί»….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου