«Ο Ιησούς κράτησε την άκρη της τριχιάς όπου ήταν
δεμένο το αρνί, και το ζώο κοίταξε το καινούργιο αφεντικό του και βέλασε, έκανε
μπεεε, με εκείνον το συνεσταλμένο και τρεμουλιαστό ήχο που έχουν τα αρνιά που
πρόκειται να πεθάνουν νέα, από την πολλή αγάπη που τους έχουν οι θεοί. Αυτός ο
ήχος, που χιλιάδες φορές έχει ακούσει ως μαθητευόμενος ποιμένας, άγγιξε την
καρδιά του Ιησού, σε σημείο να νιώσει τα μέλη του να καταρρέουν από τη λύπη,
ήταν ο κύριος της ζωής και του θανάτου, με τρόπο απόλυτο, όπως ποτέ πριν, ενός
άλλου πλάσματος, αυτού του λευκού και άσπιλου αρνιού, χωρίς θέληση και
επιθυμίες, που σήκωνε προς το μέρος του Ιησού ερωτηματικά και με εμπιστοσύνη τη
μουσούδα του, με τη ρόδινη γλώσσα του να φαίνεται όταν βελάζει, και κάτω από το
χνούδι, ρόδινο κι αυτό, το εσωτερικό του αυτιού, ρόδινα και τα νύχια του ακόμη,
που ποτέ δεν θα σκληρύνουν και δεν θα γίνουν οπλές. Ο Ιησούς χάιδεψε το κεφάλι
του αρνιού, που ανταποκρίθηκε σηκώνοντας και τρίβοντας την υγρή του μύτη στην
παλάμη, κάνοντάς τον να τρέμει….
Ο νους του του παρουσίασε σε μια αστραπιαία εικόνα
εκείνο το τρομακτικό όραμα μια θάλασσας από ατέλειωτο αίμα, το αίμα των
αμέτρητων αρνιών και των άλλων ζώων που θυσιάστηκαν από τη δημιουργία του
ανθρώπου, γιατί γι αυτό ήρθε η ανθρωπότητα σ’ αυτό τον κόσμο, για να λατρεύει
και να θυσιάζει. ..Του φάνηκε πως είδε τη σκάλα του Ναού να ξεχειλίζει από ένα
κόκκινο που στράγγιζε σε ρυάκια από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι, κι ο ίδιος εκεί, με
τα πόδια μέσα στο αίμα, να σηκώνει στον ουρανό αποκεφαλισμένο και νεκρό το αρνί
του.»
Αυτή η ανατριχιαστική περιγραφή ανήκει στο βιβλίο
του Ζοζέ Σαραμάγκου «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» και με έκανε να μισήσω το
πασχαλινό έθιμο του οβελία και της θανάτωσης των αθώων αμνοεριφίων, που
πηγαίνουν στην κοιλιά μας κατά χιλιάδες, και τέρπουν τους στοματικούς μας
αδένες.
Ανέκαθεν μου άρεσε πάρα πολύ το ψητό αρνάκι και
περισσότερο το κατσικάκι, έγλειφα τα τρυφερά τους κόκκαλα μέχρι να απογυμνωθούν
εντελώς από σάρκα. Το σπίτι όπου κατοικώ ανήκει σε μια αγροτική οικογένεια που
εκτρέφει λίγα ζωντανά, για τις οικιακές ανάγκες περισσότερο. Μερικές μέρες πριν
το Πάσχα, άκουγα τα αρνάκια μέσα στο κτήμα να βελάζουν, να κάνουν μπεεε, με την
ψιλή τρεμουλιαστή τους φωνούλα. Τώρα δεν τα ακούω πια. Η θλίψη μου είναι
απεριόριστη. Κι όμως υποκριτική, καθώς ξέρω ότι την Κυριακή του Πάσχα θα φάω με
ηδονή το κατσικάκι που έχει ήδη θανατωθεί, ευτυχώς δεν έχω δει να το σφάζουν,
μακριά από μένα αυτές οι αποτροπιαστικές εικόνες, εγώ βλέπω μόνο τα ξεροψημένα
κομμάτια που θα λαμπρύνουν το πασχαλινό μας τραπέζι. Λέω, αυτό το Πάσχα θα
είναι η τελευταία φορά που τρώω ψητό αρνάκι. Ίσως μάλιστα, αν διαβάζω συχνά
αυτή την περιγραφή του αγαπημένου μου νομπελίστα συγγραφέα, να κόψω εντελώς το
κρέας. Τελικά, ναι, εμείς οι άνθρωποι είμαστε κανίβαλοι και το εβραϊκό έθιμο
της σφαγής και της θυσίας των αμνών και τόσων άλλων αθώων πλασμάτων,
επιβεβαιώνει πως κατά βάθος είμαστε εντελώς πρωτόγονοι.
