ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

 (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της  Αλκμήνης Ψιλοπούλου)

 

έργο του Χρήστου Παπαδούλη

ΠΕΖΟΤΡΑΓΟΥΔΟ

 Το τσίμπημα στις ίνες των νεύρων όταν 4 η ώρα το πρωί η συστολή της ύλης μετά την καθημερινή κούραση προξενεί περίεργους θορύβους μέσα στη σιωπή που ουρλιάζει. Παρόλο που ξέρεις πως είναι ο αέρας. Παρόλο που ξέρεις πως θα κοιμηθείς και δε θ’ ακούς το τρίξιμο στο παράθυρο.

Να μιλήσεις για τον ήχο που ζωντανεύει, που σε απειλεί από παντού, που δεν τον ξέρεις. Να μιλήσεις για ό,τι δεν ξέρεις. Για ό,τι σε φοβίζει. Για ό,τι σου τεντώνει τις αισθήσεις μέχρι να σπάσουν. Για να ξαναβρείς τις αισθήσεις σου μέσα στην ποίηση. Θαμμένες και ξεχασμένες να τις ανακαλύψεις πάλι και να τις πεις, μια που δεν έχεις άλλο δρόμο.

Να χτυπήσεις μ’ αυτή τη γλώσσα τη νάρκωση που κάνει τους ανθρώπους να σέρνονται αποχαυνωμένοι μέσα σ’ αυτή την πολιτεία, που κάνει ακόμα και τα παιδιά πάνινες κούκλες, που ξαντεριάζει κάθε τι ζωντανό που συναντά στο δρόμο της. Γιατί κι οι σχέσεις των ανθρώπων πάνε κάπου για να πεθάνουν στην ησυχία τους.

Η γλώσσα αυτή  πρέπει να γίνει εικόνες. Όχι συμβολισμός. Όχι ρεαλισμός. Όχι ένας καθρέφτης. Όχι το   κίβδηλο νόμισμα της ζωής. Αλλά η ίδια η ζωή. Αυτό που κρύβεται πίσω απ΄ τα γεγονότα, πίσω απ΄τα λόγια και τις συζητήσεις, πίσω απ ΄την επιφάνεια των πραγμάτων.

Το μυστικό των ονείρων, το δέος της μοναξιάς, ο τρόμος της απομόνωσης, ο έρωτας κι ο θάνατος. Αυτό που κρύβεται πίσω απ΄ την ψευδαίσθηση του καθημερινού. Αυτό που ήταν πάντα-η απελπισία ατόμων και λαών.

 

έργο του Χρήστου Παπαδούλη

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΝ

 Κάθε μέρα κατασκοπεύεις την πόλη.

Ακούς και τη μικρότερη  ανάσα της.

Τα βράδια σα βαμπίρ σημειώνεις σε τούτο το χαρτί

τα βήματα των ανθρώπων της που ανελέητα μάζεψε

ένας συλλέκτης σαλιγκαριών.

Υπερίπτασαι στις στέγες των σπιτιών

και το κορμί σου γίνεται όλο και πιο διάφανο,

αερικό, κουνούπι, υποατομικό σωματίδιο.

Τραγουδάς διαστημικές παρτιτούρες

γίνεσαι χορδή, ανέγγιχτη σιωπηλή παρουσία,

κοιτώντας τον ανδριάντα σου που δείχνει αλύπητα με τεντωμένο δάχτυλο: 

Εκεί!

Ένα σοκάκι λαβυρινθώδες, που φυσικά δεν είσαι εσύ 

μα που όλοι σε ονοματίζουν

 σε κάποιον τοίχο όπου πεισματικά κρύβεται το παιδί…

Ποιός δίνει σημασία στα παιδιά

φτιαγμένα από γυαλί, γίνονται κομματάκια

από αγάπη και μίσος, από αισθήματα κατανόησης που δεν ζήτησαν

μόνο ένα πάρκο ζήτησαν να παίξουν

ελεύθερα.

έργο του Χρήστου Παπαδούλη

 Είσαι το παιδί του μπετόν

Με φωνή βραχνή και με χέρια τετράγωνα.

Είσαι το παιδί

Της νυχτερινής απομόνωσης

Με χιλιάδες τσιγάρα αντί για παιδιά

Στα σπλάχνα σου.

έργο του Χρήστου Παπαδούλη

Είσαι το παιδί που κρυφοκοιτάζει τους ξένους

Πίσω από γρίλιες και παράθυρα.

Είσαι το παιδί που πατάς την άσφαλτο

Και τη ρουφάει το πόδι σου

Σα νεράκι σε γλάστρα.

Είσαι το παιδί του τετράγωνου

Απ’ όπου ξέφυγαν αυτές οι λέξεις

Και η λύπη.

Είσαι η ποίηση

Με ή χωρίς λόγια

Ο ρυθμός στις φλέβες μας

Που κυλάει

Χωρίς να το ξέρουμε

Η παύση που δίνει το μέτρο σου.

 

έργα του Χρήστου Παπαδούλη

Είσαι το μπαρ

Όπου πριν λίγο θέλαμε να πεθάνουμε

Πνιγμένοι μέσα σε εκατό χιλιάδες ποτήρια γέλιου

Ένα ερωτηματικό σε χιλιάδες τόνους.