Της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
«…Όλα έχουν ανατραπεί και μόλις τώρα
μορφοποιούνται» (Ο Κονσταντίν Λιέβιν στην “Άννα Καρένινα” του Λέοντος
Τολστόϊ)
«Λυπάμαι που αφιερώνω αυτό το βιβλίο
σε έναν μεγάλο. Αυτός ο μεγάλος όμως είναι τώρα στη Γαλλία. Πεινάει και
κρυώνει. Στον Leon Werth λοιπόν, όταν ήταν μικρό παιδί».
(Ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ στην αφιέρωση στο «Μικρό Πρίγκιπα»)
«Αποκηρύσσω όλα μου τα προηγούμενα βιβλία, τα έγραψα όλα στην Άννα Καρένινα και δεν υπάρχει πια τίποτα να γράψω», δήλωσε ο Λέον Τολστόι όταν τελείωσε την «Άννα Καρένινα» ( 1873-1877).
Από όλα τα πορτρέτα του Τολστόι προτιμώ αυτή τη φωτογραφία. Δεν προσπάθησα ποτέ να εξηγήσω τις λεπτομέρειές της. Βλέπω μόνο τα παιδιά που τον κοιτάζουν στα μάτια, τα έχει απορροφήσει το βλέμμα του και σίγουρα η φωνή του, και τα χέρια του, προσπαθώ να φανταστώ τη σκηνή, μου αρέσει που η φούστα της μικρούλας ακουμπάει ανέμελα το «καλό σακάκι» του αγοριού. Μου αρέσει να πιστεύω πως είναι Κυριακή. Εν τη ευρεία εννοία.
Γιατί γυρίζουμε στους κλασσικούς;
Και δεν εννοώ τους κλασσικούς του 18ου και του 19ου αιώνα μόνο. Γιατί γυρίζουμε
στους κλασσικούς όλων των εποχών; Γιατί γυρίζουμε στον Χάξλεϊ, στον Όργουελ,
στον Στάινμπεκ; Γιατί γυρίζουμε στους Long Distance Runners όλων των
εποχών; Γιατί η πανέμορφη, πάλλουσα και εγκλωβισμένη Άννα που αγνοεί όλη
την καλή κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης και αφήνεται στη ζωή και στον έρωτά της
για τον κόμη Βρόνσκι και στην αυτοκαταστροφή της, μας συγκινεί όσο και η
Φαντίνα και ο κύριος Κάπα του Κάφκα; Γιατί
ξαναδιαβάζουμε τα Γράμματα στη Μιλένα όσο και το Κεφάλαιο; Γιατί
θυμάμαι το «Και οι κουκουβάγιες κλαίνε του Αρσακείου, έφυγε η Εστία από τη
Σταδίου» ;Γιατί αναρωτιόμαστε αν ο Ντίκενς θα μπορούσε να είναι
μαρξιστής; Γιατί μας στοιχειώνει πάντα η εκτέλεση του Λόρκα όταν ήτανε 5
η ώρα σε όλα τα ρολόγια;
Ίσως γιατί, τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο έρωτας έγινε σεξ μόνο, λες
και το «σεξ» δεν είναι υπαρξιακό, το πιο υπαρξιακό από όλα, τώρα που η
τηλεόραση περιόρισε στο ελάχιστο τις λέξεις της πλουσιότερης γλώσσας του κόσμου,
«ενημερώνοντάς μας» τώρα που η βαρβαρότητα του καταρρέοντος συστήματος με την
παγκόσμια ειρήνη βρίσκεται εν κινδύνω, τώρα που οι απολύσεις, η ανεργία και το part time
καταστρέφουν ζωές και κόβουν φτερά, -παρά τις διακηρύξεις για το αντίθετο-, τα
ζωτικά ερωτήματα επανέρχονται και αναζητάμε αγωνιωδώς τις απαντήσεις.
«Έργα σαν αυτό θα έχουν νόημα όσο υπάρχει πείνα και δυστυχία», έγραψε ο Βικτόρ Ουγκώ για τους Αθλίους . «Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία σου;» ρωτάει ο Αλέξης Ζορμπάς τον «συγγραφέα» του Νίκο Καζαντζάκη. «Σε τι χρησιμεύουν τα βιβλία αν δεν μπορούν να μας δώσουν τις απαντήσεις;»
Γιατί «σκέπτομαι, άρα υπάρχω», απαντά ο Πιέρ στο «Πόλεμος και Ειρήνη».
Μετά από αγωνιώδεις αναζητήσεις,
διαψεύσεις, αποτυχίες, θανάτους, επώδυνους αποχαιρετισμούς, μαζί με την παιδική
του φίλη Νατάσα θα βρουν το δρόμο βαθιά μέσα στο το μέλλον……και την ολοκλήρωση!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου