 |
| Τα Βαπόρια |
Από
την Αλκμήνη Ψιλοπούλου
«Τα
πλοία της γραμμής είναι υπέροχα, αλλά ο ποιοτικός τουρισμός χρειάζεται και
ποιοτική μετακίνηση. Πολλές φορές οι τουρίστες δεν επιθυμούν να συνταξιδεύουν
για αρκετές ώρες σε ένα πλοίο με βοή… Υπάρχουν οικογένειες που έρχονται στην
Ελλάδα για μια βδομάδα ή 10 μέρες και από αυτές χάνουν τις 2 μόνο στο ταξίδι…»
(Georg
Pommer,
διευθύνων σύμβουλος της Green
Air»).
«Εμείς θέλουμε να ερχόμαστε στη Σύρο πολύ συχνά, ο
ένας από τους γονείς μου κατάγεται από το νησί σας, αλλά πρέπει να κάνουμε δυο
μέρες ταξίδι για να φτάσουμε μέχρι εδώ»,
μου έλεγε μια ιταλίδα που είχα
συναντήσει σε παραλία της Σύρου, για δύο συνεχόμενα καλοκαίρια. Πέρσι και
φέτος, δεν την είδα ξανά. Προφανώς βαρέθηκε να τρώει δυο μέρες ταξίδι από τις
διακοπές της και προτίμησε άλλους προορισμούς.
Το πρόβλημα των μετακινήσεων και της διασύνδεσης των
νησιών είναι χρόνιο, και δεν αφορά μόνον
τους τουρίστες του καλοκαιριού. Αφορά όλους τους νησιώτες, οι οποίοι
μετακινούνται όλο το χρόνο. Οι συριανοί έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν το
καράβι-βλέπε Blue
Star-και
να βρίσκονται σε 4 ώρες στον Πειραιά. Όσοι όμως θέλουν να πάνε από το ένα νησί
στο άλλο, τα βρίσκουν μπαστούνια. Φέτος λογάριαζα να πάω μια βόλτα στη Νάξο,
για δυο μέρες, να δω μια φίλη μου που κάνει εκεί διακοπές. Αλλά δεν μπορώ.
Διότι τα δρομολόγια των πλοίων δεν το επιτρέπουν.
Βέβαια, θα πει κάποιος, υπάρχουν και τα
ενδοκυκλαδικά που από άποψη δρομολογίων φέτος έχουν βελτιωθεί σε σχέση με
πέρυσι. Το καράβι που κάνει την ενδοκυκλαδική -επιδοτούμενη- γραμμή, είναι το
γνωστό σε όλους μας Aqua
Spirit,
το οποίο άλλαξε χέρια μετά το φαλιμέντο της NEL. Το πήρα μια και μοναδική φορά για
να πάω Λαύριο και το μετάνιωσα. Είχε δυόμιση ώρες καθυστέρηση λόγω καιρού. Συνολικός
χρόνος ταξιδιού, 8.30 ώρες!
Μπροστά μου καθόταν ένα ζευγάρι γάλλων, οι οποίοι
είχαν επιλέξει αυτό το δρομολόγιο μάλλον λόγω φτήνιας και επειδή κάποιος τους
είπε ότι από Λαύριο μέχρι το Ελ. Βενιζέλος βολεύει… Οι άνθρωποι ήταν εμφανώς
ταλαιπωρημένοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τελικά τηλεφώνησαν στη Τζιά, κι
έκλεισαν ένα δωμάτιο μετά τις 12 τη νύχτα, οπότε έφτανε εκεί το καράβι.
Ταλαιπωρίας το ανάγνωσμα για όλους. Και δεν έφτανε η καθυστέρηση και το
ξεροστάλιασμα των επιβατών στα λιμάνια, αλλά όπως διαπιστώσαμε όλοι τα
καθίσματα του πλοίου ήταν σφηνωμένα σαν στασίδια εκκλησίας. Ούτε μπρος πήγαιναν,
ούτε πίσω. Έξω δεν υπήρχε κατάστρωμα για να βγει κανένας. Στο σαλόνι υπήρχαν
μόνο δύο στενοί καναπέδες οι οποίοι φιλοξένησαν δέκα άτομα όλα κι όλα, τα οποία
μπόρεσαν να ρίξουν έναν υπνάκο μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Όλοι οι
άλλοι είχαμε γίνει οκτάρια και τρίο καρό και σ’ αυτή τη στάση της ηλεκτρικής
καρέκλας μας κυνηγούσε η νύστα του ξενυχτιού αλλά μας προσπερνούσε ο ύπνος.
Φτάσαμε Λαύριο 2.30 το πρωί. Πάει κι αυτό, ευχαριστώ
δεν θα το ξαναπάρω.
Κι όμως, οι ενδοκυκλαδικές μετακινήσεις θα μπορούσαν
να ήταν απλούστατες. Εκτός από τα πλοία, όλα σχεδόν τα κυκλαδονήσια έχουν κι
αεροδρόμια. Αεροδρόμιο έχει και η Σύρος (αλήθεια, τι έγινε με την επέκτασή που
μας έχουν τάξει εδώ και δυο-τρία χρόνια διαβεβαιώνοντάς μας ότι θα ήταν κάτι
πανεύκολο;). Κι αυτό που δεν μπόρεσε (ή
δεν ήθελε;) να κάνει η ελληνική πολιτεία, δηλαδή την αεροπορική διασύνδεση των
νησιών μας, κάτι που θα απάλλασσε τουρίστες και νησιώτες από την ταλαιπωρία,
υπόσχεται να το κάνει τώρα η ιδιωτική πρωτοβουλία. Όλες οι εταιρείες που θα
πάρουν τα περιφερειακά αεροδρόμια, τα οποία ιδιωτικοποιούνται, έχουν στα πλάνα
τους αυτό το απλούστατο σχέδιο. Κι εμείς φωνάζουμε εναντίον των
ιδιωτικοποιήσεων. Φωνάζουμε τώρα, αλλά δε φωνάξαμε τόσα χρόνια όταν τα
περιφερειακά μας αεροδρόμια-με εξαίρεση αυτό της Μυκόνου- σάπιζαν από την
εγκατάλειψη και την αδιαφορία ενός κράτους ανύπαρκτου που κοιτάζει μόνο το
βόλεμα των ημετέρων κομματικών στις βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες… Έ,
λοιπόν, ας τα πάρουν οι ξένοι και τα αεροδρόμια, και τα λιμάνια, και ολόκληρο
αυτό το κατ’ ευφημισμόν κράτος, το οποίο δεν μπορεί-ή δεν θέλει- να κάνει τα
αυτονόητα και κάνει μόνον τα ανόητα…
(αναδημοσίευση από το ΛΟΓΟ των ΚΥΚΛΑΔΩΝ)
