Η πανσέληνος του Aυγούστου θα βρει τους τυχερούς στη
Δήλο, τυλιγμένη από το ασήμι του φεγγαριού και από τη φωνή της Ελευθερίας
Αρβανιτάκη να καλεί τη μεγάλη αρχαία μας ποιήτρια, τη Σαπφώ. Θα συμβεί στις 22 Αυγούστου το βράδυ (ήταν να συμβεί αυτή την Κυριακή αλλά αναβλήθηκε επειδή η Ελευθερία είχε πρόβλημα με τη φωνή της λόγω λαρυγγίτιδας,όπως μαθαίνουμε. Συμβαίνουν αυτά ακόμα και στους μεγάλους καλλιτέχνες) . Αχ εσείς οι τυχεροί που θα είσαστε εκεί! Αχ να μπορούσα
να μείνω ολόκληρη τη νύχτα εκεί,
έστω να κοιμηθώ πάνω σε μια πέτρα ιερή του
Απόλλωνα κάτω από το φεγγαρόφωτο, δίπλα στο κύμα της θάλασσας, πίσω από τα
πέτρινα λιοντάρια, μετά τις μαγικές νότες, την υπέροχη φωνή, τα αρχαία λόγια
της Σαπφώς… Αλλά ας μιλήσει καλύτερα εκείνη για μένα και για τη Σελήνη.
«Οσ’ άστρα γύρω βρίσκονται
στην έκπαγλη σελήνη
το φωτεινό τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορά
που εκείνη,
ολόγιομη,
καταλάμπει τη γη
ανεβαίνοντας
ασημοκαπνισμένη
ασημοκαπνισμένη».
Το τραγούδι της Αριγνώτας
«Συχνά από τις Σάρδες σε μας δώ πέρα
η σκέψη της γυρίζει,
πως ζούσαμε μαζί,
τι εφάνταζες εμπρός της σα μια θεά,
κι η ποιο τρανή χαρά της
το δικό σου τραγούδι ήτανε πάντα.
Τώρα μέσα στις Λυδές γυναίκες ξεχωρίζει
καθώς σαν πέσει ο ήλιος
κι η σελήνη ροδοδάχτυλη λάμπει
τ' άστρα τ' άλλα σκοτεινιάζοντας
κι ίδια γύρω αφήνει το φώς της να απλωθεί
πα σ' αλμυρά πελάγη και σε πολύανθες χώρες.
Κι έχει πάρει γλυκιά δροσιά να χύνεται
τα ρόδα μοσχοβολούν και τ' απαλό χορτάρι
και το τριφύλλι ολούθε τ' ανθισμένο.
Κι εκείνη πέρα δώθε τριγυρίζει
την Ατθίδα θυμάμενη
η καρδιά της η τρυφερή από πόθο πλημμυρίζει
κι απ' τον καημό βαραίνει μες τα στήθη.
Κι εμάς τις δυό φωνάζει
να βρεθούμε κοντά της.
'Ομως, [...]»
Γρήγορα
η ώρα πέρασε..
«Γρήγορα η ώρα πέρασε, μεσάνυχτα κοντεύουν,
πάει το φεγγάρι πάει κι η Πούλια βασιλέψανε
και μόνο εγώ κείτομαι δω μονάχη κι έρημη
ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε
ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυμάει
μέσα στους δρυς φυσομανώντας».