«Κι εσύ, εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου πες μου, τι βλέπεις;»
Το ερώτημα ανήκει στον μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Τότε που υπήρχε
ποίηση. Τότε που υπήρχαν ποιητές. Σήμερα ο ποιητής είναι ξεχασμένος σε κάποια
σεντούκια. Είναι κρυμμένος ίσως μέσα σε σέλφι του facebook. Ωστόσο υπάρχει.
Κάποιοι συμπολίτες μας, ίσως πολλοί, καλά κρυμμένοι,
εξακολουθούν να γράφουν ποιήματα. Κάποιοι πολύ μεγάλοι ποιητές μας άφησαν
μόνους, και χάθηκαν πριν από πολλά, πολλά χρόνια, μέσα στη σκόνη του χρόνου. Αν
ρωτήσεις τους εκδότες, θα σου πουν ότι «η ποίηση δεν πουλάει». Ευτυχώς όμως
υπάρχει και το διαδίκτυο. Έτσι δεν είμαστε πλέον δέσμιοι των εμπόρων του λόγου
και της τέχνης. Η ελπίδα είναι εδώ.
Ένας νέος ποιητής, γιός ενός φίλου, εξακολουθεί πεισματικά να γράφει
ποίηση. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν, έστω και πρωτόλεια, η ελπίδα εξακολουθεί να υπάρχει, φίλε μου
Παντελή. Δημοσιεύω στο Λόγω Τέχνης το ποίημα που μου έστειλες, απαισιόδοξο
κάπως και σου εύχομαι καλή συνέχεια στο ταξίδι της ύψιστης τέχνης.
«H ελπίδα μας άφησε μόνους
Οι πάντες τρελαμένοι φταίχτη αναζητούνε
ποιος τα πλούτη κυνηγά απατηλά ;
και τόσα πρόσωπα στην απελπισία ζούνε
σ' όλο το βίος πάντα σκυθρωπά.
Προσωπική μας βούληση η αλλαγή
τα παν μια ακαθόριστη αιτία.
Ό,τι κι αν κάνεις μοιάζει στην τελική
δίχως ιδιαίτερη σημασία.
Θαρρείς η ελπίδα μας άφησε μόνους
ζώντας μ' ένα παράσιτο μέσα μας
κεντά συνειδήσεις με ύπουλους τρόπους
στάζει νέκρα να μπαίνει στο αίμα μας.
Ελλάδα, γ' άλλη μια φορά
σ' ένα παιχνίδι δίχως τελειωμό
στης ιστορίας τα σκαλιά
χύνουμε αίμα αδελφικό.
Δες με πόσο θράσος
πάλι με ψέματα μιλούνε,
πίσω απ' όλα κατά βάθος
έχουνε τρόπους ν' απειλούνε ...
Φαντάζομαι τις οθόνες
να φεύγουν απ' τα παράθυρα
ακούω τους πολιτικούς
και θαρρώ πως βλέπω σάτιρα».
Παντελής Μαρώτης
