Κόρμακ Μακκάρθυ : «Ο επιβάτης»- «Stella Maris» Τα παιδιά της βόμβας

 

Ο Κόρμακ Μακκάρθυ

"Stella Maris", το δεύτερο βιβλίο του Μακκάρθυ μετά τον "Επιβάτη" 

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

 

«Φαντασιώνομαι ότι έχω αντικρίσει τη φρίκη του κόσμου, αλλά ξέρω πως αυτό δεν αληθεύει. Παρόλα αυτά, δεν μπορείς να αναιρέσεις αυτό που έχεις δει. Δεν έχει υπάρξει ποτέ αιώνας τόσο σκοτεινός όσο αυτός εδώ. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι δεν θα ξαναδούμε άλλους τέτοιους;»

Μιλάει η Αλίσια. Αδελφή του Μπόμπι Γουέστερν και κόρη ενός από τους επιστήμονες που συμμετείχαν στην ομάδα δημιουργίας της πυρηνικής βόμβας και στο περιβόητο «Πρόγραμμα Μανχάταν». Μια νεαρή κοπέλα 20 ετών που νοσηλεύεται στο Stella Maris, ένα «μη δογματικό κέντρο φροντίδας ψυχιατρικών ασθενών ( έτος ίδρυσης 1902).  Στην καταγραφή της εισόδου της στο Κέντρο, αναφέρεται ότι «η ασθενής είναι 20 ετών , ελκυστική, πιθανώς ανορεξική. Ήρθε στο ίδρυμα πριν από έξι ημέρες (27 Οκτωβρίου 1972)με το λεωφορείο και χωρίς αποσκευές… Η ασθενής είναι υποψήφια διδάκτωρ μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και έχει διαγνωσθεί ως παρανοϊκή σχιζοφρενής με μακροχρόνιο ιστορικό οπτικών και ακουστικών παραισθήσεων…»

Το Stella Maris είναι το δεύτερο βιβλίο του μεγαλύτερου ίσως εν ζωή συγγραφέα, του Cormac McCarthy (Κόρμακ Μακκάρθυ) , που έρχεται να ολοκληρώσει το πρώτο μυθιστόρημα του «δίπτυχου» με τον τίτλο «Ο Επιβάτης», όπου ήρωας είναι ο Μπόμπι, αδελφός της Αλίσια.

Τα δύο αυτά πρόσωπα των πολυαναμενόμενων βιβλίων του Μακκάρθυ, τα οποία εκδόθηκαν πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutemberg, είναι τα παιδιά της ατομικής βόμβας. Είναι η μεταπολεμική γενιά του ΄50 που σημαδεύτηκε από το πλέον συγκλονιστικό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, την πρώτη και- μέχρι στιγμής-τελευταία  πολεμική πυρηνική επίθεση στην Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1945*.  

Η Αλίσια, λέει πως «δεν έχει υπάρξει ποτέ αιώνας τόσο σκοτεινός όσο αυτός εδώ», εκφράζοντας με αυτή τη φράση την άποψη του Μακκάρθυ ότι η ρίψη της ατομικής βόμβας, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για την τύχη της ανθρωπότητας.

Σήμερα, καμιά δεκαριά χώρες στον κόσμο διαθέτουν πυρηνικά, είτε σε μορφή πυρηνικών όπλων είτε πυρηνικών ενεργειακών εγκαταστάσεων.

Σήμερα, βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα αυτού του σκοτεινού αιώνα, όπου βασιλεύει μια απειλητική σιωπή και μια αδιάφορη γαλήνη, ενώ γύρω μας περιστρέφονται επικίνδυνα οι δυνάμεις του ολέθρου.

Αν τα δύο αυτά μυθιστορήματα του Μακκάρθυ έχουν μια σημασία και ένα νόημα, είναι το γεγονός ότι σκιαγραφούν με ζοφερά χρώματα και συχνά εφιαλτικές εικόνες, τη σύγχρονη αγωνία ολόκληρης της ανθρωπότητας, που έχει βάλει το στοίχημα της επιβίωσης ή της καταστροφής του είδους μας.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Μπόμπι υπήρξε φυσικός αλλά τα παράτησε κι έγινε δύτης, ενώ η Αλίσια ήταν μια μαθηματική ιδιοφυία, βομβαρδισμένη από μια δική της ιδεατή πραγματικότητα, όπως συμβαίνει συχνά με τις ιδιοφυίες που ακροβατούν ανάμεσα στην ανεπτυγμένη τους διάνοια και στην τρέλα.

Τα δύο αδέλφια ήταν ερωτευμένα. Αυτή η μοίρα τους κατατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος, δημιουργώντας ένα ζοφερό κοκταίηλ, μαζί με την εμπειρία τους από τους γονείς τους, κυρίως τον πατέρα τους, που υπήρξε από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας της πυρηνικής βόμβας.

Ο Μπόμπι καταδιώκεται από τις μυστικές υπηρεσίες και αποφασίζει να εξαφανιστεί για να σώσει τη ζωή του, ενώ η Αλίσια, καταφεύγει στο Stella Maris και στο τέλος αυτοκτονεί.

Η επιστήμη, η φιλοσοφία,  το αξιακό πολιτισμικό σύστημα της ανθρωπότητας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και οι νέες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες, βρίσκονται στον πυρήνα των συζητήσεων και των γεγονότων που ξεδιπλώνονται στα δύο βιβλία, ιδιαίτερα στο δεύτερο, το Stella Maris, που αποτελεί ολόκληρο έναν διάλογο ανάμεσα στην Αλίσια και τον ψυχίατρό της και καταγράφει τις φιλοσοφικές-πλατωνικές- και επιστημονικές ιδέες και απόψεις του συγγραφέα, ο οποίος ας σημειωθεί είναι μέλος του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Σάντα Φε στην Καλλιφόρνια και ασχολείται με την επιστήμη  των μαθηματικών και της φυσικής εδώ και πολλά χρόνια.

0 Ρόμπερτ Οπενχάιμερ

Η Αλίσια, περιγράφει την εμπειρία και τις πληροφορίες που γνωρίζει με έναν σκληρό και πέρα για πέρα αληθινό τρόπο, τόσο σκληρό και αληθινό, που  μπορεί να σοκάρει τον αναγνώστη. Μια γροθιά στο στομάχι, έτσι όπως είναι συνήθως τα μεγάλα έργα των μεγάλων δημιουργών.

Χαρακτηριστικά, η Αλίσια αναφέρει για τον πατέρα της, ο οποίος ήταν φυσικός στο Πρόγραμμα Μανχάταν: «Ήταν μέλος μιας ομάδας επιστημόνων που πήγαν στη Χιροσίμα μετά τον πόλεμο για να καταγράψουν τη ζημιά. Νομίζω ότι αναστατώθηκε από αυτό που είδε. Δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό του. Όποιος έφτιαξε τη βόμβα σκόπευε κάτι να ανατινάξει, και σίγουρα θα σκέφτηκε, καλύτερα να ζήσουμε εμείς παρά εκείνοι. Όποιο κι αν ήταν εκείνοι… Ο πατέρας μου δεν κοιμόταν ούτε πριν τη βόμβα, ούτε μετά. Νομίζω πως οι περισσότεροι από τους εμπλεκόμενους επιστήμονες δεν σκέφτηκαν ιδιαίτερα τι θα συνέβαινε. Απλά περνούσαν καλά. Όλοι είπαν περίπου το ίδιο σχετικά με το πρόγραμμα Μανχάταν. Ότι ποτέ στη ζωή τους δεν πέρασαν τόσο καλά. Αλλά αν δεν καταλαβαίνεις ότι το πρόγραμμα Μανχάταν είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία, τότε δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Είναι ισάξιο με τη φωτιά και τη γλώσσα. Είναι τουλάχιστον τρίτο στη λίστα, και μπορεί να είναι και πρώτο. Δεν ξέρουμε ακόμα. Αλλά θα μάθουμε…»

Η ομάδα του προγράμματος Μανχάταν

Ακολουθεί μια συγκλονιστική περιγραφή από την έκρηξη της βόμβας: «Η ομάδα του πατέρα μου βρισκόταν περίπου δέκα χιλιόμετρα από το επίκεντρο της έκρηξης. Τους είχαν δώσει κάτι πολύ σκούρα γυαλιά. Νομίζω ήταν κάτι σαν προστατευτικά γυαλιά για οξυγονοκόλληση. Αλλά ο πατέρας μου είχε φέρει δικά του, γιατί πίστευε ότι δεν θα έβλεπε και πολλά με τα κρατικά γυαλιά. Φαντάζομαι θα μπορούσες να το δεις και μεταφορικά αυτό. Όμως το μόνο που είχαν να κάνουν τα γυαλιά αυτά ήταν να μπλοκάρουν την υπεριώδη ακτινοβολία. Άκουσαν την αντίστροφη μέτρηση από ένα ηχείο, ήταν όλοι τους πολύ νευρικοί. Μερικοί ανησυχούσαν μήπως γίνει έκρηξη και μερικοί μήπως δεν γίνει. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει ότι έβαλε τα χέρια του μπροστά από τα γυαλιά για να προστατευτεί από την αρχική λάμψη της έκρηξης, και όταν έγινε η έκρηξη είδε τα κόκαλα των δακτύλων του με τα μάτια κλειστά. Δεν υπήρξε ήχος. Μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό φως. Και μετά ένα πορφυροκόκκινο σύννεφο που σηκώθηκε, φούσκωσε και άνθισε σχηματίζοντας το εμβληματικό λευκό μανιτάρι. Το σύμβολο της εποχής. Όλο εκείνο το πράγμα ορθώθηκε αργά σε ύψος τριών χιλιομέτρων. Ο άνεμος από το κύμα κρούσης ήταν υπερηχητικός, και για μια στιγμή έκανε τα αυτιά σου να πονέσουν. Και τελευταίος βέβαια ήρθε ο ήχος. Η εξωφρενική έκρηξη που ακολουθήθηκε από ένα αργό μπουμπουνητό , μια βουή που απλώθηκε πάνω από τη φλεγόμενη ύπαιθρο δημιουργώντας έναν κόσμο που δεν είχε υπάρξει ποτέ πριν στη γη. Τα πλάσματα της ερήμου εξαϋλώθηκαν χωρίς ούτε μια κραυγή, και οι επιστήμονες παρατηρούσαν, με τις δίδυμες αντανακλάσεις αυτού του πράγματος να καθρεφτίζονται στους μαύρους φακούς των προστατευτικών γυαλιών τους. Και ο πατέρας μου το κοίταζε μέσα από τα δάχτυλά του σαν το μαίμουδάκι που δεν ήθελε να δει το κακό που συνέβαινε. Όλοι τους όμως ήξεραν πως ήταν πολύ αργά πια.

-Τι είπαν; Οι επιστήμονες.

-Σηκώθηκαν όλοι και είπαν, Ώ, ρε φίλε. Δεν νομίζω ότι είπαν τίποτα. Είχαν μείνει άναυδοι. Ένας φίλος του πατέρα μου, κάποιος φυσικός ονόματι Μπέινμπριτζ, που ήταν επικεφαλής του προγράμματος, είπε: Είμαστε όλοι καθάρματα τώρα πια. Και υποτίθεται ότι ο Οπενχάϊμερ είπε κάτι από την Μπαγκαβάτ Γκιτά αλλά νομίζω η σανσκριτική λέξη για το Χρόνο ακούστηκε σαν τη λέξη για το Θάνατο…»

* Η ατομική βόμβα που ανατινάχθηκε στη Χιροσίμα, ήταν τύπου Ουρανίου -235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) και συναρμολογήθηκε στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 ψυχές, στην πλειονότητά τους, άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνο ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

 

Διαβάστε περισσότερα...

Είμαι αυτός που επέζησε, φίλε Οπενχάϊμερ!!

 

Η έκρηξη μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι, 9 Αυγούστου 1945

 

Της Τιτίκας- Μαρίας Σαράτση

 

Ο Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ

… «Προσέξτε με, όχι, είμαι αυτός που επέζησε, φίλε Οπενχάϊμερ!
Τα χέρια μου και τα πόδια μου τα 'χω ξεθάψει απ' τη Χιροσίμα.
Τα χείλη μου γίνηκαν σκόνη και πέσανε.
Μόνο το στόμα μου έμεινε ν' ανοιγοκλείνει.
Τ' άσπρο μου σαν ασβεστωμένο πρόσωπο,
δε μπορεί πια να κλάψει, να γελάσει, να 'χει ένα όνομα.
Δε μπορεί πια Ρόμπερτ! Κοίταξέ με καλύτερα.
Δυσκολεύεσαι ακόμη; Ρόμπερτ, δε με γνώρισες; Ο αδελφός σας Ρόμπερτ! Είμαι εγώ, ο αδελφός σας,…….» (Νικηφόρος Βρεττάκος «Στον φίλο Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ»)

Ο συνεχής λόγος και ο θόρυβος γύρω από πιθανή επίθεση του Πούτιν με πυρηνικά στην Ουκρανία όπως και ο κίνδυνος πυρηνικού ατυχήματος στο εργοστάσιο της Ζαπορίζια στην πολύπαθη χώρα καθιστούν και πάλι τραγικά επίκαιρο το θέμα των πυρηνικών. Και επειδή θυμόμαστε μόνον την τραγική μοίρα της Χιροσίμα, ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια μοίρα είχε και το Ναγακασάκι. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να επιτρέψει να επαναληφθεί η ιστορία, γιατί κάτι τέτοιο θα είναι το τέλος της ιστορίας, ίσως και ολόκληρου του ανθρώπινου είδους…

Σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα:

«Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 ψυχές, στην πλειονότητά τους, άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνο ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη πυρηνική βόμβα (και τελευταία μέχρι σήμερα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (Χοντρός) απο το εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "εφεδρικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β-29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα, αν και οι συνέπειες της ραδιενέργειας ήταν εξίσου θανατηφόρες.

Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις όμως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.(….)

Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000－166.000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα.

Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στο πλαίσιο του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία, όταν έπεσαν οι βόμβες, και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από Αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί στην Ιαπωνία, είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.» *

 

80  χρόνια σχεδόν μετά. Η οικουμένη χρησιμοποιεί ακόμη την ατομική ενέργεια. Έφτασαν μάλιστα να την ονομάζουν και «πράσινη ενέργεια». Οι υπερδυνάμεις εξοπλίζονται πυρηνικά με βόμβες εκατομμύρια φορές ισχυρότερες από αυτή του Ναγκασάκι. Κατά το δοκούν ασχολούνται με το «πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν». Κατασκευάζουν δικτάτορες και όταν πια δεν τους συμφέρει στρέφονται εναντίον τους. Η  μοίρα του Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ**, μετά τις διώξεις που υπέστη δείχνει το δρόμο. «Όταν αργότερα είδε τις καταστρεπτικές συνέπειες του όπλου που κατασκεύασε, πρωτοστάτησε στην κίνηση για τον έλεγχο των πυρηνικών εξοπλισμών. Με την επιδείνωση των αμερικανοσοβιετικών σχέσεων στο τέλος της δεκαετίας του ’40 και την άνοδο στην εξουσία των Ρεπουμπλικάνων το 1953 η αντίθεσή του στην κατασκευή της βόμβας του υδρογόνου και η απόρριψη των μαζικών πυρηνικών αντιποίνων προκάλεσαν την οργή του κατεστημένου εθνικής ασφαλείας στην Ουάσιγκτον, η οποία αποφάσισε να τον εξουδετερώσει. Στην εποχή του μακαρθισμού ο πατέρας της ατομικής βόμβας θεωρήθηκε κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια της Αμερική και το 1954 απομακρύνθηκε από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας, όπου από τον Ιανουάριο του 1947 είχε διατελέσει πρόεδρος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της».

 Φυσικά και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ατομική ενέργεια. Μπορεί να μας χρειαστεί για επιστημονικούς σκοπούς, όπως η διάλυση ενός αστεροειδούς που πάει να χτυπήσει τη γη, ας πούμε. Το Χόλυγουντ ήδη κατασκεύασε την πρώτη σχετική ταινία-γεμάτη επιστημονικές αυθαιρεσίες-….. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν σήμερα; Χρειαζόμαστε Παιδεία και ένα πλατύ, αντιπολεμικό, υπερκομματικό κίνημα ειρήνης. Χρειαζόμαστε αφύπνιση. Ένα κίνημα χωρίς «καπελώματα». Δεν μπορούμε να δικαιολογούμε τις εισβολές κατά το δοκούν. Το χτύπημα του φανατισμού γίνεται μόνο με πλατειά και ελεύθερη παιδεία. Να ειπωθεί η αλήθεια. Και αν δεν τη λένε οι επίσημοι φορείς να την πουν οι πολίτες.  Σύμφωνοι, μέσα στην οικονομική κρίση, την κρίση της ενέργειας, τον πληθωρισμό, τον κορωνοϊό, τις υποκλοπές αυτά είναι δύσκολα. Αλλά πρέπει να τεθούν οι βάσεις για ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα. Αλλιώς, δεν θα έχουμε καμιά δικαιολογία ότι δεν «ξέραμε», ότι δεν προειδοποιήσαμε…..

 

·      Πηγή: Wikipedia

** Βλέπε και σχετικό άρθρο του Αχιλλέα Παπαρσένου στο «Βήμα», 25 Νοεμβρίου 2008 από το οποίο παραθέτω και το σχετικό απόσπασμα.

Επίσης «Τα Λουλούδια της Χιροσίμα» της Εντίτα Μόρις, εκδόσεις «Θεμέλιο»

 

 

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα...