Της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση
.jpg) |
| Αντόνιο Πιετράντζελι (1919-1968) |
 |
| Στεφανία Σαντρέλι |
Ζώντας στη μεταπολεμική Ιταλία όπου η «απελευθέρωση» των γυναικών υπάρχει μόνο επιφανειακά, ο σκηνοθέτης Αντόνιο Πιετράντζελι θα αναδείξει μέσα από μια έξοχη Στεφανία Σαντρέλι στο ρόλο της Αντριάνας, πώς ένα νεαρό κορίτσι σαν αυτήν βαδίζει κυριολεκτικά σαν αμνός ανάμεσα στους λύκους που είναι έτοιμοι να την κατασπαράξουν. Θα καταλήξει «συνοδός» και δεν θα αντέξει τη διάψευση των ονείρων της ούτε την σκληρότητα του «λαμπερού» τοπίου.
Ο « σκηνοθέτης των γυναικών», ο Αντόνιο Πιετράντζελι
είχε αγωνισθεί ενάντια στον Αντρεότι, στην πατριαρχία και στον συντηρητισμό.
Πρωτεργάτης στη προσπάθεια δημιουργίας του νέου Ιταλικού κινηματογράφου θα
αναδείξει μέσα από την σύντομη πορεία της Αντριάνας πόσο βαθιές είναι οι ρίζες
της αντίληψης της «γυναίκας-αντικείμενου» και πόσο ακανθώδης είναι η ανέλιξη
στο χώρο του θεάματος Θα θίξει και ένα άλλο θέμα -ταμπού: Τον ρόλο των
διανοουμένων. Ο «διανοούμενος» καθηγητής που γνωρίζει η Αντριάνα, ναι μεν δεν
έχει ραδιόφωνο στο σπίτι του ( ας πούμε τηλεόραση σήμερα) και είναι λάτρης της
αφηρημένης τέχνης, αλλά «εργαλειοποιεί» την Αντριάνα χρησιμοποιώντας την σαν
«πηγή» έμπνευσης για τα γραπτά του, πράγμα που
η Αντριάνα ανακαλύπτει όταν διαβάζει πόσο κενή την παρουσιάζει. Και
φυσικά πληγώνεται. Δυο μέτρα και δυο σταθμά…
Ο τίτλος της
ταινίας εύγλωττος. «Την γνώριζα καλά». Τίτλος με υπονοούμενα. Άλλωστε το λέει
και ο τίτλος της ταινίας όπως μεταφράσθηκε στα Ελληνικά: «Γνώρισα τη θέρμη του
κορμιού της». Η Αντριάνα δεν έχει νου, αισθήματα, συναισθήματα, όνειρα. Μόνο
κορμί.
Όπως έχει πει σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό για το σινεμά «Bianco e Nero»* ο Πιετράντζελι το 1967, ένα χρόνο πριν
«φύγει» πρόωρα: « …..Δεν είμαι η Αντριάνα στο Io la conoscevo bene………συγχωρήστε μου τη
σύγκριση… ο Φλωμπέρ είναι η Έμμα στην «Μαντάμ Μποβαρύ»….είναι ότι στη
διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού που ζούμε εδώ και είκοσι χρόνια
περίπου στην Ιταλία, αναντίρρητα πρωταγωνιστούν οι γυναίκες…και δεν είναι μια
αλλαγή τρόπων μόνο αλλά αντίθετα μια βαθιά, εσωτερική ριζοσπαστική επανάσταση
που συνεχίζεται και τώρα και προοιωνίζει ίσως
μια ευρύτερη εξέλιξη της ιταλικής κοινωνίας, αν και είναι αλήθεια ότι
συχνά οι ίδιοι οι νομικοί θεσμοί προσπαθούν να την καθυστερούν. Είναι ίσως αυτή
η αιτία που η γυναίκα βρίσκεται στο κέντρο του σεναρίου στις ταινίες μου….
Πράγματι υπάρχουν γυναίκες που αγωνίζονται
ενάντια στην κοινωνία και στο τέλος υποκύπτουν σε αυτήν. Αλλά είναι επίσης αλήθεια
ότι σχεδόν όλες είναι ικανές να πετύχουν αυτό που θέλουν και επομένως ηττώνται μόνο
κατά μία συγκεκριμένη έννοια».
«Την γνώριζα καλά». Προσέξτε τον παρατατικό. Την
γνώριζα. Όμως δεν την γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε τη λάμψη της τεχνητής
πανσελήνου που την θαμπώνει, δεν γνωρίζουμε τις πληγές της, τα όνειρά της, τις
φιλοδοξίες της. Εκείνο όμως που δεν δικαιούμαστε να μην γνωρίζουμε είναι τις
συνθήκες. Τις συνθήκες που σχεδόν εξήντα χρόνια μετά οδηγούν την κάθε Αντριάνα
στην αλλοτρίωση, τον καταιγισμό από τα ΜΜΕ της εικόνας του lifestyle, της λάμψης των celebrities και την απόκρυψη της
«σκοτεινής» πλευράς της βιομηχανίας του θεάματος. Εκτός αν εθελοτυφλούμε….
*
.jpg)
Το Bianco e Nero ( Άσπρο και Μαύρο), το παλαιότερο περιοδικό για τον κινηματογράφο στην Ιταλία. ιδρύθηκε το 1937 από τον Λουίτζι Κιαρίνι ως το επίσημο έντυπο της δραματικής σχολής Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου και ξεκίνησε σαν μηνιαία έκδοση. Το περιεχόμενό του συμπεριελάμβανε κριτικές και δοκίμια σχετικά με την κινηματογραφική παιδαγωγική και θεωρία .Ο πρώτος του διευθυντής ήταν ο Λουίτζι Φρέντι. Από το 1939 το περιοδικό εξέδωσε επίσης μια σειρά μονογραφιών για την ιστορία, τη μορφή και την τεχνική του κινηματογράφου. Διέκοψε την έκδοσή του από το 1944-1946 λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και επανεκδόθηκε το 1947.Από το 1999 το περιοδικό έγινε διμηνιαίο. Εκδίδεται στη Ρώμη από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
|
|
Πηγές: Δρ. Έμμα Κάθριν Βαν Ές. «Αντόνιο
Πιετράντζελι, Ο Σκηνοθέτης των Γυναικών, Φεμινισμός και κινηματογραφική Θεωρία
στον Μεταπολεμικό Ιταλικό Κινηματογράφο»,
Anthem Press,
Λονδίνο
2020
