Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
Με αφορμή την Ημέρα Ποίησης, δημοσιεύω ένα ποίημα μου από την ανέκδοτη συλλογή μου "Του Βυθού". Αφιερωμένο στα θύματα των Τεμπών, στα νέα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους εξ αιτίας της κρατικής αναλγησίας. Ποτέ ξανά. Μη με λησμόνει. Δεν ξεχνάμε!
"Μη με λησμόνει
Στο στήθος της Καρυάτιδας
Από μια τρύπα στο μέρος της καρδιάς
Προβάλει το άνθος κι η φωνή του σκορπίζει το άρωμά της
Μη με λησμόνει
Ψιθυρίζουν τις νύχτες οι κόρες του Κεραμεικού
Ορθές, μπηγμένες μέσα στο χώμα
Μη με λησμόνει
Καλούν τα πλάσματα της ιστορίας, της δικιάς μας και
της άλλης, της μεγάλης
Μη με λησμόνει, κάποτε είμασταν κι εμείς εδώ μαζί σας
Σάρκα και αίμα
Πέτρα και μάρμαρο
Μη με λησμόνει
Η κραυγή του Εμπειρίκου, του Εγγονόπουλου, του
Μπολιβάρ, του Ελύτη, του Κολοκοτρώνη, της Μπουμπουλίνας, του Καβάφη,
Μη με λησμόνει, η κραυγή του Μίκη, του Μάνου, του
Τζίμη
Μη με λησμόνει
Ήμουν κορμί
Είχα φωνή
Οι οσμές των ορέων με κύκλωναν,
Ωραία περιγιάλια και πεύκα και μάτια εραστών
Στόματα ερωτευμένων
Μη με λησμόνει
Αγριοπούλια μέσα στα μαλλιά μας
Που τώρα σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.
Οι μνήμες παλαιών καιρών
Παλαιών ανθρώπων, του Φώτη, του Νίκου, του Γιώργη,
των ωραίων γυναικών, των ωραίων νέων με τα θηκάρια
σηκωμένα
όρθια απέναντι στις λέξεις.
Μη με λησμόνει
Το κρασί στις ταβέρνες
Τα τραγούδια, οι στροφές, οι τροφές, τα πιάτα.
Τα δάχτυλα στις ρόγες
Στο χορτάρι
Στην άμμο
Τ’ αγριοπερίστερα που σχηματίζουν το χορό του ανέμου
Κύματα
Σύννεφα λευκά
Ανεβαίνουν κι απλώνουν και χάνονται
Στο κίτρινο έδαφος.
Μη με λησμόνει
Το χωράφι που κάποτε ήταν ψωμί
Όλα ξεχασμένα
Ένας κόσμος πέθανε,
Ένας κόσμος γεννιέται
Μη με λησμόνει
Η στιγμή, η μέρα, η αύριον.
Τίποτα δεν ξέρουμε
Μόνο τις μνήμες κρατάμε στη χούφτα μας
Κι ένα άνθος μη με λησμόνει σε χρώμα λουλακί
Θυμόμαστε.
