Πίσω μας είναι η σκιά μας
Πίσω μας είναι μια πόρτα που έκλεισε
Πίσω μας είναι το σκληρό φως της αλήθειας
Το παραβάν
Ο σκοτεινός καθρέφτης
Της ύπαρξης
Που καραδοκεί με τα όπλα της
Με την αποκάλυψη ενός τόπου
Όπου κατοικεί μυστικά
Ο δεύτερος εαυτός μας,
Σ΄ αυτό τον άλλο κόσμο
Με τα τυφλά του μάτια,
Κοιτάζοντας το παρελθόν και το άδηλο μέλλον.
Πίσω μας τα ψέματα ουρλιάζουν
Θέλουν να ζήσουν τη δικιά τους ζωή
Πάντοτε ανάμεσα σε μας και στη σκιά μας
Ανάμεσα στη λογική και την τρέλλα μας
Τρέμοντας ένα μυστικό φως
Που τυφλώνει.
Μέσα μας είναι ένας κόσμος απάτης
Με φαντάσματα και κεριά που σβήνουν στο απαλό αεράκι
Της θάλασσας
Με το κύμα της ελπίδας που ποτέ δεν πεθαίνει
Με το ψέμα της αγάπης μας για τους ανθρώπους
Τα παιδιά
Τους γερασμένους νέους
Που δεν ξέρουν πια
Τι να μας πουν
Και πώς να ζήσουν τη μικρή τους ζωή
Γονατισμένη
Ικετεύοντας
Μακριά από τον κόσμο
Όπου ζουν.
Κι εκείνη την ώρα
Ένα μικρό πουλί στο μπαλκόνι
Ζει την απλή ζωή του
Χωρίς να βλέπει τις σκιές στα μάτια των παιδιών.
2
Η σκιά πίσω μας
Όλο και μεγαλώνει.
Η μέρα μικραίνει.
Σκοτεινιάζει νωρίς
Οι άνθρωποι τρελαίνονται
Η σκιά τρελαίνεται
Φοβάται το σκοτάδι
Γιατί ζει από το φως.
Και τώρα μακραίνει
Τρώγοντας τις στιγμές
Τις ώρες
Μακραίνει από το αίμα της μνήμης
Ρουφάει το πιο μικρό φωτόνιο που είναι
Καρφωμένο πάνω στα ερεθισμένα χέρια των ανθρώπων
Γιγαντώνεται σε μια γκρίζα μεγάλη γραμμή
Κρατώντας το χέρι μας.
Κι έπειτα
Ρουφάει τη δική σου σκιά
ενώνοντας τα χέρια μας
Και γίνεται μια δεύτερη ζωή
Και χάνεται στο φως.
3
Πίσω από τον ώμο μας
Η σκιά μας μας ακολουθεί
Μας μετράει με τα μεγάλα της βήματα
Μας φωνάζει με τα πολλά της ονόματα
Εσύ, Άλκη, Αλίκη, Alice, Μινούλα, Μανούλα,
Εγώ.
Και πασχίζει η σκιά
Η μακρόσυρτη κόρη της μνήμης
Να γίνει χρόνος
Γεγονός
Μαγική στιγμή
Ένα παιχνίδισμα
Στα φθινοπωρινά φυλλώματα
Ένα μισοσβησμένο πορτραίτο
Ένα φαγιούμ που κάποτε ήταν άνθρωπος
Πραγματικός
Μια τοιχογραφία στο παλάτι της Πομπηίας
Ένα καψαλιασμένο κορμί του Βεζούβιου
Ένα κομματιασμένο μωρό της Γάζας
Εικόνες μαγικές, σκοτεινές, ταινίες, αθάνατοι
δημιουργοί.
Ναι
Η σκιά μας πασχίζει να σκοτώσει το θάνατο
Να γίνει αθάνατη μέσα στους αιώνες του χρόνου.
Να αγαπηθεί! Να την αγαπήσουμε!
4
Ο ίσκιος
Περπατάρης μέγας
Ακολουθεί το βήμα σου όπου κι αν πας
Στα στενά δρομάκια της πόλης
Μέχρι το σούρουπο.
Και μόλις ανάψουν τα φώτα
Χάνεται στο σκοτάδι.
Κι έπειτα, στην πρωινή δροσιά
Ακολουθεί την πορεία σου
Μέχρι το μεγάλο κυπαρίσσι
Με το νοτισμένο χώμα αγκαλιά
Και τη μαρμάρινη πλάκα που σκεπάζει τους νεκρούς
Μέχρι να γίνουν σκόνη.
Κι εκεί
Το κυπαρίσσι με τον ίσκιο του
Δείχνει το τέλος και του δικού σου δρόμου
Μέσα στη σκόνη.
Αλκμήνη Ψιλοπούλου 26/10/2024
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου