6/19/16

Άνθρωποι

By 13:26 , , ,






Μεγάλα ονόματα σε χαρτί, σαλόνια, παράθυρα σε οθόνες, κάποιοι έκαναν κάτι, ο Κώστας τάδε, ο Βαγγέλης δείνα, τι έκαναν κανείς δεν ξέρει, τι παραπάνω από το δικό μας άγνωστο Κώστα, Βαγγέλη, Γιώργο, χωρίς επίθετο κανείς τους, άγιοι ανώνυμοι που τραβούν το κάρο της ζωής μόνοι, αβοήθητοι, τραβούν δαγκώνοντας τα χείλη, τα δόντια τρίζουν από την προσπάθεια, με τα δόντια θα σύρουν το κάρο αν χρειαστεί, γιατί έχουν παιδιά να μεγαλώσουν, κι είναι άγνωστα και τα παιδιά τους.

Άνθρωποι χωρίς ονόματα, σπουδαίοι, διαμάντια πεταμένα στα γουρούνια, κανείς δεν τους βλέπει, κανείς δεν τους γνωρίζει μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα όπου προσπαθεί ο καθένας να επιπλεύσει με βαρκούλες, καραβάκια, κανό, ιστιοσανίδες, σερφ, στη θάλασσα του διαδικτύου και των social media. Επιτέλους, ένα αρχείο για τον καθένα, ένα ληξιαρχείο αθανασίας γι’ αυτούς  που μέχρι τώρα δεν είχαν ονόματα. Πλην όμως η θάλασσα είναι μεγάλη, τα μικρά πλεούμενα τα καταπίνει το πρώτο μεγάλο κύμα, τα τσακίζει στα βράχια της ζωής. Και τότε οι άνθρωποι μένουν χωρίς ονόματα, μένουν απλά άνθρωποι, με φωτογραφίες στη μεγάλη ηλεκτρονική θάλασσα που δεν έχει μυρωδιά, δεν έχει γεύση αλμύρας, δεν έχει δέρμα, ούτε αεράκι να φουσκώνει τα πανιά.
Φωτογραφίες, ναι, αλλά ποιος θυμάται τα ονόματα πίσω απ’ τα πρόσωπα;

Κι όμως εμείς θυμόμαστε αυτά τα πρόσωπα που είναι απλά άνθρωποι, και τα μικρά τους ονόματα, αυτούς που σφίξαμε στην αγκαλιά μας, που γευτήκαμε το σάλιο και τον ιδρώτα τους, που αγγίξαμε το δέρμα τους, που χαθήκαμε στα μάτια τους, που διαβάσαμε τη γλώσσα τους, που μάθαμε τους ηρωικούς τους αγώνες να κρατηθούν όρθιοι μέσα στη φουρτούνα της ζωής. Ανώνυμοι αυτοί που αγαπήσαμε, άγιοι και μάρτυρες αυτοί οι άγνωστοι που ακούσαμε την ιστορία τους από το στόμα φίλων.
Μια μάνα έχει το παιδί της στο νοσοκομείο, ο άντρας της άνεργος εδώ και δυο χρόνια. Παλεύει με όπλο της μουσική.
Κάποιος  τραβιέται στα καράβια για να ζήσει την οικογένειά του, μέσα στην πραγματική θάλασσα που δεν έχει οίκτο, αδιάφορη για τους κινδύνους, για τη νοσταλγία, για τον πόνο της απουσίας, για τα μακρινά ταξίδια των χωρισμών.

Στο μεταξύ πάνε κι έρχονται τα μεγάλα ονόματα σε περιοδικά με χαρτί ιλουστρέ, σπουδαίοι και τρανοί βγαίνουν στα παράθυρα της τηλεόρασης μιλώντας ασταμάτητα για το νόημα του τίποτα, για νέα και ειδήσεις πεθαμένες προ πολλού, για κατορθώματά τους πάνω στο άρμα που σέρνουν τα άλογα των ανωνύμων.
Ποιος λοιπόν θα μιλήσει γι’ αυτούς τους μικρούς ανώνυμους πολεμιστές, τους πελταστές και τους ψιλούς, τις μάνες και τα παιδιά που τραβάνε μόνοι το άρμα των μεγάλων ονομάτων;


Για τους ανθρώπους  που είναι απλά άνθρωποι, εκείνους τους άγνωστους, θα μιλήσουμε εμείς που πολύ τους αγαπήσαμε μέσα στη φουρτούνα της ζωής. Εμείς  που ξέρουμε τα ονόματα, τα πρόσωπα, τα μάτια και το σώμα τους. 
Α.Ψ. 

Για εμένα

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1952. Σπούδασα Ιστορία - Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάστηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού ως αρχαιολόγος από το 1977 ως το 1983. Παράλληλα με την εργασία μου σπούδασα θέατρο στη Σχολή Ευγενίας Χατζήκου και συμμετείχα σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θεατρικών θιάσων.

Από το 1984 εργάστηκα ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες ΑΥΓΗ, ΠΡΩΤΗ, Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Το 1985 παίρνω το πρώτο δημοσιογραφικό βραβείο «Παύλου Παλαιολόγου» για το καλύτερο γυναικείο κείμενο. Αργότερα συνεργάστηκα με τα περιοδικά ΠΑΝΘΕΟΝ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗΛΕΡΑΜΑ, Mme Figaro, ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ, στα οποία είχα την ευθύνη της αρχισυνταξίας και την επιμέλεια του ελεύθερου ρεπορτάζ. Συνεργάστηκα επίσης ως ρεπόρτερ με την τηλεόραση του ΑΝΤ1 και με ραδιοφωνικούς σταθμούς (ΤΟP FM, 9.84 κ.α.). Κατά τη δημοσιογραφική μου καριέρα, ασχολήθηκα με την ελεύθερη έρευνα, πολιτιστικά, κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ.

Εργάστηκα ως συντάκτης πολιτικού ρεπορτάζ, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-(ΑΠΕ-ΜΠΕ). Έχω γράψει τα βιβλία «Ψάχνοντας για τη Μόνικα», «Η σκιά της άλλης» και «Μινώκερος», τα οποία εκδόθηκαν από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ. Έχω κάνει πολλές επιμέλειες βιβλίων.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια ζω μόνιμα στη Σύρο και συνεργάστηκα με την εφημερίδα «Ο ΛΟΓΟΣ των Κυκλάδων».