ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ-Σινεμά «ο απλός Άνθρωπος»

 

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Ταξιδεύοντας στα αθηναϊκά σινεμά, για να δούμε κάποιες επιλεγμένες ταινίες, διαπιστώσαμε με έκπληξη τα εξής: πρώτον, ότι το ευρωπαϊκό σινεμά, μετά από μια μεγάλη κάμψη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, όχι μόνον είναι ζωντανό αλλά έχει ανακάμψει και παίζει στο πεδίο εκείνο που του πρέπει-τον ανθρωποκεντρισμό.

Δεύτερον, ότι οι σούπερ σταρ , οι σούπερ ήρωες και τα θεαματικά εφέ, αφού έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν στην ανάγκη μας για μύθους και μυθολογίες, βαίνουν σε φθίνουσα πορεία.

Τρίτον, ότι οι νέες ευρωπαϊκές ταινίες διαδραματίζονται σε έναν χωροχρόνο μακριά από το τεχνητό αστικό περιβάλλον των μεγαλουπόλεων.

Τέταρτον, ότι οι πρωταγωνιστές των ταινιών αυτών δεν είναι σούπερ σταρ, ενώ οι ήρωες των ταινιών αυτών είναι απλοί άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες, που ζουν σε μικρά χωριά στο πουθενά, σε κλειστές φτωχικές κοινωνίες, σε μια ζωή όπου δεν έχουν πολλά αλλά παλεύουν να έχουν τα αναγκαία για να ζήσουν.

Ταινίες μικρού κόστους, με εξαιρετικούς αλλά όχι διεθνούς φήμης ηθοποιούς, που περιγράφουν μικρές, απλές ανθρώπινες ιστορίες, με βάθος και ουσία.

Επτά  έργα είδαμε στο ταξίδι μας αυτό στις αθηναϊκές αίθουσες-που ομολογουμένως κάνουν σημαντικές προσπάθειες αναβάθμισης ώστε να επιβιώσουν από την επέλαση του ιντερνετικού σινεμά- και σε όλα η αξιολόγησή μας ήταν 10 στα 10!

Ξεκινήσαμε από την συγκλονιστική «Φάλαινα»- αμερικάνικη ταινία που όμως συγκαταλέγεται στα ανθρωποκεντρικά ευρωπαϊκής νοοτροπίας έργα, με τον Μπρένταν Φρέϊζερ να παίρνει δικαίως το Όσκαρ ανδρικού ρόλου.

Συνεχίσαμε με την ιταλική ταινία «Νοσταλγία», όπου ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στην φτωχή και άσχημη πατρίδα του τη Νάπολη, έμπλεως των παιδικών του αναμνήσεων, όπου όμως κυριαρχεί η εγκληματικότητα, και αποφασίζει να ζήσει εκεί, αφήνοντας πίσω τη ζωή του επιτυχημένου επιχειρηματία σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής. Πλην όμως, η νοσταλγία του για τη γενέτειρά του και οι αναμνήσεις των εφηβικών του χρόνων είναι μια παγίδα που θα του κοστίσει τη ζωή. 

Έπειτα ταξιδέψαμε στις εσχατιές της Ισλανδίας, στο δανέζικο φίλμ «Godland η χώρα του Θεού», όπου ένας ιερωμένος καλείται να χτίσει μια εκκλησία στο πουθενά, και έρχεται σε σύγκρουση με έναν δυνατό και σκληρό άντρα-Βίκιγκ, καθώς και με την κοινωνία του μικρού χωριού, που τον βλέπει με καχυποψία και στο τέλος τον σκοτώνει ο πατέρας της κοπέλας που ερωτεύεται. Στην ταινία, πραγματικός πρωταγωνιστής είναι το σκληρό δυστοπικό περιβάλλον της χώρας αυτής, που σου προκαλεί δέος,  όπου κυρίαρχος είναι μόνον ο Θεός αυτής  της απόκοσμης τρομακτικής φύσης .

Συνεχίσαμε με «τα Πνεύματα του Ινίσεριν», μια ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα-σκηνοθέτη  της ταινίας «τρείς πινακίδες έξω από το Έμπινγκ»- με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ (τον μοναδικό διεθνώς αναγνωρισμένο ηθοποιό από όλα τα έργα που παραθέτουμε). Μια ταινία για τη φιλία και την απόρριψη, για τον εγκλωβισμό ανθρώπων που θέλουν να ξεφύγουν από την πλήξη και τη μοναξιά της ζωής στο μικρό χωριό, με πρωταγωνιστή έναν καλοκάγαθο άνθρωπο που ζει από τα γελάδια του, τον οποίον απορρίπτει ο κολλητός του φίλος. Απόρριψη που θα οδηγήσει στη  βία και στην καταστροφή της μικρής κοινωνίας.

Η  βέλγικη ταινία «Close», διαδραματίζεται σε ένα επαρχιακό χωριό της Φλαμανδίας, με ήρωες δύο παιδιά στην πρώιμη εφηβεία τους που είναι κολλητοί φίλοι, αλλά κι εδώ η φιλία αυτή σπάει εξαιτίας του μπούλινγκ το οποίο υφίστανται από τα άλλα παιδιά του σχολείου τους. Και πάλι, στο υπόβαθρο της ταινίας βρίσκεται η φιλία και η απόρριψη, με ένα οδυνηρό τέλος και μια κάθαρση.

Στην  ιρλανδική ταινία «Ένα ήσυχο κορίτσι», βλέπουμε μια οικογένεια σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, με τρία κορίτσια, ένα μωρό κι ένα ακόμη στην κοιλιά της μάνας. Το γνωστό πρόβλημα της Ιρλανδίας όπου ο αυστηρός καθολικισμός απαγορεύει τις εκτρώσεις, με αποτέλεσμα την εξαθλίωση των οικογενειών αυτών που ζουν μέσα στη φτώχεια. Έτσι λοιπόν ένα από τα κορίτσια, το «ήσυχο» κορίτσι, το δίνουν οι γονείς σε ένα  συγγενικό τους ζευγάρι που έχουν χάσει το παιδί τους, να το φροντίζουν για ένα διάστημα. Το διάστημα αυτό περνάει, και οι βιολογικοί γονείς ζητούν να πάρουν πίσω το κορίτσι. Όμως στο διάστημα αυτής της φιλοξενίας, ανθίζει η αγάπη ανάμεσα στους θετούς «γονείς» και στο κορίτσι που έχει πλέον δεθεί μαζί τους και δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Το τέλος, αμφιλεγόμενο…

Τέλος  είδαμε την γαλλική ταινία «Σκάρλετ, l’ envol». Ρομαντική, με ήρωα έναν βιοπαλαιστή φτωχό αλλά ταλαντούχο ξυλουργό που γυρνάει στο χωριό του μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και διαπιστώνει ότι η γυναίκα του έχει βιαστεί από έναν συγχωριανό του και έχει πεθάνει, ενώ μια συγχωριανή έχει ξεγεννήσει το παιδί του και έχει αναλάβει να το μεγαλώσει.   Συμπρωταγωνίστρια η κόρη του ξυλουργού, που μεγαλώνοντας εξελίσσεται σε μια ταλαντούχα γυναίκα, η οποία θέλει να φύγει και να πετάξει με τα φτερά της δημιουργίας έξω από τον ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού της.

Οι ήρωες όλων αυτών των ταινιών, απλοί, φτωχοί, ταπεινοί, που κουβαλούν την καλοσύνη αλλά και τις παθογένειες των μικρών τόπων και των κλειστών απομονωμένων κοινωνιών, θέλουν να φύγουν και να ξεφύγουν από αυτή τη μίζερη ζωή, έχουν όνειρα και πόθους για κάτι καλύτερο. Είναι οι όψεις ενός κόσμου αρχέγονου, διαφορετικού από εκείνον της αστικής ζωής που έχουμε συνηθίσει στις μεγαλουπόλεις των χωρών μας, που απεικονίζεται με μια δόση πικρής νοσταλγίας, λέγοντας αλήθειες για τον άνθρωπο, για όλους εμάς, για τις βαθύτερες σχέσεις μας. Είναι το σινεμά του καλού απλού ανθρώπου, που μιλάει στην καρδούλα μας με αγάπη και μας συγκινεί.  

Διαβάστε περισσότερα...