Στης μοναξιάς το σώμα τυλίχτηκε το φίδι
Δαγκώνοντας το στήθος της
Σχεδόν στοργικά
Τώρα είσαι δική μου, της ψιθύρισε
Σχηματίζοντας ένα οκτώ
Το άπειρο,
Το κενό, την ελικοειδή τροχιά των πλανητών
Περιπλανώμενο εκεί στο κενό
Ξερνώντας γάλα γλυκό, πικρό,
κι όλο στένευε τους κύκλους του
στριφογυρνώντας γύρω από το σώμα της,
γλύφοντας τον ιδρώτα και τα δάκρυα
Καταπίνοντας τα διαμάντια της θλίψης
Κι εκείνη έμενε ασάλευτη καιόμενη βάτος
Ρουφηγμένη από τις φλόγες του τζακιού
Τους τριγμούς και τους ψιθύρους στο αυτί μιας μπουρούς
Που κοίταζε το κενό των αστεροειδών στο στερέωμα.
Κι αυτή, η μοναξιά, αγκάλιασε το φίδι
Κι έγινε σπαθί και σκήπτρο, φωνάζοντας, Ελευθερία!
* Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Αλκμήνης Ψιλοπούλου "Του βυθού"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου